Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Δεν είναι τόσο ότι γίνονται συνεχείς αδικίες σε μια χώρα που έχει ήδη εδώ και καιρό καταλάβει τις υψηλότερες θέσεις στον διεθνή πίνακα κατάταξης αναφορικά με τη διαφθορά και την ασυδοσία, όσο το ότι οι πολίτες της εξακολουθούν να είναι τόσο αποπροσανατολισμένοι από την παρατεταμένη φτώχεια και στέρηση, που δεν ξέρουν πλέον προς τα πού να κατευθυνθούν.

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ημέρες υποτιθέμενης  στοιχειώδους κατανάλωσης και προσφοράς δώρων και η αγορά της χώρας εξακολουθεί να παρουσιάζει δραματική εικόνα, με τα καταστήματα σχεδόν άδεια και τον καθένα να κοιτά να εξοικονομήσει και να περικόψει απ' όπου μπορεί.

Δεν είναι τόσο άγνωστο βέβαια, τα τελευταία χρόνια το όλο σκηνικό, με δεδομένη την παρατεταμένη κρίση. Περίεργο, όμως, είναι ότι στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής, υποτίθεται, πρωτεύουσας, τα πάντα φαντάζουν ερημικά από κάθε άποψη. Και δεν είναι τόσο η κρίση, όσο η έλλειψη διάθεσης από τους πολίτες για μια στιγμιαία αποφυγή ή λήθη (ει δυνατόν) των βασάνων, για μια ολιγοήμερη ανάπαυλα από τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.

Όσοι επιλέγουν να αντιδράσουν σχετικά ψύχραιμα και να κάνουν όνειρα, λοιδορούνται από τους περισσότερους που εμμένουν στην κατήφεια, φυσική, πάντως, απόρροια της κατάστασης. Όσοι διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο της περιπλάνησης σε μια χώρα που έχει προ πολλού πάψει να χαίρεται, αποκαλούνται επιεικώς εκτός τόπου και χρόνου. Μαζί λοιπόν, με την οικονομική στέρηση συμβαδίζει και μια γενικευμένη κατήφεια, χωρίς κανείς να παίρνει την απόφαση να αντιδράσει, καθώς το ρευστό πρωτίστως- απουσιάζει.

Πολλοί λένε πως αυτή η έλλειψη έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Δεν το νομίζω. Τα γεγονότα δείχνουν έναν ακραιφνή ανταγωνισμό για το ποιος θα επιβιώσει. Μια καθημερινή μάχη για το ποιος είναι ο πιο έξυπνος αναφορικά με την υπέρβαση των κάθε λογής προβληματικών καταστάσεων. Λες και όλοι τους είναι ταγμένοι στη μάχη της εξιλέωσης. Λες και δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν από το να μεμψιμοιρούν επάνω από το πτώμα της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να αντιδρούν στο παραμικρό.

Την ίδια στιγμή, οι κατ΄ευφημισμόν αριστεροί κυβερνώντες, αφού εξασφάλισαν τα δανεικά, κάνουν κάποιες απόπειρες προς την κατεύθυνση της αναθέρμανσης της αγοράς με άγνωστα μέσα και τρόπους. Το σύνηθες επιχείρημα δεν είναι άλλο από το ότι σε τελική ανάλυση πήραμε τα λεφτά και ότι «πάλι με χρόνια και καιρούς... πάλι δικά μας δεν θα' ναι», που θα λέγαμε παραφράζοντας και τον γνωστό ποιητή. Και η ιστορία παίρνει τον κλασικό της δρόμο, με τους ρόλους να εναλλάσσονται και τις υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα να εξακολουθούν να  μοιράζονται αφειδώς.

Θα έλεγε κανείς πως όλο τούτο το παιχνίδι είναι από καιρό γνωστό, πως η νοοτροπία δεν αλλάζει παρά τον κίνδυνο που συνεχίζει να διατρέχει η χώρα. Οι πολίτες, λοιπόν, αφενός υφίστανται τα νέα μέτρα και αφετέρου ακούν για πολλοστή φορά τα ίδια λόγια, λες και τίποτα δεν μεσολάβησε που να αλλάξει τα δεδομένα. Και αναρωτιέμαι: τι περιμένουν όλοι τους; Ποια έκπληξη, ποια νέα μέρα και εποχή;

Τη στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν ολοένα και περισσότερη ύφεση, τη στιγμή που η αγορά ασθμαίνει υπό το βάρος της έλλειψης ρευστού, ποια λύση άρσης του αδιεξόδου προτείνεται; Πώς και με ποιο τρόπο προσπαθούν τα κόμματα να πείσουν τον πολίτη ότι πρέπει να κινηθεί προς την τάδε κατεύθυνση, εγκαταλείποντας τις παλιές πρακτικές; Και πώς δίδεται, άραγε, αυτό το παράδειγμα, όταν οι κομματικές οδηγίες δεν ξεφεύγουν από τον παραδοσιακό κανόνα, όταν όλοι τους μας συμβουλεύουν να παλέψουμε για μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς την παραμικρή προοπτική; Ποια είναι η προτεινόμενη λύση, σε τελική ανάλυση, πέραν της υπομονής και καρτερίας για ένα συνεχώς αναβαλλόμενο «καλύτερο αύριο»;

Και ξέρετε, δεν είναι τόσο η ζητούμενη αντοχή, παρά το ότι συνήθως το θετικό αποτέλεσμα αργεί απελπιστικά. Κοινώς, ο λαός ποτέ δεν βλέπει άσπρη μέρα και αν τη δει, θα είναι περιστασιακά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι όχι μόνο ο κίνδυνος της τελικής κατάρρευσης δεν έχει αποφευχθεί, αλλά το γεγονός ότι εξακολουθεί το ίδιο μοτίβο των υποσχέσεων για μια καλύτερη Ελλάδα εις το διηνεκές. Με λίγα λόγια, «κάντε θυσίες» και ψάξτε για τη μελλοντική ανταπόδοση. Προβείτε σε νέες περικοπές στο νοικοκυριό σας και μην σκέφτεστε προς το παρόν την καλύτερη Ελλάδα.

Το έργο αυτό το έχει αναλάβει η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, που με τη συνέχιση των νέων πολιτικών αντιπαραθέσεων αλλά και των εσωκομματικών έριδων, βάζουν τη χώρα σε νέες αμφίβολες εκλογικές περιπέτειες. Και όλα αυτά, χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά κάτι στην κουλτούρα αυτού του λαού, που πιθανόν να σπεύσει εκ νέου με την ίδια θέρμη στις κάλπες, όταν του το ζητήσουν. Τελικά, λέω, δεν είναι μόνο οι αδικίες που συμβαίνουν σε τούτο τον τόπο παρά και τα κάθε λογής ευτράπελα που συνοδεύουν τις εκάστοτε συμπεριφορές. Κοινώς, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα σκεφτόμαστε, με υποβολέα τον διχασμένο πολιτικό κόσμο.