Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Μεγάλη πρέπει να είναι η συζήτηση μεταξύ των πολιτών για το τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με την ιδεολογική πενία και την ανεπαρκή πολιτική τοποθέτηση, τη ραγδαία πτώση του μορφωτικού επιπέδου και τη φανατική επιμονή πολλών να εντάσσονται εκ νέου σε κομματικούς σχηματισμούς, που αποβλέπουν στην άλωση των συνειδήσεων, με απρόσμενες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό.

Πολίτες που θα έπρεπε να προβληματιστούν για το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο και πίσω από την πλάτη τους σε κρίσιμες στιγμές όπου τους καλούν να βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα, να υποψιαστούν τους λόγους που επικαλούνται οι αρχηγοί των κομμάτων τη δεινή τους θέση για να τους καπελώσουν, όλοι αυτοί θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να απαλλαχθούν μια και καλή από την κομματική κηδεμονία.

Τα όποια δίπολα εξουσίας ή ετερόκλητοι συνασπισμοί υπηρετούν μονάχα τη νέα σημειολογική εποχή με αναντίστοιχες κομματικές συνενώσεις λόγω ανάγκης, αλλά και μηνύματα παντρέματος αριστεράς και δεξιάς στο όνομα του όποιου νέου πολιτικού στάτους που μικραίνει τις ιδεολογικές αποστάσεις και αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις στις κομματικές μπροσούρες.

Και δεν είναι ανάγκη να πολυψάξει κανείς τη γραφική και παρατεταμένη ρεφορμιστική πρακτική των κομμάτων τύπου ΚΚΕ, ούτε την αντίστοιχη νεοφασιστική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής, που άλλωστε επαίρεται για αυτό. Με ευκολία μπορεί να διαπιστώσει, σε άλλες των περιπτώσεων, τη σύγκλιση πολλών απόψεων σε πιθανά σχέδια και σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών, νεόκοπα κόμματα τύπου Ποτάμι, που επιχειρούν να αλλάξουν την πολιτική αργκό με εμμονή στην απροσδιόριστη ιδεολογικά πλεύση, όταν τα φλερτ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν εξαντλήσει προ πολλού την υπομονή των πολιτών και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι έχει γεννήσει ελπίδες σε πολλούς πολίτες, εντούτοις δεν πείθει αυτούς που θα ήθελαν πραγματικά να πιστέψουν σε μια σταθερή και επί μακρόν αριστερή διακυβέρνηση του τόπου.

Αν, μάλιστα, ρίξει μια ματιά και στα υπόλοιπα άκρα με κομματίδια - κομπάρσους του κοινοβουλευτισμού, το μόνο που απομένει δεν είναι παρά θλίψη. Οι πολίτες, λοιπόν, πρέπει να προβληματιστούν με το πολιτικό τοπίο που επιδεινώνει την κατάσταση στη χώρα, μπερδεύει ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της και δημιουργεί νέα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Μα ο πολίτης καθοδηγούμενο ον, υποταγμένος στις ετερόκλητες ερωτοτροπίες κομματικών σχηματισμών, που μη έχοντας να προτείνουν κάτι επί της ουσίας για την κοινωνία και τη Δημοκρατία, αυτοπεριορίζονται στα συνήθη «ασφαλή» συνθήματα άλλων εποχών, με μοναδικό όπλο τις δημοσκοπήσεις.

Ο πολίτης χειραγωγούμενο ον των μοδάτων νεοσυντηρητισμών, που απλώνει τα δίχτυα σε δεξιά και αριστερά. Είναι, άραγε, τωρινό το παιχνίδι; Όχι. Σε στιγμές μεγάλης οικονομικής κρίσης τα ίδια πάντα συμβαίνουν, αν αναγνώσει κανείς σωστά την ιστορία. Νέα κόμματα, ετερόκλητοι συνασπισμοί και «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας» αποπειρώνται να βάλουν δήθεν τάξη στο οικονομικό χάος. Στις στιγμές αυτές περισσεύουν βέβαια, οι ιδέες, τα οράματα και η ιδεολογική καθαρότητα. Πρυτανεύει  η «σωτηρία του τόπου», στο όνομα των κάθε λογής περικοπών, από δεξιά και αριστερά. Βλέπουν οι πολίτες πως και στην Ελλάδα του 2015, το ίδιο σενάριο εκτυλίσσεται: η χώρα να βγει από την κρίση με πρωταγωνιστές αυτούς που θα κάνουν τις πρώτες επιστροφές φόρων, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα κρατήσει καιρό.

Το κομματικό παρελθόν της χώρας θα έλθει και πάλι στην επιφάνεια, οι εγκληματικές πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών θα έχουν και πάλι το πάνω χέρι γιατί παραμένουν πάντα επίκαιρες. Γι' αυτό σας λέω, οι πολίτες θα πρέπει μάλλον να αναζητήσουν τα αίτια της τωρινής ιδεολογικής πενίας και των αθρόων μεταγραφών από δεξιά στα αριστερά και τούμπαλιν. Η συζήτηση θα πρέπει να επεκταθεί και σε άλλα θέματα, που έχουν να κάνουν με τη νέα Οργουελική εποχή, μια εποχή που βάζει στο αόρατο μάτι τις πεποιθήσεις των πολιτών.

Οι πολίτες λοιπόν, έχουν και πάλι τον λόγο σε λίγες ημέρες. Ημέρες που κυλούν αργά και βασανιστικά, όπως η εποχή που λανσάρει τα κάθε λογής επιτηδευμένα πρότυπα στο όνομα μιας νέας κομματικής κηδεμονίας.