Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Μετά από πολύ καιρό και πάλι οι ένοπλες οργανώσεις επαναστατικής βίας κάνουν την εμφάνισή τους μετά τις καταγγελίες Πανούση, τις απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες και τα στοιχεία που κατατέθηκαν στον αρμόδιο εισαγγελέα. Και πάλι γίνεται λόγος για υπόγειες διασυνδέσεις ΣΥΡΙΖΑ με τρομοκρατία, για απειλές κατά της ζωής πολιτικών, για παζάρια και μυστικές συμφωνίες. Και όλα αυτά, σε μια Ελλάδα του 2015 βυθισμένη στη φτώχεια και τη στέρηση, μια χώρα που ξεπληρώνει αφενός τα εγκλήματα του παρελθόντος και αφετέρου τις συμφωνίες με τους δανειστές.

Οι καταγγελίες του πρώην υπουργού Γιάννη Πανούση, έρχονται να ταράξουν τα νερά, αλλά και να κάνουν τον καθένα να διερωτηθεί για τη δράση της ΕΥΠ, που όποτε κρίνει σκόπιμο τοποθετεί κοριούς και παραδίδει στη δημοσιότητα άγνωστης προέλευσης υλικό, που βέβαια, θα κριθεί κατά πόσο είναι αξιόπιστο. Όπως αναμενόταν, τα μεγάλα ΜΜΕ ξεσπάθωσαν και άρχισαν και πάλι να μιλούν για τις σχέσεις «ποινικών με τρομοκράτες», για πρόσωπα και πράγματα στις φυλακές και για αύξηση των μέτρων φύλαξης σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι απορίας άξιον γιατί επιλέγεται αυτή η στιγμή για να τεθεί και πάλι το ζήτημα της τρομοκρατίας, όταν έχει περάσει καιρός για να συμβεί κάποια ενέργεια και λίγο πολύ, παρά τη σοβαρή οικονομική κρίση που θα επέτρεπε τη δράση τους, έχει επιτευχθεί κάποιας μορφής κατάπαυση του πυρός ή  τουλάχιστον αναστολή της βίας.

Η ελληνική κοινωνία δεν χρειάζεται σε αυτό το χρονικό σημείο να ξανασχοληθεί με παρόμοιες περιπτώσεις που σαφώς επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στον πολιτικό ιστό, με υποτιθέμενες πράξεις βίας και τρομοκρατίας, που αν μη τι άλλο επιβαρύνουν το ήδη τεταμένο κλίμα από τη συνεχή λιτότητα και τις περικοπές. Και, όμως, η ευκαιρία, μετά την κατάθεση στοιχείων από τον Γιάννη Πανούση, όχι απλώς επαναθέτει το ζήτημα της βίας, αλλά ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ούτως ή άλλως ανόητη επιχειρηματολογία περί υπόγειας επικοινωνίας μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τρομοκράτες ή ανοχή απέναντί τους.

Αυτού του είδους οι αστείες κατηγορίες, όχι μόνο δεν βοηθούν τον καθένα να καταλάβει ότι οι οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής βίας διαχωρίζονται σαφώς από το κράτος άσχετα αν με τις ενέργειές τους προκαλούν ή μη την κρατική επέμβαση και καταστολή αλλά πιο πολύ δε συμβάλλουν στη συζήτηση για την ένοπλη δράση των όποιων οργανώσεων ως εσφαλμένη πρακτική διεκδίκησης αιτημάτων αλλά και  ανάδειξης ιδεολογικών στάσεων άλλων εποχών.

Η ταύτιση από τα ΜΜΕ «των ποινικών με τους τρομοκράτες», η εσκεμμένη μη ενασχόλησή τους με τα πραγματικά αίτια που οπλίζουν τα χέρια νέων ανθρώπων, αλλά και η παρατεταμένη τρομολαγνεία δείχνουν σα να θέλουν εσπευσμένα νέες εικόνες βομβιστικών ενεργειών, για να υπηρετηθεί η πολύτιμη ακροαματικότητα. Και επειδή στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε ότι αφορά την τρομοκρατία, στήνεται κάθε φορά τηλε-πάρτυ με άμεσες συνδέσεις με τους ανταποκριτές -  φωστήρες του αστυνομικού ρεπορτάζ, επειδή το θέμα «πουλά» και «μας δίνει και καμιά διαφήμιση», δεν χάνουν και τίποτε σε εποχές κοινωνικοπολιτικής πενίας, να δίνουν βάση σε αυτού του είδους τις ειδήσεις και φήμες.

Άλλος μπορεί να πει ότι ο Πανούσης «υποκινείται από κάπου», άλλος να πλάθει αστυνομικά σενάρια, άλλος να ψάχνει στα κιτάπια του, ένα, όμως, είναι γεγονός: η τρομολαγνεία σερβίρεται και πάλι στο καθημερινό μενού. Κατά τα άλλα και απεργίες άρχισαν και οι συζητήσεις για τα ελληνικά «φιλέτα» δίνουν και παίρνουν. Ναι, βρισκόμαστε πια σε μία νέα εποχή, όχι τόσο ενδιαφέρουσα από πολιτικής άποψης όσο αποκαλυπτικής των σεναρίων για ανατροπές, έριδες, εσωκομματικές αλχημείες και αρχηγικές εμφανίσεις δελφίνων (βλ. Νέα Δημοκρατία).

Διανύουμε λοιπόν, τη νέα τηλεοπτική περίοδο, με αποκαλύψεις και ίντριγκες, με ΕΥΠ και Πυρήνες της Φωτιάς, με ποινικούς και φυλακές, κοινώς μια περίοδο φημών και διαρροών στον βωμό της τηλεθέασης. Ο πολίτης θα πρέπει να προσέξει τι ακούει και από ποιους. Και σε τελική ανάλυση, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, ούτε όταν σκοτεινιάζει, ακολουθεί το έρεβος. Ο πολίτης θα πρέπει να τα σταθμίσει όλα αυτά και να εστιάσει στην πίσω πλευρά των γεγονότων, για τα κίνητρα και τις προθέσεις όλων εκείνων που εμπλέκονται σε νέες περιπέτειες σε ότι αφορά την ένοπλη βία. Όταν, μάλιστα, η συζήτηση για αυτήν δεν έχει  καν αρχίσει.