Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι εκλογές στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αναμένεται να αλλάξουν την κατάσταση που επικρατεί στο συντηρητικό κόμμα, που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε μόνιμη κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Τι θα μπορούσε άραγε, να προτείνει η Νέα Δημοκρατία στη σημερινή εποχή της παρατεταμένης κρίσης, στη δημιουργία της οποίας έχει μεγάλο μερτικό ευθύνης;

Όλες οι ηγεσίες της ΝΔ συντέλεσαν αποφασιστικά όχι μόνο στην επιδείνωση της κρίσης, αλλά και στη μαρτυρική εφαρμογή του μνημονίου, με όσα δεινά αυτό επέφερε στον πληθυσμό της χώρας. Τα δεινά στην ελληνική κοινωνία δεν είναι παρά απόρροια της ασκούμενης εδώ και δεκαετίες συντηρητικής πολιτικής, μιας πολιτικής μακράν των κοινωνικών παροχών, που ενστερνίστηκαν όλα τα κόμματα που βρέθηκαν μετά από αυτήν στην εξουσία, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου.

Τι έχει να προτείνει, λοιπόν, η συντηρητική παράταξη για την έξοδο της χώρας από την κρίση; Ποια λύση παρουσιάζει για τις στρατιές των ανέργων που η ίδια μαζί με το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε, υιοθετώντας τα σκληρά μέτρα του μνημονίου που έχει και συνέχεια; Απάντηση δεν υπάρχει σ' αυτό και είναι μάλλον αδιάφορο ποιος τελικά θα έχει το τιμόνι στο κόμμα, που από τη μεταπολίτευση και μετά, ναι μεν έβαλε τη χώρα δια του Καραμανλή στην ΕΕ, αλλά φρόντισε στο κατόπι να κληρονομήσει στο αχόρταγο ΠΑΣΟΚ τη νοοτροπία της αρπαχτής, που λίγο πολύ έγινε στάτους στην ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα.

Μήπως η ΝΔ έχει να πει κάτι για τα ρουσφέτια και τους διορισμούς επί τόσα χρόνια, όταν μαζί με το ΠΑΣΟΚ φρόντιζαν πάντα καταλλήλως «τα δικά τους παιδιά»; Μήπως θα απολογηθούν για τις συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις Οργανισμών που οδήγησαν στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους; Όχι ότι με τις κρατικοποιήσεις δεν βολεύονταν «οι ημέτεροι», αλλά και η άλλη λύση δεν οδηγεί πουθενά. Το λέω αυτό γιατί κάποιοι από το ΚΚΕ που αρέσκονται να μνημονεύουν την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την αναγωγή τους στο κράτος φόβητρο (βλ. ΕΣΣΔ και πρώην ανατολική μπλοκ) ή τη δημιουργία των Γκούλαγκ, μάλλον θα πρέπει κάποια στιγμή να συνέρχονται από την πολλή «αγωνιστικότητα». Γιατί και αυτοί «τα δικά τους παιδιά» βολεύουν εδώ και δεκαετίες στα συνδικάτα και τις συντεχνίες, κλείνοντας ερμητικά την πόρτα σε κάθε μη κομματικό. Αλλά το θέμα μας δεν είναι το ΚΚΕ, παρά η συντηρητική παράταξη και οι εσωκομματικές εκλογές, στις οποίες στηρίζεται δήθεν η συνοχή του κόμματος.

Μα και αυτές οι εκλογές δεν ήταν τελικά μια οπερέτα, μετά το αλλεπάλληλο ξεμπρόστιασμα των υποψηφίων, μετά τις συνεχόμενες αντιδικίες και αψιμαχίες που ουδείς θα θυμάται μετά από τη δήθεν επικράτηση της «λογικής» για το συμφέρον του κόμματος; Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα. Είναι αδιάφορο όμως, μιας και οι ασκούμενες πολιτικές δεν πρόκειται να αλλάξουν στο παραμικρό. 

Ζούμε εποχές όπου ο συντηρητικός, ο σοσιαλιστής, ο κεντρώος και ο αριστερός, απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το να κάνει κανείς αλχημείες συνδυάζοντας αριστεροδεξιές συμμαχίες τύπου ΑΝΕΛ ΣΥΡΙΖΑ ή το να δημιουργεί κεντροδεξιά σχήματα με «ανανεωτικό - ευρωπαϊκό» προσωπείο τύπου «Ποτάμι», αλλά και υποτιθέμενα γνήσιους αριστερούς σχηματισμούς τύπου «Λαϊκής Ενότητας», συν τους νοσταλγούς του σταλινικο-ακροδεξιού μετώπου και με το πασπάλισμα της γραφικής Ένωσης Κεντρώων -για την οποία κανείς δεν θυμάται πια «τον φραπέ και την πίτσα»- φτάνουν και περισσεύουν για την αποδόμηση της αστικής Δημοκρατίας. Εποχές και περίοδοι που προσφέρουν στους πολίτες τη μοναδική ευκαιρία, όχι μόνο να επανεξετάσουν τις επιλογές τους, αλλά να κινηθούν με γνώμονα την αυτοοργάνωση.

Είναι μοναδική η ευκαιρία, λέω. Οι εκλογές στη συντηρητική παράταξη δεν αποκαλύπτουν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά ένα ακόμη στραβοπάτημα της κοινοβουλευτικής επικράτειας. Μεϊμαράκης ή Μητσοτάκης αρχηγός, είναι αδιάφορο. Αυτό που προέχει είναι να δει ο πολίτης, πως με τέτοιες κομματικές οπερέτες δικαιώνεται ο ιστορικός εκείνος που παραπέμπει στις ξεχασμένες συλλογικότητες των προ των παγκοσμίων πολέμων τοπικών ή μη εξεγέρσεων και κάθε λογής κολλεκτιβικών πειραμάτων. Ο ιστορικός του μέλλοντος απλά θα καταγράψει την επιτυχία ή μη της επανάληψης των επαναστατικών εγχειρημάτων. Γιατί με τη χρεοκοπία των κομμάτων στη συνείδηση του πολίτη, επέρχεται το αδύνατο μετά το προβλέψιμο κραχ, όπως αυτό της συντηρητικής παράταξης μετά τις εσωκομματικές διαδικασίες που απομυθοποίησαν την τεχνητή και κατασκευασμένη συνοχή. Με εκλογές εξπρές, η αξία των οποίων χάθηκε κάπου στη διαδρομή.