Νεοδεξιά με αριστερό πρόσημο & νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού

Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Με αριστερή κυβέρνηση ξεκινούν οι νέες περικοπές και με αριστερή επιχειρηματολογία ψηφίζουν μνημονιακά «επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Οι λίγες μικρές αυξήσεις που φυσικά δίδονται στους δημοσίους υπαλλήλους, προκαλώντας για άλλη μια φορά το δημόσιο αίσθημα για την προνομιακή μεταχείρισή τους, αντιπαραβάλλονται με νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, υποχθόνιες μειώσεις στις συντάξεις και τα εισοδήματα, υπερφορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών και αθρόα επιβολή φόρων σε συνέχεια της προηγούμενης μνημονιακής πολιτικής.

Η με αριστερό πρόσημο κατάθεση νέων νομοσχεδίων στο όνομα της «διάσωσης της χώρας», είτε αυτά αφορούν το ασφαλιστικό, είτε την εργασία και τα νέα μισθολόγια, η αριστερίζουσα νέα τάξη πραγμάτων στο όνομα της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τη λαμπρή δεξιά κληρονομιά, που σερβίρεται για άλλη μια φορά ως η καλύτερη δυνατή συνταγή και λύση. Έτσι, όπως με ασφάλεια διακηρύττουν ότι βαδίζουν όσο πιο αριστερά γίνεται, με τον ίδιο τρόπο απεχθάνονται αυτά που ψηφίζουν, αλλά και πάλι με άνεση ισχυρίζονται πως «δεν μπορεί να γίνει αλλιώς».

Και η ιστορία έχει μέλλον και όλοι μαζί έχουν βαλθεί να μας εξαπατήσουν. Δεξιοί και αριστεροί, κεντρώοι και σοσιαλιστές, όλοι -ο καθένας με το μερτικό του- συμβάλλουν στη διαιώνιση της κρίσης, στο όνομα και σε αυτό συμφωνούν όλοι της εθνικής ανεξαρτησίας και μη υποτέλειας. Η κυβέρνηση Τσίπρα Καμμένου βαδίζει με ασφάλεια στα εθνοπατριωτικά μονοπάτια, συνεπικουρούμενη και από τα άλλα κόμματα, που σφύζουν από λατρεία για το εθνικιστικό ιδεώδες. Έτσι παρουσιάζεται το εξής φαινόμενο: αριστεροί να οικειοποιούνται δεξιές προτάσεις και δεξιοί να σπεύδουν να αντιπολιτευτούν εξ αριστερών, προκειμένου να φέρουν και πάλι στο προσκήνιο την καθαρή δεξιά σφραγίδα.

Τώρα, το αν οι υπογραφές των συμφωνιών έχουν δεξιό περιεχόμενο ή οι «αναγκαστικές περικοπές» κατάγονται από δεξιές κυβερνήσεις, αυτό ουδόλως απασχολεί τη νεοδεξιά, που απαρτίζεται από πολλά κόμματα, από τέως σοσιαλιστές μέχρι νέους κεντροδεξιούς συνασπισμούς, από «ακομμάτιστους» διεκδικητές της εξουσίας μέχρι γραφικούς πολιτευτές, που μέσα στην όλη κατάντια φαντάζουν όαση στον απληροφόρητο πολίτη.

Μιλάμε για το νέο πολιτικό τοπίο της χώρας, που ταλανίζεται από παντελή έλλειψη ιδεολογικού προσανατολισμού, ώστε να ξέρει κάποιος με ποιον αντιπαρατίθεται και ποιον έχει απέναντί του. Είναι, όμως, οι εποχές τέτοιες και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου οι σοσιαλιστές στηρίζουν τη δεξιά στο όνομα της διατήρησης της  υποτιθέμενης Δημοκρατίας, όπως έγινε πριν από λίγες ημέρες στη Γαλλία, που με την Λεπέν τρομάζει την Ευρώπη. Οι προσχηματικές επιλογές όμως, δεν έχουν μέλλον, καθώς στην ουσία η Δημοκρατία έχει ήδη καταργηθεί και δεν χρειάζεται καν η Λεπέν να υψώσει το ανάστημά της. Με λίγα λόγια: Μην περιμένει κανείς να καταλάβει με ποιους έχει να κάνει, ούτε αν με την ψήφο του πριμοδοτεί δημοκρατικά κόμματα. Στην Ελλάδα, το όλο παιχνίδι το κάνει μια εθνοπατριωτική αριστερά, μία δεξιά με ευρύτατο πεδίο δράσης και μια ρεφορμιστική αριστερά που δοξολογεί το σταλινικό παρελθόν των εκκαθαρίσεων στο όνομα της γραφειοκρατίας του κόμματος, συν την ακροδεξιά που εκμεταλλευόμενη την ιδεολογική πενία, τέχνας όπως την απομυθοποίηση της Δημοκρατίας, κατεργάζεται, λαμβάνοντας ποσοστά που ο μεταπολεμικός πολίτης αρνείται να δεχθεί και δικαιολογημένα.

Κερδισμένοι, λοιπόν, είναι όλοι εκτός από τη μάζα των πολιτών που πάραυτα σπεύδουν ενίοτε να υποστηρίξουν αυτόν τον εφιάλτη. Και είναι σημαντική η συνεισφορά κάποιων πολιτών στα αποδεκατισμένα, αλλά ακόμη οργανωμένα κόμματα της νεοδεξιάς με αριστερό πρόσημο συν την ούτως ή άλλως προβληματική παραδοσιακή Δεξιά. Κυβερνώσα νεοδεξιά με αριστερές καταβολές και συνιστώσες λοιπόν, από τη μια και από την άλλη συντηρητικά κόμματα της Αντιπολίτευσης, που θέλουν διακαώς κομμάτι από την εξουσιαστική πίττα. Δεξιές πολιτικές με άρωμα αριστεράς, διανθισμένες με νεοσταλινικούς και νεοφασίστες.

Αν αυτή είναι η πόρευση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τότε η απομυθοποίησή της είναι εύκολη υπόθεση. Αρκεί οι πολίτες να πάψουν να επαφίενται στις μεγαλόσχημες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί πολύ απλά, το μέλλον είναι αυτή ακριβώς η πριμοδότηση του εθνοπατριωτισμού από όλες τις πτέρυγες του κοινοβουλίου. Και τέτοιο σκοτεινό μέλλον για την πορεία προς την πραγματική Δημοκρατία, φυγείν αδύνατον. Ας γίνει κατανοητό πριν είναι πολύ αργά.