Ένα από τα καρκινώματα του ελληνικού δημόσιου βίου είναι η ευτέλεια, η προχειρότητα, η περιφρόνηση, με την οποία αντιμετωπίζουν την νομοθεσία οι ίδιοι οι νομοθέτες. Το πώς ράβουν και ξηλώνουν και ξαναμπαλώνουν τους νόμους, ακόμη και το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, αναλόγως προς τις εκάστοτε ανάγκες τους, νομοθετώντας κυριολεκτικώς «στο γόνατο», οι εκάστοτε κομματικές πλειοψηφίες, προκειμένου να φέρουν στα μέτρα των επιδιώξεών τους, ακόμη και τον καταστατικό χάρτη της χώρας.

Αυτά που ζούμε σήμερα είναι το θλιβερό αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής. Του ότι δηλαδή, από κομματική σκοπιμότητα, μετά την γελοιότητα με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια, στην προεδρική εκλογή του 1985, επινοήθηκε κάτι ακόμη χειρότερο. Η κατάργηση της μυστικής ψηφοφορίας. Ώστε κανείς βουλευτής να μη μπορεί να «αποδράσει» από την κομματική πειθαρχία. Να είναι απόλυτος ο έλεγχος κάθε αρχηγού επί των βουλευτών του. Να μην έχει κανείς το περιθώριο να λειτουργήσει όπως ορίζει άλλη διάταξη του Συντάγματος. Εκείνη που προβλέπει ότι ο βουλευτής εκπροσωπεί το έθνος και όχι το κόμμα. Και ότι πρέπει να ψηφίζει κατά συνείδηση.

Από μόνο του αυτό το γεγονός συν την προκλητική διάταξη για το πόσο εύκολα παραγράφονται οι ευθύνες υπουργών ακόμη και αν συλλαμβάνονται να έχουν κλέψει οπώρας- συνιστούσε αναγκαία συνθήκη για να συναινέσουν όλοι στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Ώστε να αποκατασταθεί η δημοκρατική τάξη. Να μη ξαναζήσουμε στο μέλλον αυτές τις ασχήμιες περί «αποστατών», «πουλημένων» και άλλες αθλιότητες, συνήθεις δυστυχώς στην πολιτική μας ζωή, που χρησιμοποιούνται επειδή ακριβώς η ονομαστική φανερή ψηφοφορία καθιστά κάθε βουλευτή εύκολο θύμα για την άσκηση πολιτικών και ψυχολογικών πιέσεων.

Δεν μας φτάνουν, όμως, οι εγχώριες αθλιότητες έχουμε, φευ, και τις εισαγόμενες. Με την απαράδεκτη, ασεβή, απόπειρα επέμβασης διαφόρων κοινοτικών παραγόντων στην εσωτερική πολιτική ζωή της Ελλάδας. Διότι είναι βεβαίως απαράδεκτο να παρεμβαίνει π.χ. ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είτε υπέρ του υποψηφίου για την προεδρία, είτε, ακόμη χειρότερα, υποδεικνύοντας στους Έλληνες πολίτες τι πρέπει να ψηφίσουν σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.

Το αν ο κ. Γιουνκέρ προτιμά κάποια «οικεία πρόσωπα» στην εξουσία είναι κάτι που μπορεί να το εκφράζει ιδιωτικώς στους οικείους του. Όταν, όμως, το λέει δημοσίως είναι ατόπημα και πρόκληση προς τους Έλληνες πολίτες, τους μόνους «αρμόδιους» να αποφασίζουν ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο τους.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr