Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Συνεχίζονται οι παραφωνίες πριν από την επίτευξη ή μη της συμφωνίας με τους δανειστές και αυτό που αποκομίζει κανείς μέχρι στιγμής δεν είναι παρά μια παρατεταμένη ασάφεια που εδράζεται σε ευσεβείς πόθους της κυβέρνησης, αλλά και στην αγωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν θα πετύχει. Η αγωνία μάλιστα, αυτή, αποτυπώνεται και στους φόβους στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ότι σε περίπτωση που η κυβέρνηση πετύχει, θα προκληθούν αναταράξεις στο κόμμα τους. Η συμφωνία λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, γίνεται το μήλον της έριδος για τα κόμματα στην Ελλάδα, και αυτό που προέχει, καθώς φαίνεται, είναι να διατηρηθεί κατά το δυνατόν η κομματική τάξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που από μια συμφωνία κρίνεται το μέλλον ενός κόμματος. Πολλές φορές στο παρελθόν σημαντικά γεγονότα έγιναν η αφορμή για αναδιάταξη των δυνάμεων εντός του εσωτερικού των κομμάτων. Πάντοτε δεν ήταν το συμφέρον του τόπου που προείχε, παρά η μη αλλαγή των συσχετισμών σε πολιτικό επίπεδο. Έτσι και τώρα, η όποια συμφωνία θα είναι το κριτήριο επιλογής ή απομάκρυνσης προσώπων από τις κομματικές ηγεσίες και όχι αν θα υπογραφεί ή όχι η συμφωνία, που αν μη τι άλλο βάζει εκ νέου σε περιπέτειες τον ελληνικό λαό.

Τα «ναι μεν αλλά..» της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την αντιφατική αντιπολίτευση που καραδοκεί το στραβοπάτημα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα από αντιπαραθέσεις, αναθεωρήσεις και διαβεβαιώσεις, που από τη μια στιγμή στην άλλη αναιρούνται ένεκα των συνθηκών. Οι πολίτες, λοιπόν, δεν είναι παρά ο παραλήπτης της προαναφερόμενης ασάφειας που χαρακτηρίζει την κυβερνητική πολιτική αλλά και την καταστροφολογική συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όποιον και να ρωτήσει κανείς τυχαία στο δρόμο, η απάντηση που θα εισπράξει θα είναι «δεν ξέρω-δεν γνωρίζω...». Στις καθημερινές συζητήσεις των πολιτών, αυτή ακριβώς η νεφελώδης ατμόσφαιρα είναι που επικρατεί σε βάρος της όποιας έστω και τεχνητής αισιοδοξίας για το μέλλον. Δεν έχουν από πού να πιαστούν οι πολίτες, παρά το γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στην κυβέρνηση. Όμως, δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε τα γκάλοπ είναι πειστήρια οικονομικής προόδου. Τουναντίον η αγορά που υποφέρει, η ανεργία, αλλά και η εκμετάλλευση στις εργασιακές σχέσεις εξακολουθούν να απασχολούν τους Έλληνες πολίτες. Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα πολλοί εργοδότες κερδοσκοπούν ή δίνουν «έναντι» στους υπαλλήλους τους με πρόσχημα την κρίση. Όχι ότι οι επιχειρήσεις ειδικά οι μικρομεσαίες δεν έχουν πληγεί, απλά το παιχνίδι από ένα σημείο και μετά ξεφεύγει από τον έλεγχο και γίνεται ανθρωπιστική τραγωδία, με δεδομένο ότι ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου. Δεν θα συμφωνήσω ότι η κρίση έφερε στην επιφάνεια την αλληλεγγύη, οδηγώντας σταδιακά σε αντίστοιχες δράσεις. Αντίθετα, πολύ περισσότερο ενισχύεται από την κρίση ο ατομισμός και το προσωπικό συμφέρον. Με λίγα λόγια, η επιβίωσή μου η εξόντωσή σου. Το πρώτο παράδειγμα το δίνουν τα κόμματα. Πέρα από κάθε υποψία πανεθνικής εκστρατείας, αυτό που βλέπει κανείς δεν είναι παρά μια νέα ιντελιγκέντσια που αδημονεί να πάρει για μια ακόμη φορά τα ηνία. Δεν έχει σημασία τι μεθόδους χρησιμοποιεί η εξουσία αλλά το πώς. Το γεγονός ότι οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης αρέσκονται στην απλότητα δεν σημαίνει ότι δεν είναι και επιτηδευμένη. Εξάλλου, οι εξουσίες ελίσσονται και λοξοδρομούν, μετερχόμενες νέες μεθόδους και πρακτικές.

Η συμφωνία λοιπόν, θα υπογραφεί; Και τι θα ακολουθήσει στο κατόπιν; Θα δικαιωθούν οι πολίτες ή απλά η κυβέρνηση δεν θα προκηρύξει εκλογές; Μέχρι τότε απομένουν λίγες ημέρες. Η υπομονή βέβαια, έχει εξαντληθεί. Η αγορά προ πολλού έχει καταρρεύσει. Αν επιτευχθεί η συμφωνία με τους δανειστές, πολύ πιθανόν να έχουν ικανοποιηθεί και πολλές από τις αξιώσεις τους. Αν αυτό δεν γίνει, πάλι δεν θα είμαστε εμείς οι νικητές. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα μπούμε για άλλη μία φορά στη γωνιά. Οι δε παραφωνίες των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και οι κοκορομαχίες στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα φαντάζουν παρωδία. Για τον απλό λόγο ότι και πάλι οι πολίτες θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.