«Ο Θεός μας επισκέπτεται συχνά, αλλά κατά το πλείστον δεν βρισκόμαστε εμείς στο σπίτι».

Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να το πει κανείς αυτό.

Πότε άραγε αντιλαμβάνεσαι ότι Σου χτύπησε την πόρτα και συ άνοιξες ή Τον άφησες απ' έξω.

Μέχρι πρότινος ίσως να ήταν πιο δύσκολο ν'  απαντήσεις, γιατί δεν μπορούσες ν' αντιληφθείς, δεν έβλεπες και δεν καταλάβαινες την άλλη όψη του νομίσματος, την εξαθλίωση και την δυστυχία.

Και όμως τούτο το τελευταίο διάστημα, μισό χρόνο τώρα, ο κόσμος του νησιού μας, δοκιμάστηκε, πιέστηκε, σήκωσε βάρη που ήταν πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Πόνεσε μαζί με τους πονεμένους, στερήθηκε μαζί με τους στερημένους, αγωνίστηκε μαζί με εκείνους που έδιναν τον δικό τους αγώνα της επιβίωσης. Έζησε τις δυσκολίες της φυγής, είδε από κοντά το θάνατο

Σίγουρα ο Θεός  μας συναντούσε στις ακρογιαλιές, στους καταυλισμούς, στους δρόμους, στα συσσίτια.

Σίγουρα θα μας επισκέφτηκε και στις καρδιές μας και θα είδε ότι εκεί έχει φωλιάσει η ζεστασιά του, η μεγαλοσύνη του, ο λόγος του. Και σίγουρα είδε ότι η  φλόγα της ψυχής μας είναι δυνατή και μπορεί να φωτίσει με άπλετο φως τα πάντα.

Μια φλόγα που καίει, παρά τα προβλήματα. Νοιώθει. Είναι ζωντανή. Γεμάτη συναισθήματα ανθρωπιάς και συμπόνια. Γεμάτη αλληλεγγύη και θαλπωρή

Όπως εκείνος δεχόταν άρρωστους, λεπρούς, δυστυχείς και κατατρεγμένους, έτσι κι εδώ σε τούτο το νησί οι άνθρωποί του, έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν αγάπη. Μέσα από τα δάκρυα της ψυχής τους, είδαν καλύτερα το Θεό και προσπάθησαν να του μοιάσουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, για την ύπαρξή τους, το δικό τους αύριο, τις επικίνδυνες συνθήκες που διαμορφώνονται και που ακόμα κανείς μας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει.

Η γέννησή του θα είναι όπως πάντα ελπιδοφόρα, αληθινή, και θα εξυψώνει την ψυχή, θα εξευγενίζει το μυαλό, θα εξαγνίζει την καρδιά, θα μας παρηγορεί και θα μας ενθαρρύνει για το καλό.

 Σ' αυτό πιστεύουμε και έτσι θα πορευόμαστε.