Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Σε μια εποχή παρατεταμένης λιτότητας στη μισή τουλάχιστον Ευρώπη, σε περίοδο όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν γυρίσει δεκαετίες πίσω και στοιχειώδη δικαιώματα έχουν πλέον καταπατηθεί, η όποια ανάπτυξη στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων φαντάζει ασύλληπτο όνειρο και όσοι ευαγγελίζονταν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, απλά ξόδευαν τα λόγια τους. Τα δεδομένα πλέον έχουν ανατραπεί άρδην και η φυγή από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου προς τις χώρες αφεντικά της ευρωζώνης είναι αναμενόμενη. Και εκεί όμως, ξεκινά ένας νέος Γολγοθάς για τους επιθυμούντες μια φυσιολογική ζωή, γιατί πολύ απλά οι εργασιακές συνθήκες έχουν αλλάξει κατά πολύ. Οι μισθοί έχουν πέσει θεαματικά και οι εργοδοτικές απαιτήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Είναι πολλοί αυτοί που είχαν προειδοποιήσει για το αδιέξοδο της Δύσης αμέσως μετά το κομβικό 89 και τις αλλαγές που συντελέστηκαν στα αυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής. Πολλοί είχαν ασκήσει δριμεία κριτική δεκαετίες τώρα στην ολοκληρωτική επέλαση του βιομηχανοποιημένου καπιταλισμού που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε καταναλωτικά αντικείμενα χωρίς κριτική σκέψη και διορατικότητα. Τα αποτελέσματα αυτής ακριβώς της χωρίς έλεος επιδρομής και ελέγχου συνειδήσεων που ξεκίνησε μεταπολεμικά και γιγαντώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, οδήγησαν την ανθρωπότητα σε οδυνηρές περιπέτειες, το κόστος των οποίων δεν μετριέται πια στα πτώματα των πολέμων, αλλά στις σερνόμενες ψυχές των μεγαλουπόλεων της Δύσης.

Η μαζική εισροή απελπισμένων ανθρώπων από το πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ σε συνδυασμό με την εξαναγκαστική μετανάστευση χιλιάδων ανθρώπων από το ελεγχόμενο «πείραμα» της Αφρικής, αλλά και την ολέθρια από πλευράς εργασιακών συνθηκών και επιβίωσης Άπω Ανατολή, γιγάντωσε τα ακροδεξιά κινήματα και τον ρατσισμό στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα ως περίπου φυσιολογικό γεγονός την ύπαρξη με μεγάλα ποσοστά του NPD στη Γερμανία, της Λεπέν στη Γαλλία, και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Οι νεοναζιστικές ονειρώξεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα στην οικονομική τους απελπισία νοσταλγούν την τεχνητή ευημερία των όποιων δικτατοριών, όπου η φίμωση ξεπληρώνεται με την τιμωρία τού κάθε απλού παραβατικού, στο όνομα της δικαιοσύνης που ελέγχει ποιον και πώς θα τιμωρήσει, αφήνοντας φυσικά έξω τους υποκινητές της εκάστοτε απάτης. Νοσταλγούν αυτές ακριβώς τις απόψεις που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε τραγωδία, αναμιμνήσκονται τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Τσόρτσιλ και άλλους στυγνούς ανθρωποφάγους. Γιατί δεν είναι μόνο, όπως καταλάβατε, οι νεοναζιστικές εκκολάψεις αλλά και κάθε είδους ροπή προς τον φασισμό, εκ δεξιών ή αριστερών.

Σε αυτό το τοπίο λοιπόν, καλούνται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, σε καθεστώτα ολοκληρωτικής εξουδετέρωσης του ανθρώπινου παράγοντα, σε μια Ευρώπη σε αποσύνθεση και έναν πολυεθνικό καπιταλισμό που στραγγαλίζει ακόμη και τα γνήσια τέκνα του, τα golden boys. Σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την ανισότητα που λειτουργεί περίπου ως γνώμονας για τη διαιώνιση της μεγάλης ολοκληρωτικής και δογματικής κοινωνικής περιπέτειας, έρχονται σήμερα οι πολίτες να αξιώσουν δικαιοσύνη και δημοκρατία απευθυνόμενοι σε κωφάλαλους πολιτικάντηδες του Δυτικού Τιτανικού. Το αδιέξοδο είναι μοιραίο και οι απαντήσεις δεν έρχονται ούτως ή άλλως. Το καλύτερο αύριο όμως, συνεχίζει να δελεάζει τους απελπισμένους πολίτες του Δυτικού μύθου. Στην Ευρώπη, τα πειράματα έχουν εργασιακό προσανατολισμό και σημαία τη λιτότητα, στις ΗΠΑ την αναζήτηση νέων οραματιστών για την υλοποίηση του αμερικανικού επεκτατικού ονείρου, στη Ρωσία αφορμή για την ανασύσταση των σταλινικών συμμοριών, στην Κίνα τη νέου τύπου καπιταλιστική επέκταση με άρωμα κόκκινης δικτατορίας. Έχουμε λοιπόν, μπροστά μας, έναν παγκόσμιο χάρτη γεμάτο με κόκκινα σημάδια που παραπέμπουν σε εστίες κρίσεων και λαούς που αδυνατούν να αντέξουν την εκάστοτε κεφαλαιακή επέκταση στο όνομα της μειοψηφικής κερδοφορίας. Στην Ευρώπη, πάντως, συνεχίζουν να μιλούν για σταθερότητα και τραπεζική ομπρέλα προστασίας. Δεν σταματούν να συντάσσουν και νέα μνημόνια, να κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζομένων μοιράζοντας υποσχέσεις πως η ανάπτυξη έρχεται μέσα από θυσίες. Έτσι, οι πολίτες εγκλωβίζονται και αποζητούν την ευημερία σε περιοχές που τουλάχιστον τους πετούν παντεσπάνι.

Είναι η νέα εποχή αυτή, ο νέος εργασιακός Μεσαίωνας, που επιτάσσει την κοινωνική ανοχή και τη βιοτική οπισθοδρόμηση. Κατά μίαν έννοια ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα χρησιμοποιηθούν όπλα. Αυτός ο πόλεμος έχει ήδη πολλά θύματα και ακόμη περισσότερα μετά από λίγο καιρό. Ο πόλεμος που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες, περνά από τη Μόσχα και διασχίζοντας τις νέες οικονομικές σφαίρες επιρροής καταλήγει από εκεί που ξεκίνησε, στις ΗΠΑ. Στη δε διαδρομή του συμπαρασύρει πλούσιους και φτωχούς, με άνισες με την πρώτη ματιά, δυνατότητες επιβίωσης, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως το στοίχημα το κερδίζει αυτός που έχει περισσότερα. Γιατί πολύ απλά, ο οικονομικός αυτός πόλεμος εκπροσωπεί πολύπλοκα συμφέροντα, που ούτε καν η μεγαλοαστική τάξη έχει αντιληφθεί. Είναι πόλεμος για τον πόλεμο, χωρίς στόχο και σκοπό.