Απομεσήμερο στην Πλατεία Συντάγματος. Έχω τελειώσει κάποιες δουλειές στο κέντρο και περιμένω υπομονετικά το τρόλεϊ. Μετά από είκοσι δυο λεπτά αναμονής, πέρασε ένα. Τόσο ασφυκτικώς γεμάτο, με τόσο «παστωμένους σαν σαρδέλες» τους επιβάτες, που μόνο δυο νεαροί τόλμησαν να επιχειρήσουν να επιβιβασθούν.

Όσο περιμέναμε να ...πιάσουμε το τζόκερ για να φανεί το επόμενο, θέλοντας και μη, άκουγα τα σχόλια των άλλων, που περίμεναν στην ίδια στάση. Για να είμαι ειλικρινής, το «μη θέλοντας» δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Παιδιόθεν μου άρεσε να ακούω τους άλλους και να χαζεύω τις φυσιογνωμίες τους. Ήταν ένα από τα πράγματα που με χαρακτήριζε στη δουλειά μου: Άκουγα περισσότερο και μιλούσα λιγότερο, έως ελάχιστα. Μόνο για να ρωτήσω. Το ίδιο κάνω και τώρα. Έστω και με μειωμένη ικανότητα ακοής.

Αναπτύχθηκαν λοιπόν, ενδιαφέροντες διάλογοι, αλλά και μονόλογοι. Από τους οποίους θα μεταφέρω μικρό δείγμα, χωρίς ψευδαίσθηση ότι θα τους διαβάσει κάποιος «αρμόδιος», είτε κανένας πολιτικός, είτε της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης. Σιγά, τώρα, να μην ενδιαφέρεται ο Σταθάκης ή ο Πλακιωτάκης, τι λέει «ο κοσμάκης», ενώ περιμένει καρτερικώς στη στάση να περάσει ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς, από αυτά που χυδαίως πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης ονομάζουν «μαζικής μεταφοράς», λες και πρόκειται για τις «πλατφόρμες», με τις οποίες μεταφέρουν οι τσοπαναραίοι του χωριού μου τα κοπάδια τους, από και προς τα χειμαδιά.

«Να τη χαίρεστε την Αριστερή κυβέρνησή σας, βλέπουμε πώς νοιάζεται για το λαουτζίκο. Ποιος από αυτούς ελέγχει αν ταλαιπωρείται ο κόσμος;» φώναζε, χωρίς να κοιτά κανέναν, αλλά βέβαιη πως κάποιον θα «τσιγκλάει», μια κυρία με «κομοδινί» μαλλί.

«Γιατί κυρία μου, όταν κυβερνούσαν οι άλλοι, είχατε και ιδιωτικό τρόλεϊ, ή λεωφορείο, που σας περίμενε στη στάση;» ήλθε αμέσως η αντίδραση από έναν ξερακιανό κύριο προχωρημένης ηλικίας.

Η κατάληξη ήταν να μπουν οι περισσότεροι στη συζήτηση και τελικώς να συμφωνήσουν ότι «όλοι μας έχουν γραμμένους». Γιατί «αυτοί καλά κυκλοφορούν με τα υπουργικά και τα βουλευτικά τους». Και τη φωνή μιας νεαράς που μιλούσε στο κινητό της, να ακούγεται σαν από άλλο ανέκδοτο: «Ρε συ δεν υπάρχει αυτό που ζω, δεν υπάρχει. Μια ώρα ρε περιμένω το γα...νο το τρόλεϊ και ακούω και τις μ...κιες του αιώνα. Και έχω ραντεβού για αποτρίχωση».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr