Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Αυτό που δεν έκανε το ντιμπέιτ της Τετάρτης ήταν να πληροφορήσει τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι στην χώρα μετά την 20η Σεπτεμβρίου. Αυτό που πέτυχε το ντιμπέιτ δεν ήταν παρά μια ακόμη σύνθετη  εντύπωση των ακροατών για το ποιο κόμμα τελικά έχει θέσεις και ποιο όχι. Σε γενικές γραμμές το εν λόγω ντιμπέιτ κινήθηκε στα όρια της μετριότητας, με πολιτικούς αρχηγούς - όμηρους των κανονισμών του από την διακομματική και δημοσιογράφους εγκλωβισμένους στην  πιστή τήρηση του χρόνου. Δεν δόθηκαν απαντήσεις στο ντιμπέιτ, δεν έπεισαν τα κόμματα πως είναι ικανά να ανταπεξέλθουν αποτελεσματικά στην κρίση. Το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο επικράτησαν και πάλι στις ερωτοαπαντήσεις, για την δε λιτότητα όμως και την ρεαλιστική πραγματικότητα στην αγορά ουδείς λόγος ενώ δεν αναφέρθηκαν συγκεκριμένα μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας που μαστίζει την χώρα. Μόνο τα προγάμματα των κομμάτων τους από τις μπροσούρες επικαλούνταν σε ανάλογη ερώτηση οι αρχηγοί των κομμάτων γιατί πολύ απλά δεν ήταν σε θέση να πουν κάτι περισσότερο. Οι διαχωριστικές γραμμές μπορεί να μην έπεσαν, όμως όλοι τους επιζητούσαν αφενός τους ψήφους των αναποφάσιστών και αφετέρου άφηναν παραθυράκια αναοιχτά για συνεργασίες. Το ότι δεν υφίσταται αυτοδυναμία έχει αναγκάσει για παράδειγμα την ΝΔ να παρακαλά τον ΣΥΡΙΖΑ για μετεκλογική συνεργασία αφού οι ελπίδες για σύμπραξη με άλλα κόμματα λιγιστεύουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει αυτό γιατί πολύ απλά ποντάρει  και στους ΑΝΕΛ αλλά και στο Ποτάμι. Οι κινήσεις λοιπόν είναι προσεκτικές αλλά απόρροια της ψήφου των πολιτών. Μπορούν να οριστούν από αυτά τα κόμματα οι όροι τωτν συνεργειών; Μπορεί αυτή η Βουλή να δώσει την δυνατότητα σε νέες πολιτικές δυνάμεις να δοκιμαστούν στην εξουσία; Ίσως. Ο μέσος πολίτης όμως διερωτάται για το ποια μέτρα θα παρθούν προκειμένου να μην φορτωθεί την νέα λιτότητα. Αυτήν όμως κανείς δεν την αποκρύπτει μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί και όλοι σύρονται στον χορό της αβεβαιότητας όταν ερωτούνται για τα συγκεκριμένα μέτρα των κομμάτων τους απέναντι στην λιτότητα. Όχι, το ντομπέιτ τη Τετάρτης δεν ήταν παρά μία οπερέττα που προστέθηκε στο ήδη προβληματικό πολιτικό σκηνικό, μία παρένθεση πριν από την νέα εκλογική αναμέτρηση που θα κρίνει πολλά αλλά πάνω απ όλα δεν θα ξελασπώσει του πολίτες από τα συσσωρευμένα χρέη. Αυτό που έκανε το ντιμπείτ τη Τετάρτης ήταν να πείσει τους πολίτες πως αν δεν πάρουν οι ίδιοι πρωτοβουλίες, δεν πρόκειται να βγουν από την κρίση. Αυτό που δεν έκανε το ντιμπέιτ ήταν να αποπροσανατολίσει για τις επιδιώξεις των κομμάτων, που στην προσπάθειά τους να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών, διέπραξαν  σοβαρά πολιτικά ατοπήματα. Με λίγα λόγια, τα λόγια περιοττεύουν για μία παρένθεση στον πολιτικό αγώνα με απόντες τους πολίτες και τα ερωτήματά τους. Ποιον θα ενοχλούσε άραγε να παρουσιάσει και μερικά ερωτήματα των πολιτών; Κατά πόσο οι ηγέτες των κομμάτων ήταν πρόθυμοι να δώσουν απαντήσεις στον μέσο Έλληνα πολίτη που στήνεται στις ουρές στις υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και τις όποιες άλλες υπηρεσίες; Όχι το ντιμπέιτ έγινε για συγκεκριμένους λόγους. Ήταν μια στημένη διαδικασία με προετοιμασμένες ερωτοαπαντήσεις. Αλλά πάνω απ΄όλα κυριάρχησε η τηλεοπτική κουλτούρα, η φρασεολογία που εκπέμπουν καθημερινά τα ιδιωτικά κανάλια. Ανάλογα προσαρμόστηκαν και οι πολιτικοί αρχηγοί, συνηθισμένοι στις γνωστές ερωτήσεις. Τοποθετήθηκαν με στόμφο και είπαν το μάθημά τους που ξέρουν  παπαγαλία. Γιατί κανένας δεν τους έφερε σε δύσκολη θέση. Γιατί η διακομματιή επιτροπή ξέρει να κάνει σεανάλογες περιπτώσεις καλά την δουλειά της.