Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η νέα εποχή ξεπροβάλλει με σύνθημα την απόλυτη μετατροπή των πολιτών σε ανθρώπινα σκουπίδια, μεταλαμπαδεύοντας τις ανίαρες ιστορίες και τα κουτσομπολιά από τις τηλεοπτικές οθόνες και τις ψευδο-ειδήσεις του διαδικτύου στις συνειδήσεις των αποκοιμισμένων. Αντιμετωπίζοντας τον πολίτη ως καταναλωτικό ον και μόνο, θεωρώντας πως μόνο έτσι κερδίζεται η μάχη διαιώνισης του εξουσιαστικού μοντέλου, τα όποια Media-δορυφόροι πολυεθνικών εταιρειών καναλιζάρουν τον πολίτη, απομακρύνοντας τον από το πεδίο της κριτικής. Έτσι δικαιολογούνται οι νέες εκλογικές αναμετρήσεις στο όνομα της τεχνητής Δημοκρατίας, έτσι τίθενται εξ ορισμού τα νέα μνημόνια στο όνομα της υποτιθέμενης διάσωσης της χώρας από την καταστροφή. Και επειδή θεωρούν ότι ανάπτυξη προκύπτει από τον φιλοευρωπαισμό και μόνο, το ψέμα είναι ακόμη πιο μεγάλο. Από την άλλη, νέα κομματίδια προσπαθούν να εξάψουν την πολιτική φαντασία του καθενός και να δαμάσουν την οργή του, υπό την προστατευτική ταμπέλα της εκάστοτε «ενότητας του λαού». Συνθήματα και πυροτεχνήματα άλλων εποχών, με υποδείξεις από ηγέτες φωστήρες στην παραπλάνηση, με διδάγματα από το παρελθόν που εξακολουθούν να λανσάρονται ως θέσφατο, αποπειρώνται να ενεργοποιήσουν  τον κομματικό έλεγχο.

Και οι πολίτες; Αυτοί αναζητούν μέσα στη μοναξιά τους τη νέα Ιθάκη χωρίς τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Οι εκλογές που αναμένονται δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κερασάκι στην τούρτα χάρη της απόλυτης κομματικής εξιλέωσης, λες και ο μέσος πολίτης δεν καταλαβαίνει τι μηχανεύονται στις Βρυξέλλες και την Αθήνα, λες και η ελπίδα του επαφίεται στην όποια αντιμνημονιακή στάση του κάθε Λαφαζάνη. Αν προσθέσει κανείς δε και την σούπα της Δεξιάς ή τον οχετό του νεοναζισμού που έγινε για πολλούς σημαία μαζί με τις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις των νέων κατακτητών τύπου Ποταμιού, το παιχνίδι είναι πασιφανές για όποιον έχει ακόμη πολιτική συνείδηση. Τα ανακατεύει τότε όλα μαζί και τα σερβίρει στον κάθε πεινασμένο για εξουσία. Με επιδόρπιο την ατέρμονη λιτότητα. Έτσι κάνει ο αλώβητος πολίτης. Μετά το ανακάτεμα, όμως, έρχεται η υποτιθέμενη πλειοψηφία να ισχυριστεί πως το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι η καταστροφολογία. Λες και θίγονται από τον καταγγελτικό λόγο του κάθε αντιστεκόμενου, λες και τους ανήκει όλο το πεδίο της κριτικής, εφαρμόζουν τη νέα τάξη κατεστημένων ιδεών στο όνομα της νέας κυριαρχίας. Οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν ξαφνικά, οι ταραχοποιοί των συνειδήσεων, λέει, πρέπει να απομονωθούν, τα άνθρωποι πρέπει να γίνουν και πάλι σκουπίδια. Αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχει αντίσταση, αυτό πράττουν όταν έχουν απέναντί τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Αφήνοντας πίσω τα λογύδρια τύπου «εντός ή εκτός ευρώ», «με ή χωρίς λιτότητα», προσκυνούν τη νέα τάξη ιδεών που τους απαλλάσσει από τον κίνδυνο των σκεπτόμενων ανθρώπων. Ο αλώβητος πολίτης, όμως, είναι εδώ, δεν αφήνει το πεδίο ελεύθερο. Μετά το ανακάτεμα της σούπας, παίρνει μόνος του τις πρωτοβουλίες και τους επιστρέφει πίσω τον κάδο. Θυμάστε που τον ήθελαν ένα σκουπίδι και μόνο; Αυτό είναι πια παρελθόν. Παρελθόν είναι και για τις εξουσίες οι μυστικές συμφωνίες ή τα τσιτάτα για τον υποτιθέμενο τερματισμό της λιτότητας. Είναι παρελθόν, γιατί ο αλώβητος πολίτης είναι παρών στους αγώνες για μια νέα εποχή, μακριά από τα κομματικά λάβαρα της οπισθοδρόμησης. Ο πολίτης συνείδηση του εαυτού του, θα δώσει την απάντηση πολύ σύντομα. Γιατί πολύ απλά έμεινε αλώβητος από όλες τις ληστρικές επιθέσεις. Θυμηθείτε το.