Φοβάμαι ότι μερικές φορές φερόμαστε, ως λαός, είτε στις ατομικές αντιδράσεις μας, είτε στις οργανωμένες, κατά τέτοιο τρόπο που να μας ταιριάζει η λαϊκή ρήση «φτηνοί στ' αλεύρι κι' ακριβοί στα πίτουρα». 

Διάβασα τις ανακοινώσεις των Δίκιων Οινοποιών των νομών Χανίων, Ρεθύμνης και Ηρακλείου, κατά της κυβερνητικής επιλογής να επιβληθεί πρόσθετος φόρος στα προϊόντα οινοποιίας, ως ένα από τα ισοδύναμα, για να αποφευχθεί ο άγριος ΦΠΑ στην εκπαίδευση. Ε, δεν μπορώ να συμμερισθώ την άποψη ότι θα καταστραφεί η ελληνική οινοποιία αν επιβληθεί ένας φόρος που αντιστοιχεί με τελική επιβάρυνση τριάντα λεπτών ανά φιάλη.

Είναι αλήθεια ότι ο κλάδος της οινοποιίας είναι ένας από τους ελάχιστους αναπτυσσόμενους σε τούτη τη ρημάδα χώρα, που ο παραγωγικός ιστός της έχει διαλυθεί τελείως. Ότι νέοι άνθρωποι έχουν κάνει σοβαρές επενδύσεις. Ότι εκτός από το χρήμα τους έχουν συνεισφέρει και με επιστημονικές γνώσεις, αλλά και με το μεράκι τους, ώστε τα ελληνικά κρασιά να γίνονται όλο και ποιοτικότερα. Να είναι ένα από τα προϊόντα που μεθοδικώς κερδίζουν έδαφος και στη μάχη των εξαγωγών. Και δίνουν δουλειά και εισόδημα σε αρκετές χιλιάδες αγρότες και εργάτες γης. Άρα χρειάζεται πράγματι κάθε συμπαράσταση της πολιτείας. Καμια αντίρρηση. Αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι θα καταστραφεί η ελληνική οινοποιία από την επιβάρυνση των τριάντα λεπτών ανά φιάλη προϊόντος.

Εκεί που έχουν απόλυτο δίκιο οι άνθρωποι, είναι στο θέμα του ανταγωνισμού. Τόσο με τα εισαγόμενα κρασιά άλλων χωρών, όσο και με τα άλλα οινοπνευματώδη προϊόντα. Είναι λοιπόν, αναγκαίο να υπάρξει μια διόρθωση. Ότι ο φόρος αυτός δεν θα επιβάλλεται επί της παραγωγής. Αλλά θα είναι φόρος καταναλώσεως που θα επιβαρύνει όλα τα ποτά, εισαγόμενα και εγχώρια. Χωρίς να εξαιρείται π.χ. το ανακηρυγμένο ως «εθνικό ποτό», για πολλούς νεοέλληνες, δηλαδή το ουίσκι.

Και θα ήταν πολύ λογικότερο, δικαιότερο, αλλά και εξαιρετικώς αποδοτικότερο, αν η επιβάρυνση ήταν κλιμακωτή, αναλόγως προς την τελική τιμή πωλήσεως κάθε φιάλης. Γιατί είναι και ειρωνεία να επιβάλλεται πρόσθετη φορολογία στην εμφιαλωμένη ρετσίνα, αλλά όχι στις γαλλικές σαμπάνιες που ανοίγουν οι νεόπλουτοι στα στέκια της Μυκόνου, ή στα ακριβά «δωδεκαχρονίτικα» που ρέουν στα ανά την Ελλάδα «στέκια» των ευπορότερων.

                                                                          Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr