Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους οι αδύναμες χώρες και να μην ζητούν περισσότερα χρήματα από τις ισχυρότερες οικονομικά, έχει ζητήσει επανειλημμένως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το θέμα, καθώς φαίνεται, δεν είναι κατά πόσο οι χώρες αυτές μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, αλλά το αν πρέπει ή όχι να δανείζονται επιπλέον χρήματα για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που οι χώρες αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες στα οικονομικά τους και αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να καταφύγουν στον δανεισμό; Τι συμβαίνει όταν οι αδύνατες οικονομίες δεν αντέχουν πια και η μόνη λύση είναι να ζητούν βοήθεια, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες στα οικονομικά; Εξάλλου, περί αλληλεγγύης δεν αναφέρονται τα κιτάπια της ΕΕ; Περί κοινής αντιμετώπισης των κρίσεων δεν κομπορρημονούν οι ευρωπαίοι ηγέτες; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, φαίνεται πως δεν τα λαμβάνει όλα αυτά υπόψιν και το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι να προπαγανδίζει τη δύναμη της χώρας του και να προασπίζεται το δίκαιο του ισχυρού, αγνοώντας τα περαιτέρω, αλλά πάνω απ' όλα μη λαμβάνοντας υπόψιν ότι υπάρχουν εκατομμύρια πολίτες που δεινοπαθούν και χώρες που ασθμαίνουν υπό το βάρος της κρίσης.

Η Ελλάδα, αλλά και γενικότερα ο ευρωπαϊκός Νότος, εξακολουθεί να ταλανίζεται από τις αναταράξεις της ύφεσης, προκαλώντας μια παρατεταμένη κρίση στην ΕΕ, καθώς οι συσχετισμοί από μόνοι τους δεν αρκούν για να προσφέρουν λύση, τουναντίον προκαλούν περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης. Προέχει όμως, καθώς φαίνεται, να επιδεικνύεται κάθε φορά η πολυδιαφημισμένη γερμανική κυριαρχία σε βάρος της παρατεταμένης φτώχειας. Οι ρήσεις λοιπόν, δεν σταματούν και τα μηνύματα προς τον ευρωπαϊκό Νότο είναι σαφή. Αρκεί, λέτε, μια ακόμη σιωπή και ένα επιπλέον σκύψιμο του κεφαλιού; Όχι φυσικά. Είναι γεγονός πως τα περιθώρια αντοχής έχουν εξαντληθεί, το ίδιο όπως και οι στερήσεις με τη συνεχόμενη επιβολή της λιτότητας. Οι κινητοποιήσεις στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου θα πολλαπλασιαστούν γιατί πολύ απλά οι υποχρεώσεις υπερβαίνουν τα επιτρεπτά όρια και όσοι έχουν υποστεί περικοπές και μειώσεις δεν αντέχουν άλλο. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη, οι τιμές το ίδιο και οι μισθοί είναι οι μικρότεροι των τελευταίων δεκαετιών.

Πώς, λοιπόν, ισχυρίζεται ο Σόιμπλε ότι τα χρήματα φτάνουν, τη στιγμή μάλιστα, που η κερδοσκοπία των «Μεγάλων» επεκτείνεται από το ένα άκρο της Ευρώπης στο άλλο και η φτώχεια δεν γνωρίζει όρια; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών πολύ απλά ισχυρίζεται πως για να υπάρξει ισορροπία δεν πρέπει να ζητούνται επιπλέον δανεικά, πως με λίγα λόγια ας τα βγάλουν πέρα μόνες τους οι ασθενέστερες οικονομικά χώρες. Πρόκειται πολύ απλά για μια ακόμη προειδοποίηση προς τους λαούς εκείνους που αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, όχι για να ανακάμψουν, αλλά να επιβιώσουν στοιχειωδώς. Η προειδοποίηση, όμως, είναι χωρίς αποτέλεσμα, μιας και οι πολίτες των χωρών τούτων ούτε επιθυμούν περαιτέρω δανεισμό, ούτε σκοπεύουν να πληρώνουν εφ' όρου ζωής τα δάνεια σε Γερμανούς και λοιπούς. Αν, όμως, ο δανεισμός και η οικονομική στήριξη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών κλονίζεται από παρόμοια ρητά, άλλο τόσο οφείλουν να καταλάβουν πολιτικοί σαν τον Σόιμπλε ότι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια κάποτε τελειώνουν και πως οι λαοί έχουν τα όριά τους. Εξάλλου, η όποια ισορροπία στην ΕΕ δεν έρχεται από την παύση της οικονομικής στήριξης των ισχυρότερων στους ασθενέστερους, αλλά από τον τερματισμό της εκμετάλλευσης των φτωχών από τους προνομιούχους. Κοινώς, από την άμεση διακοπή των τραπεζικών μηχανορραφιών που στοχεύουν τους αδύνατους και πριμοδοτούν τους εκάστοτε μεγιστάνες του πλούτου. Γιατί πολύ απλά, θα λέγαμε στον κο Σόιμπλε ότι οι υποχρεώσεις των ασθενέστερων οικονομικά χωρών είναι συναφείς με την κερδοσκοπία των ισχυρών και με δεδομένο ότι πιθανός νέος δανεισμός θα σημάνει μια ακόμη θηλιά. Αυτά για το ενδεχόμενο ξαφνικής διακοπής της χρηματοδότησης, που πάνω απ' όλα εξυπηρετεί την τοκογλυφία, ένα παιχνίδι που οι ισχυροί οικονομικά κύκλοι γνωρίζουν καλά. Αυτά για τις κάθε λογής ρήσεις τύπου Σόιμπλε, που λειτουργούν ως φόβητρο για τους ανίσχυρους, στοχεύοντας σε κινήσεις ματ.