Κάποιοι βαυκαλίζονται τραγουδώντας ανεπικαίρως το προεπαναστατικό δημώδες άσμα:

 «κόμα τούτη τν νοιξη/ραγιάδες, ραγιάδες,

τοτο τ καλοκαρι,/σο ν ρθε Μόσκοβος,

ραγιάδες, ραγιάδες/ν φέρει τ σεφέρι».

Επιτρέψτε μου να μην μετέχω σε κανένα ρεύμα καλλιέργειας εθνικών ψευδαισθήσεων. Δεν περιμένω ότι «θα μας σώσει το ξανθό γένος» την ηγεσία του οποίου επισκέπτεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Δεν περιμένω ότι θα ανοίξουν τα θησαυροφυλάκια του Κρεμλίνου και θα μας δώσουν τόσα χρήματα, σε δάνεια ή χορηγίες, ώστε να μην έχουμε ανάγκη τους ...παλιόφραγκους. Και να τα ρούβλια και να τα παστέλια και να τα παστοκύδωνα. Όσα περίσσεψαν από εκείνα που ...δεν έδωσαν στην Κύπρο, όταν εκλιπαρούσε για ελάχιστα, μπροστά στις δικές μας ανάγκες, προκειμένου να αποφύγει να υπαχθεί στο μνημόνιο.

Κάθε χώρα χαράζει την εξωτερική πολιτική της, με βάση τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντά της. Οι ρητορείες περί «ιστορικών δεσμών», «παραδοσιακής φιλίας» και άλλα ηχηρά παρόμοια, είναι γλυκαντικές επιπάσεις επί πικρών καταποτίων. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία, παρ' όσα εκατέρωθεν τονίζεται ότι «μας συνδέουν», ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία».

Χωρίς αυταπάτες λοιπόν, ως προς τα προσδοκώμενα, από την επίσκεψη στο Μόσκοβο, δεν μπορώ και να αποδεχτώ αυτή την υστερία που κατέλαβε ισχυρή μερίδα των ευρωπαίων πολιτικών και μέσων ενημέρωσης, που εξαπολύουν μύδρους κατά της Αθήνας γι αυτό το διπλωματικό άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα. Λες και όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφεύγουν τις επαφές με την ρωσική ηγεσία, δεν κάθονται ποτέ στο ίδιο τραπέζι με τον Πουτιν.

Ζήσαμε, μετά τον πόλεμο, ιδίως δε μετά τον εμφύλιο, μια πραγματικότητα δουλικής συμπεριφοράς έναντι διαφόρων «δογμάτων», υπαγορευόμενων κυρίως από τις ΗΠΑ, στις σχέσεις μας με τις ανατολικές χώρες. Και ενώ Ολλανδοί, Βέλγοι, Γάλλοι και άλλοι ανέπτυσσαν επικερδέστατες εμπορικές και άλλες σχέσεις με τον ανατολικό συνασπισμό, εμείς ...κρατούσαμε ομπρέλα. Με ελάχιστους τολμητίες, όπως ο Μαρκεζίνης και ο Μητσοτάκης, να επιχειρούν να σπάσουν τον πάγο με επισκέψεις στη Μόσχα.

Ας αφήσουν λοιπόν τις υστερικές αντιδράσεις. Είναι δικαίωμα της Ελλάδας να διευρύνει τις επαφές της με όσες χώρες θεωρεί ότι κάτι έχουν να της προσφέρουν. Όπως κάνουν και όλοι οι εταίροι μας π.χ. με την Τουρκία, ή την Π.Γ.Δ.Μ. Χωρίς να ζητούν την άδειά μας.

Αρκεί να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr