Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Θα διανύσουμε πολύ καιρό μέχρι η χώρα να μπει σε κάποιον δρόμο, ένας δρόμος που ίσως και να μην βρεθεί ποτέ. Τα σημάδια κοινωνικο-οικονομικής παρακμής φαίνονταν από νωρίς, τότε που κανείς δεν διανοούνταν να παραιτηθεί των κερδών του από την παρανομία και τη φοροδιαφυγή. Και ναι μεν τώρα τίθενται σε εφαρμογή κάποια μέτρα καταπολέμησής της, όμως ούτε η εποχή βοηθά, ούτε το βεβιασμένο της απόφασης. Κάποτε, το να πλουτίσεις σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θεωρείτο κατόρθωμα, πολύ περισσότερο όμως, δεν έβαζε σε σκέψεις τους διωκτικούς μηχανισμούς για την ταχύτητα του πλουτισμού, αλλά και τη σχέση εσόδων καταναλωτικών αγορών. Αυτά τα παραθυράκια που άφηνε ανοιχτά το επίσημο κράτος, ήταν αυτή ακριβώς η πολιτική που στόχευε στην ψηφοθηρία και την οργιαστική σχέση πολιτικών και ψηφοφόρων. Νομίζει κανείς, ότι αυτό έχει τώρα τελειώσει; Είναι γελασμένος. Αυτού του είδους η συναλλαγή, αποτελούσε και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού σχεδιασμού των κομμάτων στην Ελλάδα. Πολύ δε περισσότερο να φοβάται κανείς, όταν ακούει περί καταπολέμησης της διαφθοράς και επείγουσες αποφάσεις. Και αυτό γιατί, ό,τι γίνεται τώρα, είναι υπό την προστατευτική ασπίδα των όποιων νέων μέτρων, που στέλνουν ενδεικτικά στη φυλακή κάποιους και μετά απ' αυτό όλη η κοινωνία είναι ελεύθερη να πλουτίσει. Θα μου πείτε, σε αυτούς τους χαλεπούς κιαρούς; Γιατί όχι; Ούτως ή άλλως, η κερδοσκοπία δεν γνωρίζει από περιορισμούς και έκτακτα μέτρα. Στην Ελλάδα ζούμε και το όλο γραφειοκρατικό σύστημα είναι τόσο διαβρωμένο, που θα' πρεπε όχι μόνο να αλλάξουν όλα από την αρχή, αλλά να αναδιαρθρωθούν εκ βαθέων οι πολιτικές και οι στόχοι. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε απ' όλα αυτά, πολύ δε περισσότερο καταπολέμηση της διαφθοράς, όταν οι πολίτες δεν συνειδητοποιούν πως από ένα σημείο και μετά τους έρχεται μπούμερανγκ η κρυφή συναλλαγή. Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν και τα νέα σκληρά μέτρα, που αναγκάζουν τον καθένα να προσπαθεί να γλιτώσει απ' όπου μπορεί, τη στιγμή που αδυνατεί να πληρώσει φουσκωμένους λογαριασμούς, χαράτσια και νέους φόρους. Φαύλος κύκλος. Θα διανύσουμε, λοιπόν, πολύ καιρό, όχι μόνο για να γεμίσουν ξανά οι τσέπες του καθενός, αλλά για να επιβληθεί στην κοινωνία ένα νέο μοντέλο σχέσης πολίτη κράτους. Και όσο η Παιδεία παράλληλα, θα συνεχίζει να απουσιάζει, η όλη ιστορία δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την άρνηση του Έλληνα να πληρώσει φόρους, αλλά με την εμμονή του να συντηρεί ένα σύστημα διαφθοράς που έμαθε από τα κόμματα, που με τη σειρά τους αξιώνουν πάντα χαμηλό επίπεδο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί πολύ απλά το κάθε κόμμα θέλει τους βουλευτές του ήσυχους, να περνούν την εικόνα ότι για τις πολιτικές υποθέσεις, αυτοί και μόνο είναι οι ειδικοί, αυτοί που διεκπεραιώνουν τα αιτήματα των πολιτών, από την πρώτη επερώτηση στη Βουλή, μέχρι τις κοινοβουλευτικές επιτροπές και τα πορίσματά τους για σοβαρά σκάνδαλα. Πού είναι, λοιπόν, στην όλη ιστορία οι πολίτες; Πώς και με ποιο τρόπο έπαιξαν κάποιο ρόλο στις εξελίξεις; Πουθενά. Οι πολίτες είναι μόνο για να ψηφίζουν κάθε φορά πολιτικές, που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να τους ωφελήσουν. Είναι μόνο για να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου σε εφαρμογές πολιτικών, που τους αφορούν άμεσα. Αυτό είναι, όμως, το σύστημα στην Ελλάδα και όποιος τολμήσει να το αλλάξει, απλά δεν κυβερνά. Θα χρειαστεί λοιπόν, χρόνος για αλλαγή της νοοτροπίας, ίσως τελικά και να μην αλλάξουν τελικά τα πράγματα. Είναι τόσο καλά σχεδιασμένη η συναλλαγή, που μόνο με την εκρίζωση των ίδιων των κομμάτων θα μπορούσε να πει κανείς πως ίσως αλλάξει κάτι. Είπαμε όμως, όσο πιο χαμηλό επίπεδο, τόσο πιο εύκολα λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς καμία αντίδραση. Όσο περισσότεροι ανυποψίαστοι, τόσο καλύτερα για την υλοποίηση των αυταρχικών πολιτικών. Κοινώς, το κράτος διαφεντεύει τις ζωές των πολιτών με τους γνωστούς τρόπους, κάνοντάς τους να αναζητούν ενίοτε και μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής, αφού πρώτα οι πύλες του ασύδοτου και μη ελεγχόμενου πλουτσμού έχουν ανοίξει διάπλατα.