Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Δεν είναι ακριβώς ότι δεν υπάρχουν αντιστάσεις, ούτε ότι οι πολίτες δεν έχουν απηυδήσει από τα εξουσιαστικά τερτίπια. Είναι περισσότερο ο φόβος για το αύριο από τις κινήσεις μιας απρόβλεπτης κάθε φορά κυβέρνησης, που πότε κρίνει τα πράγματα με γνώμονα το μέγεθος της υποταγής και πότε ανασύρει από το χρονοντούλαπο τα όποια ιδεολογικά ευρήματα, που ήρθαν και πάλι στο φως από τις κατάλληλες ανασκαφές του νου. Οι περίτεχνες ενέργειες των δεξιών και αριστερών κυβερνήσεων στην Ελλάδα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τουλάχιστον στη χάραξη ενός φτωχού από πλευράς ιδεών μέλλοντος στη χώρα, όπου όλα περιορίζονται στην απεμπόληση των ειδεχθώς οικονομικών όρων επιβίωσης και σε κανένα σημείο δεν υπενθυμίζεται η ραγδαία παρακμή του πολιτισμικού επιπέδου, που σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι άμεσα εξαρτώμενη από την παράσταση της κρίσης.

Σίγουρα ό,τι πιο επαναστατικό σε αυτή τη χώρα περιορίζεται στους παλληκαρισμούς της αριστερής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ, λένε κάποιοι, ή άλλοι το εννοούν λέγοντας πως επιτέλους μια φορά κυβερνά η αριστερά και οι συνιστώσες της. Μάταια όλα τούτα, όμως, καθώς καμία αριστερά δεν κυβερνά τη χώρα, ούτε εφαρμόζονται στην πράξη αμεσοδημοκρατικά μοντέλα, που κάποιοι κήρυκες της πλατφόρμας διαλαλούν σε όλους τους τόνους.

Δημοκρατία δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει όσο οι αξίες δεν ξεφεύγουν από τη διόπτρα των κομμάτων, όσο οι πολίτες θεωρούν ότι μόνο κάποιο κόμμα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Δεν άλλαξαν οι εποχές, απλά οι πολίτες μένουν προσκολλημένοι σε αγκυλώσεις, που αν μη τι άλλο δεν είναι ούτε καν ιδεολογικές. Δεν οργανώθηκε πουθενά λαϊκή επιτροπή, ούτε οι κοινωνίες ζουν κοινοτικά, κάτι που επεχείρησαν πολλοί λαοί στο παρελθόν που αφοσιώθηκαν στην πραγμάτωση της ουτοπίας, αυτοί που απέδειξαν στην πράξη ότι η ουτοπία αυτή ονομάστηκε έτσι γιατί πολύ απλά έτσι συνέφερε τους εξουσιαστικούς θώκους. Έτσι σήμερα η νέα εξουσία έχει και πάλι το πάνω χέρι, καθώς εγκλωβίζει τους πολίτες μέσα από το νεωτεριστικό εκχυδαϊσμό των ιδεολογιών και τη μετατροπή τους σε εμπόρευμα στα ράφια των εναπομεινάντων βιβλιοθηκών. Αντιστάσεις, λοιπόν, υπάρχουν, μόνο που είναι απενεργοποιημένες. Το ατομικό συμφέρον οδήγησε τις μάζες στην προκαθορισμένη πορεία, χαράσσοντας τη διαδρομή του προσωπικού βολέματος που συνδέεται άμεσα με την κατεστημένη νοοτροπία ότι η επανάσταση γίνεται μέσα σου και χωρίς κανέναν άλλο, ότι στόχος είναι να φτιάξεις τον εαυτό σου και να προσκυνάς καλύτερα όσους σου δίνουν ψωμί. Η τεχνητή αυτή περιφρούρηση του εαυτού μας σε συνδυασμό με την κακοποίηση της συλλογικότητας μέσα από μοδάτες αντιλήψεις περί «ενός και μοναδικού πορτοφολιού», μέσα από συντηρητικές αντιλήψεις ότι «κάτι είδαν και οι γονείς μας και συμβιβάστηκαν με το πέρας της ηλικίας», οδηγούν τους νεοπλανηθέντες στο σκλαβοπάζαρο των ιδεών που στηρίζουν εμπράκτως το σύστημα της διαφθοράς, όπου ο μεγαλύτερος επαναστάτης είναι αυτός που δεν δουλεύει στο Δημόσιο και ο πιο πετυχημένος νεογιάπι δίνει την ψήφο του στους αμφισβητίες των σαλονιών που περιτριγυρίζουν τις εταιρείες για καμιά χορηγία.

Αντιστάσεις λοιπόν, υπάρχουν, απλά είτε είναι χειραγωγούμενες, είτε η παγκόσμια εξουσιαστική κοινότητα τις κατευθύνει αναλόγως των αναγκών για την ποδηγέτηση των κινημάτων αμφισβήτησης. Τα κόμματα είναι και πάλι παρόντα σε αυτή την εμποροπανήγυρη των ιδεών που καταφέρνει να πείθει τις μάζες ότι π.χ. η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει. Στον αντίποδα, υπάρχουν και άλλοι αντισυστημικοί που διδάχθηκαν από τα επαναστατικά προτάγματα του παρελθόντος μονάχα την αποτυχία τους, άνθρωποι που μετανοούν γιατί πολύ απλά έχουν ενταχθεί στους κατάλληλους συστημικούς μηχανισμούς.

Ποιο το όφελος για τον πολίτη λοιπόν, όταν εν μέσω τέτοιας κρίσης η ιδεολογική πενία τον καταλαμβάνει και τον στρέφει σε κινήσεις εξωραϊσμού της επαναστατικότητας; Ποιο το κέρδος για τις λαϊκές μάζες, όταν το μόνο που τους απομένει δεν είναι οι διεκδικήσεις αλλά η διατήρηση του μισθού στα προ πενταετίας επίπεδα και τίποτε περισσότερο; Το κατάφεραν, λοιπόν και πάλι. Έπεισαν και τον τελευταίο πολίτη της χώρας, ότι ο αγώνας δεν ήταν παρά για να μπορούμε να πληρώνουμε φόρους χωρίς ρυθμίσεις, αλλά και να μην κόβεται το ρεύμα στις φτωχές οικογένειες. Οι ιδεολογίες εξαντλούνται εδώ και δεν προχωρούν όταν αυτό που προέχει, λένε, είναι το ξεπέρασμα της κρίσης. Για την κρίση των ιδεών όμως, για τις ιδεολογίες που πετιούνται με συνοπτικές διαδικασίες στον κάλαθο των αχρήστων, για τα όνειρα, τις επιθυμίες και την πίστη για μια άλλη ζωή, ουδείς λόγος. Έχουν φροντίσει από πριν να στελεχώσουν τα γραφεία με πρώην και τέως επαγγελματίες των εξεγέρσεων, έχουν τοποθετήσει στα κατάλληλα πόστα τους νέους οραματιστές του εύκολου κέρδους. Όσο εύκολο ήταν να εντοπίσουν την πηγή των αντιστάσεων, τόσο εύκολα κακοποίησαν τις ιδεολογίες. Γι' αυτό και όταν εκδηλώνονται αντιστάσεις, τους είναι πιο εύκολο να τις καπελώνουν. Ο δε φόβος εξακολουθεί να κυριαρχεί στις μάζες από την πλημμυρίδα της παραπληροφόρησης. Εκεί βρίσκεται το καλό κρυμμένο μυστικό που δεν υπάρχουν πια εξεγέρσεις.