Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Σύσσωμοι οι εταίροι παρουσιάζονται πρόθυμοι να συμβάλλουν στην οικονομική στήριξη της Ελλάδας, όπως φαίνεται από τη συγκριτικά με το καλοκαίρι πιο χαλαρή συμπεριφορά. Σίγουρα οι δανειστές έχουν λαμβάνειν από όλη αυτή την ιστορία και μάλιστα πολύ γρήγορα. Η χωρίς όρους εκποίηση των ελληνικών «φιλέτων», είτε αυτά αφορούν ολόκληρες περιοχές, είτε σχετίζονται με  αποκρατικοποιήσεις, ανοίγει την όρεξη των μεγάλων ξένων κονσόρτσιουμ να αναμιχθούν στα ελληνικά δρώμενα, με πολύ μεγάλα κέρδη και ωφέλειες.

Την ίδια στιγμή που εκδηλώνεται αυτό το όψιμο ενδιαφέρον, ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πως, παρά τις όποιες δυσκολίες, η χώρα τελικά θα συνέλθει. Τα δε βάρη του λαού αποδίδονται στην προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δέστε για παράδειγμα, τι δηλώνεται από την κυβέρνηση στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης για το ασφαλιστικό: «Αυτοί που γονάτισαν τον τόπο, αυτοί που δεν πρόλαβαν να απολύσουν 15.000 ανθρώπους και να εξαφανίσουν τις επικουρικές συντάξεις, με χοντρά ψέματα υπόσχονται σήμερα ευημερία στους πολίτες από ένα τηλεφωνικό κέντρο Siemens αξίας 120.000 ευρώ που έλαβαν ως δώρο. Αλλά κανείς σε αυτό τον τόπο δεν είναι χθεσινός». Και οι αλληλοκατηγορίες συνεχίζονται, όπως και οι ηχηρές δηλώσεις του νέου προέδρου της ΝΔ: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αποτελεί το τελευταίο και χειρότερο κεφάλαιο του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού και του πολιτικού αμοραλισμού στην Ελλάδα. Αυτό το βιβλίο θα το κλείσει οριστικά η Νέα Δημοκρατία. Εμείς θα γράψουμε το πρώτο κεφάλαιο ενός νέου βιβλίου. Και σε αυτό θα είμαστε αποφασισμένοι, ανένδοτοι και ασυμβίβαστοι. Ας μη ζητά, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας συναίνεση εκεί που δεν πρόκειται να τη βρει».

Συναίνεση, λοιπόν, τέλος. Οι αποκρατικοποιήσεις, όμως, θα συνεχίσουν με γοργούς ρυθμούς βάσει του νέου σκληρότατου μνημονίου. Πώς και με ποιο τρόπο μπορεί να αντέξει ο ελληνικός λαός, όταν οι υποχρεώσεις από τον δανεισμό θα δημιουργήσουν άβατο στην ελληνική κοινωνία και απροσπέλαστο τοίχος στις καθημερινές συναλλαγές; Πώς και μέσω ποιων μεθόδων θα μπορέσει να πειστεί ο μέσος πολίτης, όταν θα βλέπει ότι δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει στα νέα δεδομένα; Όταν η επιβάρυνσή του θα είναι τέτοια, που θα τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση;

Είναι γεγονός ότι μετά το νέο μνημόνιο έρχεται μια άλλη εποχή, πολύ πιο δύσκολη και πολύπλοκη. Θα επιβληθούν μέτρα που θα πλήξουν την όποια ως τώρα ευχέρεια του πολίτη να καταναλώνει στοιχειωδώς. Η αγοραστική ισχύς θα μειωθεί στο ελάχιστο και η αγορά θα δεχθεί ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα, καθώς δεν θα υπάρχουν πλέον πελάτες να αγοράσουν. Κατ΄ αυτή την έννοια, δεν θα κυκλοφορεί καθόλου χρήμα και ο τζίρος θα πέσει για μια φορά ακόμη θεαματικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται γενικότερα για την κατάσταση της ήδη κατεστραμμένης οικονομίας. Έτσι, παρά τον νέο δανεισμό, που φορτώνει περαιτέρω τη χώρα, το ζητούμενο που θα είναι η οικονομική ανάταξη, όχι απλά δεν θα συμβεί, αλλά θα απομακρυνθεί σημαντικά ως ενδεχόμενο. Αυτοί που θα κληθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη, είναι και πάλι οι πολίτες. Οι δε δια του αζημείωτου χορηγοί, απλά θα αναμένουν τους τόκους και τα κέρδη. Και είναι πολλά τα χρόνια που θα ακολουθήσουν από την καταβολή των δόσεων, τόσα πολλά, που η θηλιά στον λαιμό των πολιτών θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Η κατάληξη θα είναι να μην υπάρξει ποτέ απαλλαγή από το χρέος και κάθε φορά όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, να επικαλείται τις «δύσκολες συνθήκες» προκειμένου να σωπαίνουν οι πολίτες και να μην αντιδρούν. Αυτή θα είναι η κατάσταση από δω και στο εξής.

Οι όποιοι, λοιπόν, ξένοι επιχειρηματίες, που προθυμοποιούνται «να βοηθήσουν» με τις επενδύσεις, αλλά και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ξέρουν πως έχουν να κάνουν με μια θετική προοπτική αναφορικά με τα επενδυτικά τους σχέδια στην Ελλάδα. Και δεν είναι τυχαίο το ενδιαφέρον τους για τη στήριξη της χώρας. Σήμερα οι Γερμανοί επενδυτές και επιχειρηματίες, αύριο οι Γάλλοι, αργότερα άλλοι από τον Βορρά, το θέμα είναι ότι η χώρα είναι πλέον «ξέφραγο αμπέλι». Η δε τιμή εκποίησης είναι ήδη πολύ χαμηλή. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κατατάξει και αυτή την κυβέρνηση σε εκείνες που υπάκουσαν στα κελεύσματα των «Μεγάλων Δυνάμεων», ως διεκπεραιωτές μυστικών συμφωνιών, προκειμένου να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη, που είναι και το τελικό ζητούμενο για τους εταίρους. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα καταγράψει όλα και ίσως αργότερα αναζητηθούν και ευθύνες.

Θα είναι, όμως, πολύ αργά και δεν θα υπάρχουν περιθώρια καταδικαστικών αποφάσεων. Γι΄ αυτό θα φροντίσουν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, που θα «θάψουν» τα όποια στοιχεία. Όπως έγινε και στο παρελθόν περί τα τέλη της δεκαετίας του 80 με τα ειδικά δικαστήρια. Τότε που ουσιαστικά κανείς δεν καταδικάστηκε για τα σκάνδαλα της εποχής. Έτσι θα γίνει και μετά από χρόνια, όταν αναζητηθούν ευθύνες. Το θέμα, λοιπόν, είναι τι θα ακολουθήσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Γιατί και εκποίηση θα λάβει χώρα και οι εντολές των εταίρων θα πρέπει να εκτελεστούν. Ως τότε, μην απορήσετε αν δείτε και άλλους ευρωπαίους επιχειρηματίες να σπεύδουν «να βοηθήσουν». Η προσφορά εξακολουθεί να είναι αρκούντως δελεαστική στη χώρα της ηλιοφάνειας και της σκοτεινής πολιτικής ζωής.