Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Το όλο πρόβλημα έχει να κάνει με την άρνηση των πολιτών να δουν την αλήθεια και την κρυφή ελπίδα πως και αυτή τη φορά κάτι θα αλλάξει. Η ελπίδα έχει ξεκινήσει και από τις ρήσεις του πρωθυπουργού πως θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια, ώστε τα βάρη προς τους πολίτες να είναι όσο το δυνατόν πιο ελαφριά. Οξύμωρο το σχήμα, με δεδομένο ότι τα βάρη αυτά όχι απλώς δεν θα ελαφρύνουν, αλλά θα γονατίσουν τους πάντες.

Τι ψάχνει άραγε, αυτή η κυβέρνηση μετά την επονείδιστη συμφωνία εκτός από το να διατηρήσει μια στοιχειώδη ισορροπία στο εσωτερικό της; Και για ποιο πράγμα οι πολίτες ελπίζουν; Είναι η πρώτη φορά στο μεταπολιτευτικό σκηνικό, όπου κανείς δεν γνωρίζει πού βαδίζει, προς ποια κατεύθυνση πορεύεται και πού θα σταματήσει. Ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση δεν έχει να συμβουλεύσει κανέναν για το πώς θα επιβιώσει, ποιους τρόπους θα βρει να τιθασεύσει τη φοβία του για το άγνωστο μέλλον. Αβεβαιότητα και απαισιοδοξία διακατέχει την πλειοψηφία των πολιτών, που πέραν μιας αόριστης ελπίδας, δεν δύνανται να προσδιορίσουν την τύχη τους για το μέλλον. Οι προοπτικές είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, και το μόνο θέμα συζήτησης σχετίζεται με τις εσωκομματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την αυξημένη πιθανότητα διενέργειας εκλογών. Οι πολίτες, όμως, δυστυχώς, εξακολουθούν να μην βλέπουν την αλήθεια και παρά τα αμέτρητα προειδοποιητικά μηνύματα, να μην αλλάζουν στάση παρά να περιμένουν τι θα τους προταθεί, σε ποιο δίλημμα θα μπουν εκ νέου. Και το πιο τραγικό απ' όλα, είναι ότι τα περιθώρια για λύση άρσης του πολιτικού αδιεξόδου  έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, κάτι που απλά οι πολίτες δεν θέλουν να πιστέψουν. Ναι, συμβιβάστηκαν οι πολίτες με τo capital control, συνήθισαν να εκμεταλλεύονται τα λεφτά τους οι τράπεζες και να στήνονται στις ουρές στα ΑΤΜ.

Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό όμως, να δέχεσαι χωρίς να αντιδράς. Μεχρι πότε, άραγε; Μέχρι πότε θα ανέχεται ο κόσμος τις οδηγίες αλλά και τις υποσχέσεις για μια καλύτερη μέρα, που του τάζουν από το 2010; Μέχρι πότε θα ακούει για φοροελαφρύνσεις και στη θέση τους θα διαπιστώνει ολοένα και περισσότερα οικονομικά βάρη που θα αδυνατεί να σηκώσει; Οι πολίτες από τη μια δεν αντιδρούν κρατώντας κρυφές ελπίδες και από την άλλη πνίγονται από τις αλλεπάλληλες υποχρεώσεις. Από τη μια θέλουν να πιστεύουν ότι κάτι θα άλλάξει και από την άλλη αδυνατούν να δεχθούν νέες περικοπές. Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και ουσιαστικά χωρίς λύση. Και να θέλουν, δεν μπορούν να βρουν άκρη. Πού κατευθύνεται η όλη κατάσταση; Πώς σχεδίασαν κάποιοι το μέλλον της χώρας; Και τελικά ποιος θα είναι στο τιμόνι της χώρας τους επόμενους μήνες; Οι πολίτες αναρωτιούνται χωρίς σταματημό, προσπαθούν να προβλέψουν το μέλλον τους, να βρουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Όμως, τα δεδομένα δεν πρόκειται ν' αλλάξουν. Όσο δε ακολουθούν αυτή την πορεία, δεν θα πάψουν ούτε απορίες να έχουν, ούτε να υποφέρουν. Τι τους ξημερώνει αύριο; Ποιες προοπτικές θα έχουν για το μέλλον; Πώς και με ποιο τρόπο θα επιβιώσουν; Η απάντηση μετά την εφαρμογή του νέου μνημονίου, όταν δεν θα ξέρει κανείς τι να πρωτοπληρώσει.