Ένας από τους λόγους για τους οποίους θα ήθελα πράγματι να πετύχει αυτή η κυβέρνηση είναι για το γεγονός ότι αποτελείται κυρίως από νέα πρόσωπα. Μου άρεσε ιδιαιτέρως η εικόνα του νέου πρωθυπουργού, προσερχόμενου στο Προεδρικό Μέγαρο, πλαισιωμένου από δυο εξίσου νέους συνεργάτες του. Συν το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση, με εξαίρεση την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου που διαδέχεται στον πολιτικό στίβο τον πατέρα της, δεν έχει «πρίγκιπες».

Δυστυχώς, στην γενικότερη ανθρωπογεωγραφία του πολιτικού μας χάρτη, δεν λέμε να απαλλαγούμε από τους «πρίγκιπες», από τη νοσηρή οικογενειοκρατία. Για την οποία, την ευθύνη, δεν μπορούμε να την αναζητούμε μόνο στους ίδιους τους οικογενειοκράτες, που επιμένουν να διαιωνίζουν τα «τζάκια» τους. Είναι αρρώστια του ίδιου του λαού μας.

Ως ένας από τους ανθρώπους που αγωνίσθηκαν το 1981 για να έλθει η «Αλλαγή» που ποθούσαν οι περισσότεροι Έλληνες, είναι φυσικό να ενδιαφέρομαι για την τύχη αυτής της παράταξης. Για το τι μέλλει γενέσθαι με τα ...απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Ποιες θα είναι οι εξελίξεις στο χώρο της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, της εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι προφανές ότι έχει απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών και των ψηφοφόρων της, ενώ ένα μικρό κομμάτι έχει κατευθυνθεί προς το «Ποτάμι» και ένα άλλο αποφάσισε να ...σπάσει πλάκα, ψηφίζοντας Λεβέντη και άλλα σχήματα.

Οι εξελίξεις επιταχύνονται μετά την κατηγορηματική δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι αποχωρεί. Με την εύγλωττη επεξήγηση ότι δεν θέλει να γίνει «ούτε Ζίγδης, ούτε Κουβέλης». (Με τον τελευταίο να επιμένει ακόμη να παριστάνει τον ηγέτη ενός σχήματος που κατέστρεψε με τις κωλοτούμπες του). Αλλά δυστυχώς οι προοπτικές που διαγράφονται είναι κωμικοτραγικές για τον συγκεκριμένο χώρο. Διότι θα έχουμε απλώς έναν εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ δύο στρατοπέδων, συντεταγμένων πίσω από δυο «πρίγκιπες». Από την μια τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου και από την άλλη την κόρη του Γιώργου Γεννηματά.

Όσοι πιστεύουν ότι ο τόπος χρειάζεται πράγματι ένα σοβαρό ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, έχουν ευθύνη να κινηθούν. Το ΠΑΣΟΚ έκλεισε άτσαλα τον ιστορικό του κύκλο. Καιρός για κάτι νέο. Και αυτό δεν μπορεί να προέλθει με βυζαντινά παρασκήνια, στα οποία πρωταγωνιστούν τα «τζάκια».

Μακάρι να βρεθούν οι τολμηροί που θα παραμερίσουν τους «πρίγκιπες» και θα κάνουν πράξη την ενότητα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massaveta