Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Παντού κοιτά κανείς προβληματικές φιγούρες πολιτών και κατηφείς αντιδράσεις για τα capital controls. Δεν είναι μόνο αυτό, όμως, που προβληματίζει τους πολίτες, αλλά η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση που τους ασκείται από τις φημολογίες και τα σενάρια τρόμου για μια ελληνική οικονομία σε ύφεση για πολλά χρόνια ακόμη. Πολλοί επιλέγουν τη φυγή στο εξωτερικό, μια πραγματικά προσφιλή συζήτηση στις παραλίες. Μια λύση, όμως, που δεν πρόκειται να θεωρηθεί ως η ενδεδειγμένη, καθώς χιλιάδες είναι πλέον οι Έλληνες που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, αλλά δουλειά δεν βρίσκουν. Το θέμα είναι να μείνει εδώ τουλάχιστον ο νέος κόσμος, να το παλέψει και να δεικδικήσει για τον εαυτό του μια καλύτερη ζωή. Από την άλλη μεριά, όμως, πώς να το κάνει αυτό, όταν οι ευκαιρίες έχουν λιγοστέψει δραματικά και οι δυνατότητες έχουν εκμηδενιστεί; Φαύλος κύκλος. Παντού αυτές οι σκυθρωπές φιγούρες θυμίζουν σκιές του εαυτού τους, που περιπλανιούνται από τράπεζα σε τράπεζα με έναν και μόνο στόχο: να καλύψουν τα έξοδα και αυτής της ημέρας.

Για το αύριο, η ταρίφα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εξουσίας, που αυτή αποφασίζει πώς θα διαχειριστεί τα λεφτά του κόσμου. Είναι πράγματι απόλυτα τραγική η κατάληξη και περισσότερο τείνει προς το δράμα, όταν και περιορισμοί υφίστανται και νέοι φόροι επιβάλλονται, που κατά τα άλλα θα πρέπει να βρουν τρόπο οι πολίτες να τους εξοφλήσουν. Αντιφατικές και παράλληλα τραγικές καταστάσεις, σε μια χώρα όπου τα ρίσκα συνεχίζουν να παίρνονται χωρίς την παραμικρή απολογία της εξουσίας απέναντι στον λαό. Τη στιγμή που ο τέως υπουργός Οικονομικών συνεχίζει να δίνει συνενετεύξεις αφειδώς σε όλα τα μέσα, αναφέροντας πώς και με ποιο τρόπο υπήρξε το Plan B, την ώρα που ο πρωθυπουργός δεν σταματά να απαντά στο εσωκομματικό αντάρτικο, αυτήν ακριβώς την εποχή εμφανίζονται και τα σενάρια για εκλογές τον Οκτώβρη. Ο προβληματισμός στους πολίτες μεγαλώνει. Η απορία για το τι τελικά επιδιώκουν οι ιθύνοντες αυξάνεται αλαματωδώς. Σε κάθε περίπτωση όμως, η εξουσία βρίσκει τις λύσεις και ελίσσεται. Μόνος μένει μονάχα ο πολίτης με τις υποχρεώσεις και το πορτοφόλι άδειο. Προβληματίζεται για αυτό ο πολίτης, δεν κάνει, όμως, την επόμενη κίνηση. Προτιμά τη βουτιά στα γαλάζια νερά, αφήνοντας τις σκοτούρες για το φθινόπωρο. Δεν τολμά ο πολίτης. Γίνεται τρόπον τινά η σκιά του εαυτού του, όταν ψάχνει τρόπους να εξοφλά τα χρέη του, ενώ άλλοι θα έπρεπε να του εξασφαλίσουν την επιβίωσή του, ως ύστατη συγχώρεση. Μια σκιά που περιφέρεται από ATM σε ATM αντιμετωπίζοντας το όλο θέμα ως φυσιολογικό γεγονός.

Θα το αξιολογήσουν κάποια στιγμή αυτό το κατάντημα οι πολίτες; Θα λειτουργήσουν σαν αυτόνομες προσωπικότητες, χωρίς να χαρίζονται σε όλους όσοι τους τάζουν εσαεί και ποτέ δεν υλοποιούν; Και τελικά ποιο το νόημα να συζητούν στις παραλίες για όλα αυτά που πρόκειται να τους συμβούν; Πότε τους έβγαλε σε καλό δρόμο όλη αυτή η οχλοβοή για τις εγκληματικές παραλείψεις της εξουσίας, που δεν έμαθε ποτέ να αντιμετωπίζει τον κόσμο με σεβασμό;

Όχι η πρωτοβουλία θα πρέπει να περάσει στα χέρια των πολιτών. Να κάνουν την κρίση δική τους υπόθεση, να πάψουν να επαφίενται στις εξουσιαστικές αγκυλώσεις. Όχι, καμία Ευρώπη των λαών δεν υπάρχει, παρά μόνον το δέλεαρ της εξουσίας στις αδίστακτες κάστες των ολίγων. Κανένα ελεύθερο πολίτευμα δεν είναι αυτό που εκμεταλλεύεται την υπομονή του κόσμου και την ανοχή χιλιάδων φτωχών. Ίσα ίσα έδω βρίσκεται η ουσία της όλης εκμετάλλευσης, στο ότι όλοι θα δυσφορήσουν, αλλά δεν θα αντεπιτεθούν. Δεν θα είναι ο εαυτός τους αλλά η σκιά του, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά τα κέντρα εξουσίας που φεγγοβολούν από ικανοποίηση.