Δυστυχώς, δεν βρίσκω κάτι περιγραφικότερο για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, από την ιστορική ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ο δημόσιος βίος μας κατήντησε ένα απέραντο φρενοκομείο». Η ουσιαστική διαφορά ίσως έγκειται στο ότι, στις ημέρες μας, το «φρενοκομείο» δεν είναι πλέον μόνον απέραντο, αλλά και ...απένταρο. Σε μια κατάσταση τόσο δραματική, ώστε ουδείς δικαιούται να «παίζει εν ου παικτοίς».

Αν σε κάποιους ο χαρακτηρισμός «φρενοκομείο» φαίνεται υπερβολικός, ας προσπαθήσουν να εξηγήσουν με κοινή λογική τις αντιφάσεις που βιώνουμε:

Την ίδια ημέρα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο έχων και την εποπτεία του οικονομικού τομέα, δηλώνει από την Φραγκφούρτη, όπου πήγε για συνομιλίες με τον διοικητή της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ότι «η συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους είναι ορατός αλλά και ρεαλιστικός στόχος», το Μέγαρο Μαξίμου διοχετεύει στα Μέσα Ενημέρωσης άτυπο έγγραφο, με το οποίο ενημερώνει τον ελληνικό λαό ότι «συμφωνία γιοκ». Επιρρίπτοντας την ευθύνη στους εταίρους και το ΔΝΤ που δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. (Ευθύνες που πράγματι υπάρχουν όπως τόνιζα με το προχθεσινό σημείωμα της στήλης, αλλά δεν είναι οι μόνες που οδηγούν στο ναυάγιο).

Την ίδια ημέρα που η κυβέρνηση πληρώνει δόση διακοσίων εκατομμυρίων ευρώ στο ΔΝΤ, ο γνωστός για την επαναστατικότητά του βουλευτής Μιχελογιαννάκης, ο πιο διάσημος Σήφης της Κρήτης μετά τον εκδημήσαντα εις μακαρίους μονάς κροκόδειλο, βγαίνει και κομπορρημονεί απειλώντας τους Ευρωπαίους ότι θα χάσουν τα λεφτά τους και ότι «δεν θα τους δώσουμε δεκάρα». Αλλά εκτός από τον γραφικό αυτό κύριο, το ίδιο πνεύμα διαπερνά και το κύριο άρθρο της επίσημης εφημερίδας του κυβερνώντος κόμματος, της Αυγής.

Την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι επιδιώκει έναν «έντιμο συμβιβασμό» μέσα σε μια Ευρώπη όπου κυριαρχεί το καπιταλιστικό σύστημα, ακόμη και αν το διαχειρίζονται «σοσιαλιστές», όπως ο Ολάντ ή σοσιαλδημοκράτες, όπως στην Σουηδία ή την Ιταλία, ο Μανώλης Γλέζος δίνει τη δική του, παλαιοκομμουνιστική «λύση» στο πρόβλημα: «Το επόμενο βήμα των εργαζόμενων είναι να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής. Ο εργαζόμενος να πάρει και την ιδιοκτησία του χρήματος που είναι αποταμιευμένη εξουσία του εργαζόμενου». Αν οι καμαριέρες πάρουν στα χέρια τους τα ξενοδοχεία, λύσαμε το πρόβλημα.
Είμαστε ή όχι φρενοκομείο λοιπόν, όπου ισχύει το «ό,τι του φανεί του Λωλο-Στεφανή»;

giorgis@massavetas.gr