Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Το πόκερ της εξόδου ή μη της Ελλάδας από την ευρωζώνη συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Τη στιγμή που σε κάποια δημοσιεύματα στον γερμανικό τύπο γίνεται λόγος για μερική ανταπόκριση της χώρας μας στις απαιτήσεις των εταίρων, την ίδια στιγμή, σύμφωνα με άλλες πηγές, η πόρτα της εξόδου από την ευρωζώνη για την Ελλάδα είναι και παραμένει ανοιχτή. Και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή, που όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά από ευρωπαϊκές πηγές, οι μέχρι σήμερα διαπραγματεύσεις ήταν εποικοδομητικές και ενθαρρυντικές και έχουν ξεκάθαρα βελτιώσει τη διαδικασία, με ένα σαφές χρονοδιάγραμμα συνομιλιών, περισσότερους εμπειρογνώμονες και λεπτομέρειες και έχει επιτευχθεί μία σύγκλιση επί ορισμένων θεμάτων. Η ασάφεια, λοιπόν, καλά κρατεί και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πλέον ποιος είναι ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος της όλης υπόθεσης. Από την κυβέρνηση επιμένουν πως πρέπει να τηρηθούν οι δεσμεύσεις απέναντι στους πολίτες, αλλά και η απαρέγκλιτη στάση απέναντι στους δανειστές. Δεν αναμένονται, λοιπόν, υποχωρήσεις σε βασικά θέματα, κάτι που επιβεβαιώνει ρητά στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης: «Στα μείζονα ζητήματα δεν θα υποχωρήσει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, οι οποίοι και θα αντιληφθούν ότι είναι προς το συμφέρον όλων των πλευρών η επίτευξη συμφωνίας που θα επανεντάσσει την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο». Κάθετος λοιπόν, ο κος Φίλης πετά το μπαλάκι στην πλευρά των δανειστών, που ως τώρα διατείνονταν πως είναι αμετάπειστοι.

Για πόσο, όμως, θα συνεχίσουν την εν λόγω πολιτική στις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση, όταν έχουν να κάνουν με έναν ολόκληρο λαό; Πώς και με ποιο τρόπο θεωρούν οι εταίροι ότι θα σύρουν την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση, όταν πίσω από αυτήν κρύβεται η δυστυχία ενός ολόκληρου λαού, που την ψήφισε για να βγάλει τη χώρα από την κρίση; Η κυβέρνηση δικαίως επιμένει στα αιτήματά της απέναντι στους δανειστές, μη υποχωρώντας στις αξιώσεις για μεταρρυθμίσεις που εντός της περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων απολύσεις και νέες περικοπές. Το όλο θέμα δεν έχει να κάνει με ολομέτωπη σύγκρουση της κυβέρνησης με τους εταίρους, αλλά με την αδιαμφισβήτητη προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού, που επί έξι συναπτά έτη μπήκε στη γωνιά. Και αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν στην Ευρώπη, καλό θα είναι να αρχίσουν να το εμπεδώνουν με τον καιρό, γιατί αυτά ακριβώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, πολύ πιθανά να αντιμετωπίσουν αργότερα και εκείνοι. Δεν πρέπει να υποτιμήσουν σε καμία περίπτωση οι εταίροι την υπομονή του ελληνικού λαού, ούτε να υπερτιμήσουν τις διαπραγματευτικές τους ικανότητες. Πολύ απλά, διότι οι λαοί δεν είναι φερέφωνα των ηγεσιών και με ανοιχτό το ενδεχόμενο της αντίδρασης που με ευκολία μεταλαμπαδεύεται από τη μια χώρα στην άλλη, οι δανειστές πρέπει να αλλάξουν ρότα. Αν δεν το κάνουν, θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ευρωπαϊκή συνοχή και την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Πού βασίζονται οι εταίροι; Ποια η συλλογιστική των γερμανικών συντηρητικών κύκλων, που θεωρούν πως θα κερδίσουν με ευκολία μια ακόμη κρίσιμη μάχη για το μέλλον της ευρωζώνης; Όχι, με επιχειρήματα του τύπου «χρωστάτε πρέπει να πληρώσετε με αλλαγές στα εργασιακά και πληθώρα απολύσεων και ιδιωτικοποιήσεων», δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε περισσότερο από την κορύφωση της διένεξης, που δεν συμφέρει κανέναν. Μαθημένοι όπως ήταν στις μνημονιακές αξιώσεις, έχουν την αίσθηση πως αργά ή γρήγορα η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει πίσω. Πίσω από την κυβέρνηση, όμως δεν πρέπει να το ξεχνούν κρύβεται ένας ολόκληρος λαός, ανεξαρτήτου πολιτικών πεποιθήσεων, πολίτες που αρνούνται να βιώσουν έναν ακόμη κοινωνικο-οικονομικό εφιάλτη. Αν δεν το λάβουν υπόψιν τους, απλά θα εκτεθούν για μια ακόμη φορά στα μάτια των ίδιων τους των πολιτών. Κανένα γκάλοπ -πέρα από τα στημένα- δεν αποκαλύπτει πχ. οργή των Γερμανών πολιτών απέναντι στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Τουναντίον, δεν είναι και λίγες οι παρεμβάσεις που μιλούν για θετική αντιμετώπιση των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και η εκπεφρασμένη αλληλεγγύη, που υποκρύπτουν με μαεστρία τα γερμανικά ΜΜΕ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι είναι όλα καλώς καμωμένα από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μια φωνή που αντιπροσωπεύει τα βάσανα του μέσου Έλληνα ακούστηκε για πρώτη φορά. Να μην ξεχνάμε δε, ότι προς το τέλος της διακυβέρνησης της χώρας από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε εκφραστεί παρόμοια δυσφορία κατά της τρόικας. Ας κάνουν κράτει, λοιπόν, οι εταίροι. Ας μην πυροδοτούν περαιτέρω αντιδράσεις στο όνομα των συντηρητικών πολιτικών οικονομικής αφαίμαξης του πληθυσμού. Αν η Ευρώπη έχει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, αυτό δεν θα γίνει με την απουσία της Ελλάδας. Εξάλλου, τα προβλήματα της ευρωζώνης δεν θα σταματήσουν εκεί. Όταν εισήχθη το ενιαίο νόμισμα το 2002, πολλοί πόνταραν στην αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της Ευρώπης και ακόμη περισσότεροι ήταν αυτοί που ονειρεύτηκαν -όπως ο Νταλιέλ Κον-Μπεντίτ- την ομοσπονδοποίηση. Αν θέλουν να τα αναιρέσουν όλα αυτά, δεν έχουν παρά να αποκαλύψουν ποια Ευρώπη ονειρεύονται. Και πάνω απ' όλα, να ανακοινώσουν τις προθέσεις τους αυτές στους πολίτες των χωρών τους. Και τότε θα δούμε πόσα φίδια πιάνει ο σάκος.