Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

«Οι Έλληνες παρουσιάζονται ως θύματα, αλλά ξεχνούν τις δικές τους ευθύνες σε ότι αφορά τον δρόμο προς την καταστροφή δηλ. τα τεράστια χρέη και τα τεράστια κόστη στους μισθούς από το 2000 και μετά. Αλλά και οι εταίροι στην Ευρώπη που εκδήλωσαν μια ιστορικά μοναδική αλληλεγγύη, παραγνωρίζουν ότι οι αντιδράσεις στην πρώτη ελληνική κρίση 2010, απέναντι στην οποία κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και όλες οι πιθανές λύσεις ήταν αντικανονικές, πρέπει να επανεξεταστούν. Με αυτά και ειδικότερα με κεντρικό τίτλο το πρώτο, ότι δηλαδή οι Έλληνες αγνοούν την ευθύνη τους, η συντηρητική Welt με άρθρο του διευθυντή του Ινστιτούτου της γερμανικής Οικονομίας στην Κολωνία, Michael Hther, προσπαθεί να περάσει ένα κλίμα για τη Δευτέρα αλλά και την Πέμπτη, στις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Όπως βλέπουμε, στην πρώτη γραμμή είναι οι ευθύνες της Ελλάδας, αλλά και ένας σκεπτικισμός απέναντι στη στάση των εταίρων. Τα αναφέρω όλα αυτά ως εισαγωγή για να πω ότι  παρά τη σφοδρή κριτική στην Ελλάδα, εντούτοις αναζητούνται και αλλού ευθύνες, εξετάζοντας παράλληλα διάφορα σενάρια. H μόδα της επίπλαστης συναίνεσης λόγω των ιστορικών για την τύχη της χώρας στιγμών;

Η κρίσιμη ώρα έφτασε, αλλά μάλλον οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί. Οι Έλληνες σαφώς και με δική τους ευθύνη, αφού σε αυτούς ανήκε η κατάλληλη επιλογή της κυβέρνησης τα τελευταία επτά χρόνια αναμένεται να περάσουν νέα δοκιμασία, αφού όπως έφτασε το πράγμα, μάλλον επιλέγεται η συμφωνία με όρους εξοντωτικούς, παρά τις όποιες εσπευσμένες προσπάθειες της κυβέρνησης. Μπορεί τα γερμανικά ιδίως ΜΜΕ  να ξεσπάθωσαν κατά της χώρας μας το τελευταίο διάστημα, όμως για να παραλλάξουμε κάπως το άρθρο του γερμανού αρθρογράφου, το ότι παρουσιαζόμαστε ως θύματα και ότι συσσωρεύσαμε τεράστια χρέη δεν συνάδει με την εξοντωτική πολιτική λιτότητας σε βάρος μιας χώρας, που σε τελική ανάλυση από αυτή ακριβώς την πολιτική επωφελήθηκε και η ίδια η Γερμανία. Το γεγονός ότι σήμερα φιγουράρει ως η απόλυτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, είναι απόρροια και της οικονομικής υποβάθμισης του ευρωπαϊκού Νότου. Ναι, οι ελληνικές κυβερνήσεις συσσώρευσαν χρέη από πριν τη χούντα, κατασπατάλησαν επιδοτήσεις και έκαναν φύλλο και φτερό τα όποια δάνεια.

Όμως, αυτό ήταν εις γνώσιν των εταίρων στην ΕΕ, πολύ πριν από τη δημιουργία της ευρωζώνης και δεν νομίζω να θυμάται κανείς κάποια αντίδραση όλων αυτών που δάνειζαν χωρίς μέτρο. Το γεγονός ότι κάποια στιγμή η ελληνική οικονομία θα εκρύγνητο, το βάρος του δημόσιου τομέα θα επενεργούσε κατά της όποιας οικονομικής ισορροπίας αλλά και η διαφθορά θα εκτιναζόταν σε δυσθεώρητα ύψη, ήταν σε όλους γνωστό, σε όλους αυτούς που ονειρεύονταν μια Ευρώπη χωρίς την καταλυτική επίδραση της εθνικής πολιτικής.

Αφού, λοιπόν, ήταν γνωστές οι επικρατούσες συνθήκες δύο τινά συμβαίνουν: ή πριμοδότησαν αυτή την κατάσταση μέχρι να φτάσει στα άκρα ώστε να υπάρξει εξάρτηση με επονείδιστους όρους ή απλά έκαναν πως δεν έβλεπαν, ποντάροντας σε κάποια έκρηξη με τις γνωστές συνέπειες. Και στις δύο περιπτώσεις, η συμπεριφορά τους ήταν προκλητική ασχέτως εάν εδώ στην Ελλάδα όλοι έπεφταν με τα μούτρα στο πλαστικό χρήμα και τις ευκαιριακές δανειοδοτήσεις. Εξάλλου, πάντα τα θύματα αυτού του καπιταλιστικού προσηλυτισμού δεν είναι παρά οι πολίτες και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ναι λοιπόν, σωστά, οι Έλληνες δεν θυμούνται τις ευθύνες τους. Θυμούνται, όμως, άραγε, οι εταίροι τη δική τους συμμετοχή και ευθύνη στο ελληνικό δράμα; Πώς και με ποιο τρόπο συνέβαλαν αποφασιστικά στην κορύφωση της κρίσης; Τα άρθρα γράφονται εύκολα και ειδικά τούτες τις κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα, αλλά και την ευρωζώνη.  

Για να φτάσει, όμως, κάποιος σε οριστικό συμπέρασμα, θα πρέπει να σταθμίσει όλες τις παραμέτρους και να εξετάσει όλα τα ενδεχόμενα. Οι ευθύνες για το κατάντημα της Ελλάδας έχουν να κάνουν με την αθρόα επίθεση στα εισοδήματα και τους μισθούς, αλλά και το λανσάρισμα του παραμυθένιου εύκολου πλουτισμού. Τα θύματα ήταν και είναι πάντα οι πολίτες, που ξεχνούν όταν πτωχεύουν και καταναλώνουν όταν τους πριμοδοτούν. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που θα πρέπει να θυμούνται τις ευθύνες τους δεν είναι οι λαοί, αλλά αυτοί που τους κατευθύνουν στην καταστροφή. Κοινώς, οι κυβερνήσεις και οι εξουσίες μαζί με τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς δημιουργήματά τους στο μεγάλο χρηματιστήριο της ζωής.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά: οι πολίτες είναι για να καταβροχθίζουν τα καταναλωτικά αγαθά όταν τους δίδεται η ευκαιρία και να υφίστανται τις κάθε είδους περικοπές, επειδή ως πειραματόζωα έχουν αβέβαιο μέλλον.