Ατυχώς, όχι μόνο για την ελληνική υπόθεση, αλλά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ίδια την φυσιογνωμία της, φαίνεται ότι το Βερολίνο έχει επιλέξει την στρατηγική της ρήξης. Την τακτική της αδιάλλακτης στάσης έναντι κάθε προσπάθειας της Αθήνας για εξεύρεση συμβιβαστικού σχεδίου. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί αυτή η τόσο προκλητική δήλωση Σόϊμπλε, ότι λυπάται τους Έλληνες διότι έχουν μια «ανεύθυνη κυβέρνηση».

Μια τέτοια δήλωση υπερβαίνει τα όρια μιας διαπραγματευτικής τακτικής κατά την οποία μπορεί να κατανοηθεί η «σκληρή στάση» για την υποστήριξη ή την απόρριψη συγκεκριμένων εκατέρωθεν προτάσεων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιταμή συμπεριφορά που συνιστά ευθεία επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Μια ανεπίτρεπτη προσβολή στον κυρίαρχο ελληνικό λαό για τις επιλογές του.

Ολοκληρώνεται έτσι μια πολιτική ασχημία, μέρος της οποίας ήταν η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, με τον εμετικό λιβανωτό υπέρ του κ. Σαμαρά, η οποία ενόχλησε και κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα οποία, προς τιμή τους, εξέφρασαν δημοσίως την απαρέσκειά τους απέναντι στο περιεχόμενο αυτής της ανακοίνωσης. Και, αν πάμε ακόμη πιο πίσω, στην προεκλογική περίοδο, συμπληρώνει εκείνη την φράση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκερ: «Προτιμώ γνωστά πρόσωπα στην εξουσία της Ελλάδας».

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν ψήφισα το κόμμα του κ. Τσίπρα. Την δε συνεργασία του με τους «ψεκασμένους», την αντιμετωπίζω ως εντόνως απεχθή. Αλλά δεν αναγνωρίζω, όπως άλλωστε θα έκανε κάθε σκεπτόμενος δημοκρατικός πολίτης, οποιασδήποτε Ευρωπαϊκής χώρας, το δικαίωμα σε έναν υπουργό άλλης χώρας, όσο ισχυρή και αν είναι εντός του ευρωπαϊκού συστήματος, να προσβάλει, με τέτοιο τρόπο, έναν ολόκληρο λαό. Γιατί η φράση για «ανεύθυνη κυβέρνηση», που μόλις έχει εκλεγεί, δεν προσβάλει μόνον την ίδια την κυβέρνηση. Είναι ύβρις και κατά των πολιτών που την επέλεξαν.

Υποπτεύομαι ότι εκείνο που κυρίως έχει προκαλέσει αλλεργικές αντιδράσεις στο Βερολίνο, δεν είναι τόσο το οποιοδήποτε σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης, όσο η εμμονή της Αθήνας να κινήσει την διαδικασία για την διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων.

Αλλά είναι υπεύθυνη στάση, άλλα να λες και άλλα να έχεις στο μυαλό σου, όταν μιλάς για ανευθυνότητα των απέναντί σου, οδηγώντας τα πράγματα σε αδιέξοδο για μια υπόθεση που μπορεί να κριθεί από το δικαστήριο της Χάγης;

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr