-Η πρώτη του Μάη έρχεται και όλες οι αγωνιστικές εργατικές οργανώσεις προετοιμάζουν τις συγκεντρώσεις τους, προκειμένου να τιμήσουν την εργατική Πρωτομαγιά και τους αγώνες των εργατών στην κατάκτηση των δικαιωμάτων.

Έτσι οι νεολαίες έχουν επιδοθεί σ' ένα πανηγύρι αφισοκολήσεων για να ενημερώσουν το κοινό και τους πολίτες του νησιού μας πού και πότε θα γίνουν οι συναθροίσεις.

Εντός και εκτός πόλης οι αφίσες δεσπόζουν, καλά πιασμένες στις κολώνες της ΔΕΗ, με ταινίες συσκευασίας, ακόμα και στα καινούργια φωτιστικά στην Ναυμαχίας Έλλης. Σε ερώτηση περαστικού, ποιος θα τις κατεβάσει όταν τελειώσουν οι εκδηλώσεις, οι νεαροί, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και φυσικότητα, απάντησαν «αυτές κατεβαίνουν μόνες τους», όπως είπε και η αναπληρωτής υπουργός αρμόδια για τη μετανάστευση, όταν ρωτήθηκε από τον δήμαρχο Αθηνών που πάνε οι λαθρομετανάστες, απάντησε ότι «απλώς εξαφανίζονται...»

Πέραν της «αυτόματης αποκαθήλωσης», έδωσαν και την άλλη εκδοχή, της παρέμβασης του δήμου και των αρμόδιων υπηρεσιών του, δίνοντας ένα ποσοστό της τάξης του ...1%  στην πιθανότητα και στο ενδεχόμενο να τις απομακρύνουν οι ίδιοι(αν και δεν το έχουμε δει αυτό μέχρι σήμερα)

-Σε μια απέραντη αποθήκη οικοδομικών υλικών και όχι μόνο, έχει μετατραπεί ο χώρος στα παλιά σφαγεία στο Κάστρο.

Πέτρες, χαλίκι, κάγκελα , κάδοι, μαδέρια, παλιοσίδερα, υλικά περίφραξης, παλιά θρανία, καρέκλες, τραπέζια, διάφορες μεταλλικές κατασκευές, ακόμα και σακούλες γεμάτες από σωσίβια(των ναυαγών της Μεσογείου και του Αιγαίου) κοσμούν την όλη περιοχή, κατά τα' άλλα την άκρως τουριστική. Μόνο να είμαστε τυχεροί να μην τολμήσει κανένας ξένος και προχωρήσει προς την άκρη και πέσει το μάτι του σ' αυτή την ασχήμια, που δηλώνει μαζί με πολλά άλλα της περιοχής έλλειψη αισθητικής και πολιτισμού και πολύ περισσότερο μην θελήσει να την απαθανατίσει.

Στους σχεδιασμούς της δημοτικής αρχής είναι η αξιοποίηση του συγκεκριμένου χώρου και η μετατροπή του σε πολύκεντρο με αναψυκτήριο, όμως πρωτίστως, επιβάλλεται ο ευπρεπισμός του μέχρι νεωτέρας και των όποιων αλλαγών.

-Είναι ν' απορείς ποια τελικά είναι η ιστορική μνήμη που διαθέτουμε και πώς δείχνουμε το σεβασμό στη μνήμη εκείνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν ηρωικά. Αν κάνει κάποιος την σύγκριση, βλέποντας το μνημείο που έχει στηθεί υπέρ των Λεσβίων της 22ης Μεραρχίας Αρχιπελάγους του 1918 και το άγαλμα του Παπαγιάννη, σε πλατεία των Σερρών, με την κατάντια του δικού  μας αγάλματος που απεικονίζει τον ίδιο ήρωα, με σπασμένο τμήμα της προτομής του, που κι αυτή μέχρι να στηθεί, κατόπιν βανδαλισμών, κείτονταν αποκεφαλισμένη επί μήνες, διαπιστώνει εύκολα και ακόμα ευκολότερα βγάζει τα συμπεράσματά του.

Αλλά και στο Άργος Ορεστικού, υπάρχει μουσειακός χώρος για τους αγωνιστές της 22ης μεραρχίας Αρχιπελάγους, το πυροβολικό  και το ιππικό. Εμείς εδώ στη Λέσβο, δυστυχώς ούτε καν γνωρίζουμε την ύπαρξη των ανθρώπων εκείνων που την συνέθεσαν, παρά την προσπάθεια που έγινε μέσω μιας πρόσφατης έκδοσης από ιδιώτη, χωρίς την παραμικρή βοήθεια ή ενίσχυση από την πολιτεία. Βλέπετε οι ήρωες προφανώς είναι δικοί μας και όχι του τόπου και της ιστορίας. Τους θυμόμαστε και τους τιμούμε ατομικά.