Πριν 3 περίπου χρόνια, όταν ο Μπάμπης Αλατζάς γύρισε στη Λέσβο, ζήτησε από τον τότε Δήμο και την Περιφέρεια, κάτι, κατά την άποψή μου, αυτονόητο ... για ένα τέτοιο καλλιτεχνάνθρωπο, που επέλεξε να γυρίσει και να ζήσει στο νησί του.

Να δουλέψει και να προσφέρει στον πολιτισμό και στο θέατρο της πόλης και του νησιού.

Μετά τα αρχικά πυροτεχνήματα, του ζήτησαν, για να αναλάβει ως σύμβουλος πολιτισμού, να προσκομίσει πιστοποιητικό ισοτιμίας, για το Πτυχίο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που είχε από το 1975.

Τέτοιο όμως πιστοποιητικό δεν μπορούσε να του χορηγηθεί, αφού για το Πτυχίο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου δεν απαιτείται καμία πιστοποίηση, καθόσον τούτη εκ του νόμου (ΠΔ.336/1989) θεωρείται Ανώτερη Σχολή του Ελληνικού Κράτους και δεν εμπίπτει στις αναφερόμενες περιπτώσεις χορήγησης πιστοποιήσεων.

Παρά, όμως, τα παραπάνω και την επισυναπτόμενη γνωμοδότησή μου που συνέταξα κατ'εντολήν του, οι τότε πολιτειακοί παράγοντες, με εσφαλμένη τυπολατρική ερμηνεία μιας διάταξης, δεν έδωσαν την ευκαιρία στον Μπάμπη, να δουλέψει και να προσφέρει αυτά τα 3 χρόνια στον πολιτισμό του νησιού και της αγαπημένης του πόλης.

Διαβάζοντας τώρα τους διθυραμβικούς επικήδειους, δεν μπορώ να μην νιώσω για ακόμα μια φορά θλίψη για την υποκρισία κάποιων.....

Εν πάσει όμως περιπτώσει, ας μη μείνουμε σ'αυτά, έστω και τώρα, προτείνω τιμητικά, να δοθεί το όνομα του Μπάμπη Αλατζά, τουλάχιστον σε μια αίθουσα του δημοτικού θεάτρου της Μυτιλήνης... εκεί που θα μπορούσε να δουλέψει και να προσφέρει...

Βαγγέλης Γκιγκιλίνης