Αν μείνουμε στα μοιρολόγια, για τη μεγάλη σφαγή στο Παρίσι, έχουμε χάσει το στόχο. Ούτε η απολύτως δικαιολογημένη θλίψη, ούτε ο ευλόγως προκαλούμενος θυμός για τους μακελάρηδες, είναι αυτά που πρέπει να κυριαρχήσουν. Διότι αυτά, απλώς βοηθούν τους δικούς μας ηγέτες της «πολιτισμένης Δύσης», πρωτίστως των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αλλά και άλλων «προθύμων», από την δική μας ευρωπαϊκή οικογένεια, να κουκουλώσουν τις δικές τους ευθύνες.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πόλεμο. Όπου ο εχθρός έχει όλα τα «πλεονεκτήματα» του φασισμού: Την γοητεία του ολοκληρωτισμού επί των ολιγοφρενών. Τον τυφλό φανατισμό που παράγει απύθμενο μίσος. Υπό την επιβαρυντική περίπτωση ότι έχουμε να κάνουμε με την χειρότερη ίσως μορφή φανατισμού: Τον θρησκευτικό. Τον συνδεδεμένο με «μάρτυρες» που θα πάνε στον «παράδεισο του Αλλάχ» και θα δρέψουν την ανταμοιβή της θυσίας τους. 

Έχουμε μπει σε έναν πόλεμο, τον οποίο όλο και περισσότεροι, από τον Χέλμουτ Σμιτ, ως τον Πάπα  και έως τον βασιλιά της Ιορδανίας Αμπντάλα, αποδέχονται ως έναρξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Δικαιώνοντας τον Σάμιουελ Χάντιγκτον, κατά τον οποίο ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι μια «σύγκρουση των πολιτισμών». Μια σύγκρουση του δυτικού πολιτισμού με το «ισλαμικό τόξο». Και με την ατυχή συγκυρία να βρισκόμαστε, ως χώρα, στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Αν αντιπαραθέσουμε απλώς τον δικό μας φανατισμό, αν αρκεσθούμε στις διαβεβαιώσεις δυτικών ηγετών ότι θα «τσακίσουν» τους τρομοκράτες, με τη δύναμη των όπλων, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα ζήσουμε πολλές τέτοιες φρικτές σφαγές ανύποπτων πολιτών. Αν πράγματι θέλουμε κάτι να αλλάξει, είναι ανάγκη να πιέσουμε τις ηγεσίες μας για μια περισσότερο πολιτική διαχείριση του προβλήματος.

Οι έως σήμερα «καουμπόικοι» τρόποι δράσης, στη Μέση Ανατολή και την Λιβύη, αρχικώς  των Μπους και Μπλερ, εν συνεχεία των Κλίντον, Σαρκοζί και λοιπών, είναι η καλύτερη εξήγηση  για το πώς γιγαντώθηκε ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Για το πώς οι τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η «Αλ Κάϊντα», το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» και η «Μπόκο Χαράμ» και ποικιλώνυμες άλλες, βρίσκουν τόσο εύκολα γόνιμο έδαφος για να στρατολογούν νέους ανθρώπους, ώστε να γίνονται στυγεροί δολοφόνοι αλλά και αυτόχειρες «κομάντος αυτοκτονίας».

Έχουν τώρα μια ύστατη ευκαιρία να αποφύγουν, στη Συρία, τα εγκληματικά λάθη που έκαναν στο Ιράκ και τη Λιβύη.

ΑΥΡΙΟ το Β΄ μέρος

giorgis@massavetas.gr