Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Μερικές φορές αναρωτιέσαι αν ζεις σε λάθος χώρα ή αν οι πολίτες της είναι τόσο μπερδεμένοι, που δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία τού να έχεις αξιοπρέπεια ή τη σημασία της οικονομικής επιβίωσης και όχι της καταναλωτικής ασυδοσίας μετά από μια κρίση που συνεχίζουν να προκαλούν οι αγορές και τα χρηματιστήρια, οι μαζικές απολύσεις και οι περικοπές στο όνομα ενός ασύδοτου νεοκαπιταλισμού που όχι μόνο βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές αλλά που μάλλον επιθυμεί  λιγότερες ζωές για περισσότερα κέρδη.

Η λογική της αισχροκέρδειας επεκτείνεται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και η αρπαχτή γίνεται κανόνας, όταν την ίδια στιγμή η φτώχεια έχει κυριαρχήσει παντού. Οι πολίτες είναι έτοιμοι να καταπιούν στην κυριολεξία ο ένας τον άλλο, έχοντας πρώτα συμβιβαστεί πλήρως με την διαμορφούμενη κατάσταση, και το κάνουν αυτό γιατί δεν αποφασίζουν να στραφούν ενάντια σε ένα σύστημα που καθημερινά τους συμπιέζει γιατί «δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Έτσι ο κάθε Τσίπρας εκ δεξιών και αριστερών εκτοξεύει τους μύδρους του κατά των «δανειστών», αλλά στους δανειστές επαφίεται στοχεύοντας τη φαντασιακή ανάπτυξη.

Στο τέλος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτούς επικαλείται -τα κεφάλαια της ΕΚΤ και του ΔΝΤ- αυτά και μόνο αυτά που θα του προσφέρουν οικονομική ανάσα μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Μερικές φορές νοιώθεις πως αυτή η χώρα δεν είναι παρά  ένα παραμάγαζο των μεγαλοεπενδυτών και των πολυεθνικών που εδρεύουν στην Ευρώπη, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Δεν είναι παρά ένα από τα πολλά πεδία δοκιμής της αντοχής του προαναφερόμενου νεοκαπιταλισμού, που δημιουργεί κρίσεις και επεμβαίνει δραστικά μέσω των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών, για να μην επεκταθεί η κρίση και αρχίσουν να αμφισβητούν το όποιο status οι μάζες.

Οι «αριστερές» κυβερνήσεις ακολουθούν και αυτές κατά πόδας, ασθμαίνοντας που αποκαλύπτεται ο ρόλος τους στην παγκόσμια σκακιέρα. Αυτήν ακριβώς την κρίση δεν φαίνεται να θέλει να αποδιώξει η πλειοψηφία των πολιτών στην Ελλάδα και αλλού. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαμε κλαδικά και συντεχνιακά αιτήματα, δεν θα ζητείτο να αυξηθεί απλά ο βασικός μισθός, αλλά να παρθούν πίσω όχι μόνο οι περικοπές και τα μέτρα εξοικονόμησης, αλλά και οι όποιες πονηρές αυξήσεις στο όνομα της δημοσιονομικής τάχα εξυγίανσης.

Η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, για παράδειγμα, όταν το ίδιο το κράτος πριν από μερικά χρόνια συνηγορούσε στην απόκτησή της αφήνοντας τα παραθυράκια του νόμου ανοιχτά, έρχεται τώρα να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου με την ασυδοσία του επίσημου κράτους τοκογλύφου, που ξέρει πώς να προστατεύει επαρκώς το τραπεζικό σύστημα, έναν από τους βασικούς πυλώνες της ύπαρξής του. Το χρήμα ελέγχεται από τα capital controls με μεγάλη ευκολία και οι πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες διαφημίζονται αφειδώς για να γίνει η κερδοφορία ακόμη μεγαλύτερη. Δεν σέβονται ούτε την υπομονή, ούτε την κατάντια των πολιτών. Δεν υπολογίζουν στο παραμικρό τα βάσανά τους, θέλουν πολύ απλά να τους αποτελειώσουν.

Το επίσημο κράτος με την επιβοηθητική ανοχή των πολιτών τζογάρει στις πλάτες τους και το τραγικό είναι πως εκείνοι το καταλαβαίνουν αλλά και πάλι «δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Είναι να απορεί κανείς με την ένταση της απάθειας, αλλά και τη συχνότητα της αδιαφορίας απέναντι στην παρατεταμένη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι να αναλογίζεσαι προς ποια κατάληξη βαδίζουμε, όταν βλέπεις την παρακμή να σου χτυπά την πόρτα και εσύ να την αποδέχεσαι παθητικά. Μερικές φορές, λέω, τα λόγια περιττεύουν και οι σκέψεις ατονούν. Άλλες φορές τα επιχειρήματα δεν φτάνουν για να αποκαλύψουν το παράλογο, όταν αυτό έχει κυριαρχήσει σε μεγάλο εύρος του κοινωνικού ιστού.

Όταν καθημερινά οι διαφημίσεις σερβίρουν ασύδοτα το νέο μενού της ταχύτητας εναρμονισμού με τα νέα τεχνολογικά δεδομένα, έχοντας προηγουμένως φροντίσει καταλλήλως να εξουδετερώσουν την όποια αντίδραση σε αυτό ακριβώς το παράλογο της ανεξέλεγκτης παραγωγής. Ένα συνεχές κυνήγι απόκτησης του κάθε νέου gadget που σε καθηλώνει στην πολυθρόνα σου και σε ταξιδεύει τεχνητά σε φανταστικούς κόσμους στο όνομα της ψυχαγωγίας στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου χωρίς να ενδιαφέρεσαι τι συμβαίνει παραέξω. Μερικές φορές είναι να απορεί κανείς, όταν αναρωτιέται όχι μόνο σε ποια χώρα, αλλά σε ποιον κόσμο ζει.