Παρακολούθησα τη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου. Όπου, αναμφιβόλως, επιβεβαιώθηκε το ηγετικό βεληνεκές του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και το δράμα που ζούμε. Με κυριότερο στοιχείο ότι κινδυνεύουμε, την επόμενη εβδομάδα, να ζήσουμε την απόλυτη τραγωδία. Με κορυφαίο του δράματος τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Που, μια και ανέτρεξε, κατά τη δευτερολογία του, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, θα πρέπει να επιδείξει ακριβώς τη γενναιότητα της Αντιγόνης. Να αγνοήσει τις επιταγές οποιουδήποτε Κρέοντα που αντιπροσωπεύει τους «νόμους» της «ιδεολογικής καθαρότητας» στο κόμμα του. Και να ακολουθήσει την ύψιστη ηθική επιταγή που είναι η σωτηρία της πατρίδας.    

Είναι η ώρα που ο ηγέτης πρέπει να προστατεύσει το πλήρωμα και το σκάφος από τη γοητεία των σειρήνων.

Από τις ημεδαπές σειρήνες που συνεχίζουν, με άρθρα στην «Ισκρα» και με ρητορείες στα τηλεπαράθυρα, να αυτοπαραμυθιάζονται, αλλά και να παραμυθιάζουν τους πολίτες, για δήθεν «πολλές εναλλακτικές λύσεις» που διαθέτει η Ελλάδα. Και τις οποίες, τάχα, δεν μας τις αποκαλύπτουν, για να μην τις «κάψουν».

Η μόνη εναλλακτική μας δυνατότητα, αλλά και ανάγκη, είναι να είμαστε ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτής που έχουμε ανάγκη να μας στηρίζει, όχι μόνον οικονομικώς, αλλά και πολιτικώς, στα ανοιχτά εθνικά μας θέματα. Στην ασφάλεια του Αιγαίου, στο Κυπριακό, στο «μακεδονικό». Προτεραιότητες που οδήγησαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επισπεύσει τις διαδικασίες ένταξής μας στην Κοινότητα. Και τον Ανδρέα Παπανδρέου να «ξεχάσει» την πρότερη αντιευρωπαϊκή ρητορεία του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και να γίνει σταθερός παράγοντας ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αλλά και από τις αλλοδαπές σειρήνες. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, δεν θα μας σώσουν ούτε η Λεπέν ούτε ο Φάραντζ και οι άλλοι ακροδεξιοί της Ευρώπης, που μας χειροκροτούν, υποδεικνύοντάς μας να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε από την Ευρωζώνη.

Εκείνο που με τρόμαξε πάντως, είναι το ότι, κούφια να ήταν η ώρα που τον εξέφραζα, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, επαληθεύθηκε ο φόβος μου: «Ανοίξαμε έναν επικίνδυνο δρόμο. Δώσαμε δηλαδή στην πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, της Φιλανδίας, της Σλοβακίας ή της Λιθουανίας, την ευκαιρία να μας απαντήσουν: «Ευχαριστούμε για το μάθημα δημοκρατίας. Θα το μιμηθούμε. Όταν θελήσετε μια νέα συμφωνία, θα ρωτήσουμε και εμείς τους λαούς ή τα κοινοβούλιά μας».

Και ήδη το ακούσαμε να διατυπώνεται ως απειλή. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr