Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Στις εκλογές αυτές, εκείνο που αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, είναι πως αφενός οι πολίτες δέχονται να υποστούν τις συνέπειες του νέου μνημονίου και αφετέρου πως οι όποιες άλλες φωνές δεν κατάφεραν να πείσουν για τις αγαθές τους προθέσεις. Δεν είναι το θέμα μας να εξετάσουμε με ποιο κριτήριο ψήφισε ο Έλληνας πολίτης, ούτε αν και κατά πόσο η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει στροφή στη σοσιαλδημοκρατία που κάποιοι διαδίδουν, ούτε καν το ότι η πριμοδότηση της Χρυσής Αυγής προειδοποιεί για επικίνδυνη στροφή μέρους του ελληνικού λαού. Το ζητούμενο από αυτές τις εκλογές είναι ότι δεν είχαν τίποτε καινούργιο να προσθέσουν στην ποιότητα του πολιτικού λόγου, την επιχειρηματολογία και τις μελλοντικές υποσχέσεις. Φυσικά πολλά είναι τα κόμματα που ήδη πανηγυρίζουν για την άνοδό τους. Άλλοι τόσοι, όμως, θλίβονται για την κατάντια του σημερινού κοινοβουλίου, αφού ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρούνται σε ότι αφορά αρκετούς από τους απίθανους πλέον εκπροσώπους του, που κάποιες άλλες εποχές κανείς δεν θα διανοούταν ότι θα περνούσαν το κατώφλι του.

Με λίγα λόγια, καθαρά και ξάστερα: Η άκρα δεξιά στην Ελλάδα και οι συνιστώσες της υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν δυστυχώς, για πολλά ακόμη χρόνια. Το δυστύχημα είναι ότι κανείς δεν προβαίνει σε συμπεράσματα για τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά όχι μόνο αυτό. Η υποβάθμιση των θεσμών και η επιλογή καρικατούρων στα κοινοβουλευτικά έδρανα, η απόλυτη φαρσοκομωδία με ακροδεξιούς ή «κεντρώους» παρτενέρ, αποτελεί το νέο μοντέλο της «δημοκρατικής» διακυβέρνησης του τόπου, ένα συνονθύλευμα αγραμματοσύνης και απόλυτης αποθέωσης του περήφανου «ρωμέικου». Θα πουν βέβαια, πολλοί, πως η εκ νέου επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ κάτι σημαίνει για την αριστερή στροφή μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Είναι λογικό. Στις εποχές όπου οι ιδεολογίες έχουν χρεοκοπήσει και η έννοια «Δημοκρατία» έχει υποστεί τη μεγαλύτερη κακοποίηση από καταβολής της, είναι επόμενο να θεωρούν κάποιοι πως η ελπίδα υπάρχει ακόμη.

Αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Και δεν είναι το ποιος κυβερνά τον τόπο για λίγους μήνες ακόμη ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το θέμα μας είναι ότι η κυβέρνηση που ψηφίστηκε πήρε την εντολή όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να εφαρμόσει ουσιαστικά το νέο μνημόνιο. Για πρώτη φορά στα εκλογικά χρονικά, ο κόσμος ψήφισε το κόμμα αυτό που θα επιβάλλει πιο «μαλακά» τα μνημονιακά μέτρα. Βέβαια, υπάρχουν και οι αντιμνημονιακοί, αυτοί που πρεσβεύουν γενικώς και αορίστως την κατάργηση του μνημονίου, χωρίς να μας πληροφορούν, όμως, με ποιους τρόπους η χώρα θα ξαναμπεί στον δρόμο της ανάπτυξης. Και εδώ, όπως και με τα μνημονιακά κόμματα, το τοπίο είναι ομιχλώδες. Τελικά, αυτό που συμπεραίνει κανείς είναι ότι η χώρα βαδίζει προς το άγνωστο, χωρίς στηρίγματα και ελπίδα. Αλλά πάνω απ' όλα, με έναν λαό παραπληροφορημένο και εξόχως ανυποψίαστο για το τι ψηφίζει και με ποιο κριτήριο. Θα το ξαναπώ: η στροφή προς τα άκρα του συντηρητισμού και της ακροδεξιάς δεν εκφράζεται μόνο με το πλασάρισμα της Χρυσής Αυγής στην τρίτη θέση, αλλά με τη γενικότερη επιδοκιμασία της υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων και την ανακήρυξη ρεφορμιστικών κομμάτων σε αγωνιστές του αντιμνημονίου. Με λίγα λόγια, για να ολοκληρώσω: Αυτές οι εκλογές θα μείνουν στην ιστορία ως οι εκλογές της απουσίας κατ' ουσίαν πολιτικών διλημμάτων και της επιβράβευσης του νεοσυντηρητισμού. Αυτό θα φανεί στη συνέχεια, όταν τα μέτρα θα εφαρμόζονται το ένα μετά το άλλο. Ο πολίτης δεν είχε και πολλές επιλογές παρά να σταθεί στο ύψος του, μη επιδοκιμάζοντας μια αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική, καταδικάζοντας ταυτόχρονα, όμως και τους ντελάληδες του αντιμνημονιακού πατριωτισμού. Δεν το έκανε. Οι επιπτώσεις θα φανούν σε σύντομο χρονικό διάστημα, όταν τα κόμματα των ψευδοαντιθέσεων θα αποκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Όταν η χώρα θα βουλιάζει πάνω απ' όλα επειδή οι πολίτες δεν πήραν «ζεστά» την όλη ιστορία, αλλά αποφάσισαν να παίξουν με την ψήφο και τα συμφέροντά τους για μια ακόμη φορά.