Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Είναι όντως πολύ δύσκολες οι στιγμές που ζούμε, αλλά θα ήταν ακόμη πιο δύσκολες αν είχαν αποφασιστεί και άλλα μέτρα λιτότητας, οδηγώντας στην απελπισία εκατομμύρια πολίτες. Το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός κόπτεται πως η κυβέρνησή του είχε κάνει τα αδύνατα δυνατά να περισώσει ό,τι είχε απομείνει, επισημαίνοντας παράλληλα ότι η τωρινή κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά, δεν μειώνει στο παραμικρό τις ευθύνες του για την τωρινή κατάντια.

Οι μεγάλες μνημονιακές περικοπές έγιναν επί δικής του κυβέρνησης, που ακολούθησε με μαεστρία την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αδιέξοδο με τα ανακριβή στοιχεία επί κυβερνήσεως Καραμανλή, η καταδυνάστευση της χώρας από την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και η εξακολουθητική μνημονιακή πολιτική μέχρι τον Γενάρη, δεν κατέφεραν απλά ένα συντριπτικό χτύπημα στην οικονομία της χώρας και την αγορά, αλλά υποθήκευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, βέβαια, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, υποστηρίζει με θέρμη τις επιλογές Σαμαρά, θεωρώντας πως έγιναν οι σωστές κινήσεις. Πώς θα μπορούσε, όμως, να εκφραστεί διαφορετικά ένας πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όταν τα παζάρια διαδέχονται το ένα το άλλο και η συμφωνία με την Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή; Πώς και με ποιο τρόπο θα πριμοδοτούσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ, αφού το ζητούμενο είναι η υπαναχώρηση από τις αρχικές της αξιώσεις; Όλες, λοιπόν, οι δηλώσεις αποσκοπούν κάπου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στοχεύουν στη σύνθετη διαπραγμάτευση, με όρους σαφώς πιο σκληρούς για τη χώρα μας. Βέβαια, όσο πιέζουν την Ελλάδα να κάνει πίσω, τόσο ρισκάρουν από την πλευρά τους το μέλλον της ευρωζώνης. Και αυτό διότι αν είχαν Plan B, πολύ απλά δεν θα δέχονταν το παραμικρό, ούτε καν μια ακόμη διαπραγμάτευση για το χρέος. Είναι, λοιπόν και οι δανειστές σε δεινή θέση, μην το παραβλέπουμε. Απλά, στην προκειμένη περίπτωση, διεξάγεται μια μάχη εντυπώσεων και κυριολεκτικά οι δύο πλευρές μπλοφάρουν για να κερδίσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας περπατά αναμφίβολα σε τεντωμένο σχοινί, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι εταίροι βάζουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ολοένα και περισσότερες αξιώσεις για απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Η συνάντηση του Οικονομικού Επιτελείου της κυβέρνησης με τον Μάριο Ντράγκι δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, κατά την άποψή μου, καθώς μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι επαναλήφθηκαν οι γνωστές εκπεφρασμένες προθέσεις. Και πρόκειται για έναν Ντράγκι αμετακίνητο στις θέσεις του, ψυχρό εκτελεστή, που αγνοεί παντελώς τις επιπτώσεις και παρενέργειες της παρατεταμένης λιτότητας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, καθώς αφενός εκπνέει η προθεσμία και αφετέρου είναι δεσμευμένη απέναντι στους ψηφοφόρους της. Το εγγύς μέλλον θα επιφέρει και άλλες κρίσιμες στιγμές, καθώς και οι διεθνείς αγορές θα συνεχίσουν να αντιδρούν στα σενάρια για πιθανό Grexit, αλλά και οι ευρωπαϊκές κυβέρνήσεις δεν θα έχουν την πολυτέλεια να χειριστούν με άνεση το θέμα. Κοινώς, αναμένεται μια αγωνιώδης συνέχεια μέχρι και τέλος του Ιούνη και ένα αναμφίβολα καυτό καλοκαίρι. Η Ελλάδα φτάνει σιγά σιγά στο απόγειο της αντοχής του οικονομικού βάρους, καθώς οι πολίτες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Έξι χρόνια ύφεσης παραείναι αρκετά, για να πει κανείς πως υπάρχουν και άλλα περιθώρια. Η Κυβέρνηση ορθώς κατά τη γνώμη μου, βάζει κόκκινες γραμμές, καθώς δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να περιμένει γραμμές άλλου χρώματος από τους δανειστές. Τα σκληρά παζάρια εξάλλου, έτσι γίνονται. Βαδίζουμε, λοιπόν, προς την κρίσιμη ώρα, την ώρα όπου ο καθένας θα πάρει τα ρίσκα του και θα αναλάβει τις ευθύνες του. Η σταθερότητα της ευρωζώνης εξαρτάται από την πορεία των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά και αυτοί που κόπτονται για την έξοδο από την κρίση θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους. Στο δε ελληνικό κοινοβούλιο, καλό θα ήταν τούτες τις κρίσιμες στιγμές, να υπάρχει τουλάχιστον στοιχειώδης συμφωνία σε βασικά ζητήματα διαπραγματευτικής πολιτικής. Αν και πάλι δεν συμβεί, είναι σίγουρος ο κατήφορος, γιατί το κακό θα ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Σε τελευταία ανάλυση, το χρέος δεν είναι υπόθεση των κομμάτων, αλλά του ελληνικού λαού. Και όταν δεν έχει να το πληρώσει, δεν θα το κάνει με άλλους τρόπους που επιθυμούν κάποιοι που αξιώνουν ακόμη και παύση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, αντιπαρερχόμενοι τη σκέψη της κυβέρνησης περί διακοπής της πληρωμής του χρέους. Έτσι δεν είναι αξιότιμοι κύριοι της Αντιπολίτευσης; Μήπως δεν υπάρχει ευχαρίστηση για ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις; Ρωτώ απλά για να καταλάβω πού το πάνε, όταν μιλούν για «επικίνδυνα παιχνίδια», που λέει και ο κος Σαμαρά. Και φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι αυτές οι κινήσεις της κυβέρνησης είναι οι πιο σωστές, που ενδείκνυνται για την περίπτωση. Απλά, μερικές φορές συμβαίνει να μην υπάρχουν άλλα περιθώρια για περαιτέρω μελετημένες κινήσεις στην σκακιέρα.