Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι ευλογία για τον τόπο. Διότι απαλλάχθηκε, από την παρουσία όλων εκείνων που ζουν οι ίδιοι, αλλά θέλουν να τρέφουν και τους πολίτες, με αυταπάτες. Όλων εκείνων των οποίων τα συνθήματα απευθύνονται στο είδος των «ελληναράδων» εργατοπατέρων, τύπου Φωτόπουλου και Καλφαγιάννη. Οίτινες έσπευσαν πρώτοι να τους ακολουθήσουν.

Αλλά φευ, αυτό που γενικώς ονομάσθηκε, στα χρόνια της μεταπολίτευσης «ανανεωτική Αριστερά», «μη δογματική» και «ριζοσπαστική», κατατρύχεται μονίμως, υπό οποιοδήποτε όνομα και σχήμα, από το ίδιο σύνδρομο. Τον αιώνιο απολογιτισμό έναντι του «μητρικού» κόμματος. Εκ του οποίου προέρχονταν αυτοί που συγκροτούσαν την «ανανεωτική» ηγεσία. Μη τυχόν βρεθούν λειψοί στη ζυγαριά αριστεροσύνης,  έναντι του ΚΚΕ. Βάζοντας στην ίδια ζυγαριά σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες και μη αναγνωρίζοντάς τους ως «αριστερούς». Ακόμη χειρότερα: Αντιμετωπίζοντας ως ύβρη το να τους πει κανείς το αυτονόητο. Ότι ο δρόμος που έχουν μπροστά τους είναι ο δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας.

Θα ήταν ευτύχημα το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλάχθηκε από εκείνους τους οποίους, οψίμως, χαρακτηρίζει ως βαρίδια ο κ. Τσίπρας. Θα σήμαινε ότι τώρα μπορεί να ανοίξει άλλη περπατησιά. Να φέρει κοντά την ιδεολογία με την πραγματικότητα. Τις πραγματικές ανάγκες του τόπου. Να μπορέσει να βγει από το παραταξιακό χαράκωμα. Να συναγείρει ευρύτερα στρώματα του λαού. Αποτολμώντας υπερβάσεις.

Δυστυχώς, πλην του ενοχικού συνδρόμου έναντι του ΚΚΕ, τώρα απολογούνται και έναντι των «πλατφορμιστών». Διό και σπεύδει ο κ. Τσίπρας, αντί ομαλών εξελίξεων, ό,τι και αν αποφασίσει ο λαός, για τη δύναμη των κομμάτων, αντί να προδιαγράφει πολιτική σταθερότητα με υπερκομματικές συνεργασίες, αν αυτό προκρίνουν οι πολίτες, να δυναμιτίζει τις προοπτικές. Αυτοδυναμία ή χάος.

Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν πρώτο. Αλλά με μειωμένη, κατά το ένα τρίτο περίπου, δύναμη. Υπό αυτή την έννοια, τη δήλωση πως αν είναι να συνεργασθεί με «αστικά» κόμματα, θα προτιμήσει να μην είναι πρωθυπουργός, μόνο με ένα τρόπο μπορώ να την ερμηνεύσω: Υπέγραψα το μνημόνιο για να μη συμβούν τα χειρότερα, οπότε θα μας παίρνατε με τις πέτρες και θα φεύγαμε νύχτα, αλλά δεν θέλω να το εφαρμόσω. Ας έλθουν άλλοι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Το ξέρει ότι δεν θα πάρει αυτοδυναμία. Γι αυτό και μας προετοιμάζει για τον καινούργιο παμπάλαιο- ρόλο μου: Του έξω απ' το χορό, που λέει πολλά τραγούδια.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr