Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Ο πολίτης καλείται να αποδεχθεί ή να απορρίψει τα νέα μέτρα που μπαίνουν σαν θηλιά στον λαιμό του και τον καθηλώνουν χωρίς την παραμικρή δυνατότητα διαφυγής. Και το θέμα είναι ότι τα μέτρα αυτά τα επιθύμησε ο ίδιος ο πολίτης, ως ύστατη λύση μπροστά στο ενδεχόμενο της απόλυτης καταστροφής. Είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό να φτάνει ο πολίτης στο σημείο να επιθυμεί τα μέτρα λιτότητας με κάθε τίμημα και κόστος προκειμένου, όπως του λένε, να μην μπει σε άλλες πιο οδυνηρές περιπέτειες. Σε φτάνουν λοιπόν, στο σημείο να υποστείς τα δεινά, προκειμένου να μην σου επιβληθούν στερήσεις άλλου τύπου. Η επιλογή είναι πολύ δύσκολη, δεν παύει, όμως, ο πολίτης να είναι αυτός που παίρνει την τελική απόφαση. Η εξουσία πετά το μπαλάκι και ο πολίτης υποθηκεύει το μέλλον του, γιατί έτσι του υποδεικνύεται στη λογική του «μη χείρον βέλτιστο». Δεν είναι, όμως, πρωτόγνωρο το σκεπτικό, αφού οι εξουσίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα καλούσαν τον πολίτη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Και είναι κάτι παραπάνω από τραγικό: ο ίδιος ο πολίτης να βάζει την ταφόπλακα και να στερεί τις όποιες ελπίδες για ανάπτυξη. Στην Ελλάδα έγινε αυτό ακριβώς. Αφού πρώτα οι εξουσίες χρησιμοποίησαν κάθε τρόπο και μέσο προκειμένου να βγουν από την ευθύνη, αφού κατασπατάλησαν επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα, έρχονται τώρα και βάζουν τον πολίτη στη θέση αυτού που θα τραβήξει τη σκανδάλη. Μια απόφαση - λαιμητόμος για τη ζωή του είναι αυτή, ένα ακόμη μελανό σημάδι στην ούτως ή άλλως τραγική του πορεία. Οι πολίτες είναι αυτοί που πάντα καλούνται από το επίσημο κράτος είτε να καταναλώσουν χωρίς φειδώ, είτε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν τα σπασμένα της χρόνιας τραγικής διακυβέρνησης του τόπου.

Το πιο φοβερό, όμως, απ' όλα, είναι ότι στο τέλος ο πολίτης συμβιβάζεται και αποδέχεται την τραγική του μοίρα. Λες και οι λύσεις είναι περιορισμένες, λες και τα δεδομένα είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και οι επιλογές όχι περισσότερες από δύο, σε κάθε περίπτωση ο πολίτης είναι αυτός που στο τέλος θα τραβήξει τη σκανδάλη, θα γίνει ο βασικός αυτόχειρας απέναντι στην ασυδοσία της εξουσίας.

Η απόφαση δεν θα πάρει ώρα -εξάλλου οι δυνατότητες δεν είναι πολλές. Στο τέλος θα του πουν μάλιστα, πως επέλεξε το σωστό, να φορολογηθεί με τον πλέον σκληρό τρόπο, για να αποφύγει την απόλυτη καταστροφή. Μα το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι του τάζουν επιστροφή στην ανάπτυξη μετά από κάποια χρόνια, όταν έχουν φροντίσει να του συσσωρεύσουν τεράστια βάρη μετατρέποντας τη ζωή σε κόλαση. Το μήνυμα λοιπόν, είναι ξεκάθαρο: ή βουλιάζετε όλοι μαζί ή επιλέγετε μια από τις δύο λύσεις, χωρίς την παραμικρή υπόσχεση για παροχή βοήθειας. Το δίλημμα είναι σκληρό, η επιλογή κρίσιμη, το μέλλον ούτως ή άλλως αβέβαιο. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που ο πολίτης εκβιάζεται από την εξουσία με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Μια ματιά στην ιστορία των λαών και η επιβεβαίωση δεν αργεί να έρθει. Οι πολίτες εκβιάζονται, όταν οι εξουσίες εγκλωβίζονται στα αδιέξοδά τους, όταν στο όνομα της απόλυτης επικράτησης χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να αποφύγουν την τελική τους ήττα. Οι πολίτες όφειλαν να το γνωρίζουν αυτό και να μην πέσουν για μια ακόμη φορά στην παγίδα. Δυστυχώς, όμως και πάλι δεν πήραν τις τύχες στα χέρια τους. Είτε επειδή θεώρησαν ότι δεν είχαν άλλη εναλλακτική, είτε επειδή πίστεψαν σαν πιο ρεαλιστικό το οικονομικό στραγγάλισμα, δέχθηκαν για μια ακόμη φορά αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους και τράβηξαν τη σκανδάλη.

Εύχομαι αυτή τη φορά, να μην είναι και το τελειωτικό χτύπημα στον αυθορμητισμό του κόσμου, ελπίζω μετά και το φοβερό αυτό δίλημμα οι πολίτες να συναισθανθούν τις τεράστιες ευθύνες τους. Αν δεν το κάνουν, απλά θα πληρώσουν ένα ακόμη βαρύ τίμημα. Αν δεν σκεφθούν πως αυτό ήταν και το τελευταίο οδυνηρό λάθος στη μακρά τραγική τους ιστορία, οι ελπίδες θα λιγοστέψουν επικίνδυνα. Γιατί στο τέλος, είναι αυτοί οι ίδιοι που θα κοιτούν με θλίψη το παρελθόν και θα αναπολούν τις στιγμές που αντί να καταναλώνουν χωρίς φειδώ, έπρεπε να σκέφτονται τις πονηρές κινήσεις της εξουσίας που τους φόρεσε τον χαλκά και τώρα τους σύρει αργά αργά στην απόλυτη καταστροφή.