Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Εξακολουθεί η αβεβαιότητα από τις διαπραγματεύσεις και αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα και ανασφάλεια έχει περάσει στον κόσμο που αδημονεί να ακούσει την τελική απόφαση, για να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά. Θα τη βάλει, όμως, τότε; Όσο τα σενάρια για Grexit πληθαίνουν, όσο οι πληροφορίες για εσωκομματική αντιπαράθεση στο κόμμα της Μέρκελ φουντώνουν και η στάση των γερμανικών ΜΜΕ αλλάζει σε ότι αφορά το ελληνικό θέμα, πιέζοντας να τελειώνει μια και καλή η υπόθεση Ελλάδα, η ανασφάλεια μεγαλώνει, καθώς όλοι καταλαβαίνουν πως το σημείο μηδέν πλησιάζει, ακόμη και αν αυτό δεν ικανοποιεί στην ουσία κανέναν. Συμβαίνουν, όμως και άλλα, όπως η άρνηση του προέδρου της Κομισιόν για τηλεφωνική συνομιλία με τον πρωθυπουργό. Πώς λέγεται αυτό; Από τη μια προκλητική ενέργεια, από την άλλη φυσική εξέλιξη των ημερών με τα αναπάντητα ερωτήματα σε ότι αφορά τα υποβληθέντα σχέδια. Αλήθεια, τι περιμένει η κυβέρνηση από τους εταίρους; Πώς και με ποιο τρόπο θα συνηγορούσαν στην ελληνική πρόταση, αφού οι διαφορές δεν γεφυρώθηκαν στα Εurogroup και οι κόκκινες γραμμές και από τις δύο πλευρές δεν έπαψαν να ισχύουν; Η κυβέρνηση βρίσκεται και αυτή με τη σειρά της σε μεγάλο αδιέξοδο, αφού και εσωκομματικές αντιδράσεις υπάρχουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ και οι κόκκινες γραμμές όσες έχουν απομείνει δεν ικανοποιούν τους εταίρους.

Τι περιμένουμε, λοιπόν; Μήπως τη Μέρκελ, που μέχρι πριν από λίγο καιρό κατακεραυνώναμε με θατσερικού τύπου επιχειρήματα; Την καλή Μέρκελ που θυσιάζει την υπόληψή της για να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη ή τον μέχρι πρότινος καλό Γιούνκερ, που έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη κακός, εξαιτίας ενός τηλεφωνήματος; Προς τα πού στρέφει το ενδιαφέρον της η κυβέρνηση, τώρα που τα δεδομένα έχουν αλλάξει κατά πολύ; Οι πολίτες ανησυχούν μήπως το παιχνίδι καταλήξει σε τραγωδία, μήπως από συμφωνία φτάσουμε σε ναυάγιο. Οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις μεταξύ των αξιωματούχων σε συνδυασμό με τις φήμες και τα λεγόμενα περί επικείμενης χρεοκοπίας, έχουν επιβαρύνει κατά πολύ την ατμόσφαιρα. Τα δε κυβερνητικά στελέχη μπερδεύουν ολοένα και περισσότερο τους πολίτες, όταν ανακατεύουν το δημοψήφισμα με τις εκλογές, όταν ο ένας λέει το ένα και ο άλλος το αντίθετο.

Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση έχει σχεδόν διαλυθεί, αφού κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι σημαντικό, που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με λίγα λόγια, ένα κουβάρι από ανακατωμένες απόψεις και σχέδια επί χάρτου, χωρίς καμία βάση. Και προχωρά η χώρα προς την άβυσσο. Και όσο οι μέρες περνούν, τόσο μεγαλώνει η αβεβαιότητα. Τι κι αν στο τέλος τελικά τα βρουν; Έχει σκεφτεί κανείς υπό ποιους όρους θα συμφωνήσουν σε ένα τελικό κείμενο; «Βρισκόμαστε τώρα στο πιο ουσιαστικό και κρίσιμο σημείο των διαπραγματεύσεων και το κόμμα πρέπει να παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο στήριξης της κυβερνητικής προσπάθειας», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην εισήγησή του προς την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα τον στηρίξει, όμως, το κόμμα του; Πώς και με ποιο τρόπο θα καταλαγιάσει η αριστερή πλατφόρμα, αλλά και όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την υποχώρηση, για να μπορούν να περπατούν στο δρόμο με ψηλά το κεφάλι; Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πώς και με ποιο τρόπο δεν θα υπάρξουν εσωκομματικές έριδες. Από την άλλη, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα όργανα άρχισαν σε ότι αφορά τους μανδαρίνους της αρχηγίας. Ο Αντώνης Σαμαράς απλά ψελλίζει τις τελευταίες λέξεις όσο πλησιάζει η μέρα της συμφωνίας με τους δανειστές. Το δε ΠΑΣΟΚ έχει βάλει πλώρη για αλλού, προκειμένου να μην βρεθεί εκτός Βουλής τις επόμενες εκλογές. Απομένουν λοιπόν, οι πολίτες με την ανασφάλειά τους. Η αβεβαιότητα μιας χώρας που πορεύεται στο πουθενά. Οι πολίτες κρίνουν και αποφασίζουν. Επιλέγουν να μην μιλήσουν τη δύσκολη αυτή στιγμή, όμως δεν θα μείνουν για πάντα αμίλητοι. Τα κόμματα τούς έχουν προδώσει. Οι υποσχέσεις τούς έχουν εξουθενώσει. Η αβεβαιότητα γίνεται ένα ακόμη σημάδι, πως η πλεύση δεν έχει προορισμό. Στο τέλος αφήνουν όλοι τα ίχνη τους σε μια Ελλάδα που κατακερματίστηκε από τον πόλεμο και μετά, υποταγμένη στα κομματικά τζάκια. Ακόμη και σήμερα που διλήμματα του τύπου «έξω ή μέσα στην ευρωζώνη» ενταφιάζουν την καπιταλιστική επιδρομή στα εισοδήματα και τις ιδέες των λαών. Και όπως γίνεται συνήθως, η αβεβαιότητα από αυτή την επιδρομή βαφτίζεται κρίση.