Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους οι αδύναμες χώρες και να μην ζητούν περισσότερα χρήματα από τις οικονομικά ισχυρότερες, είχε ζητήσει επανειλημμένως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο παρελθόν σε δηλώσεις του στον γερμανικό τύπο. Γιατί το θέμα, καθώς φαίνεται, δεν είναι κατά πόσο οι χώρες αυτές μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, αλλά το αν πρέπει ή όχι να δανείζονται χρήματα για να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που οι χώρες αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες και αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να καταφύγουν στον δανεισμό; Τι συμβαίνει, όταν οι αδύνατες οικονομίες δεν αντέχουν πια και η μόνη λύση είναι να ζητούν βοήθεια, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες στα οικονομικά; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών φαίνεται πως αδιαφορεί για όλα τούτα. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να προασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας του ως το κυρίαρχο αφεντικό της ευρωζώνης, αγνοώντας επιδεικτικά εκατομμύρια πολίτες που δεινοπαθούν και χώρες που ασθμαίνουν υπό το βάρος της κρίσης.  

Οι χώρες όμως, όπως η Ελλάδα, αλλά και γενικότερα ο ευρωπαϊκός Νότος, εξακολουθούν να ταλανίζονται από τις αναταράξεις της ύφεσης, προκαλώντας αλυσιδωτά μια παρατεταμένη κρίση στην ΕΕ, καθώς οι συσχετισμοί από μόνοι τους δεν αρκούν για να προσφέρουν λύση, τουναντίον προκαλούν επιδείνωση της κρίσης. Προέχει όμως, καθώς φαίνεται, να επιδεικνύεται κάθε φορά η γερμανική κυριαρχία και να υπενθυμίζεται προς τους ασθενέστερους η υποχρέωση, αλλά πάνω απ' όλα η υποταγή. Οι ρήσεις λοιπόν, δεν σταματούν και τα μηνύματα προς τον ευρωπαϊκό Νότο είναι για άλλη μια φορά ηχηρά.

Αρκεί, λέτε, μια ακόμη σιωπή απέναντι σε αυτές τις ρήσεις και ένα ακόμη σκύψιμο του κεφαλιού, γιατί πολύ απλά άλλη διέξοδος δεν υπάρχει; Είναι γεγονός πως τα περιθώρια αντοχής έχουν εξαντληθεί, το ίδιο όπως και οι στερήσεις με τη συνεχόμενη επιβολή της λιτότητας. Οι κινητοποιήσεις στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου αναμένεται να πολλαπλασιαστούν γιατί πολύ απλά οι υποχρεώσεις υπερβαίνουν τα επιτρεπτά όρια και όσοι έχουν υποστεί περικοπές και μειώσεις δεν αντέχουν πλέον. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη, οι τιμές το ίδιο και οι μισθοί που είναι οι μικρότεροι των τελευταίων δεκαετιών. Πώς, λοιπόν, ισχυρίζεται ο Σόιμπλε ότι τα χρήματα φτάνουν, την στιγμή μάλιστα, που η κερδοσκοπία των ισχυρών οικονομικών τραστ επεκτείνεται από το ένα άκρο της Ευρώπης στο άλλο και η φτώχεια δεν γνωρίζει όρια; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών πολύ απλά ισχυρίζεται ότι για να υπάρξει ισορροπία δεν πρέπει να ζητούνται επιπλέον δανεικά, πως με λίγα λόγια ας τα βγάλουν πέρα μόνες τους οι ασθενέστερες οικονομικά χώρες.

Πρόκειται πολύ απλά για μια ακόμη προειδοποίηση προς τους λαούς εκείνους που αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, όχι για να ανακάμψουν, αλλά να επιβιώσουν στοιχειωδώς. Η προειδοποίηση, όμως, αυτή, είναι χωρίς αποτέλεσμα, καθώς οι πολίτες τούτων των χωρών, ούτε επιθυμούν περαιτέρω δανεισμό, ούτε σκοπεύουν να πληρώνουν εφ΄ όρου ζωής τα δάνεια στους ισχυρούς εταίρους της ευρωζώνης. Αν, όμως, ο δανεισμός και η οικονομική στήριξη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών κλονίζεται από παρόμοια ρητά, άλλο τόσο οφείλουν να καταλάβουν τύποι σαν τον Σόιμπλε, ότι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τελειώνουν και πως οι λαοί δεν τρώνε κουτόχορτο. Εξάλλου, η όποια ισορροπία στην ΕΕ δεν έρχεται από την παύση της οικονομικής στήριξης των ισχυρότερων στους ασθενέστερους, αλλά από τον τερματισμό της εκμετάλλευσης των φτωχών από τους προνομιούχους.

Κοινώς, από την άμεση διακοπή των τραπεζικών μηχανορραφιών που στοχεύουν τους αδύνατους και πριμοδοτούν τους εκάστοτε οικονομικούς μεγιστάνες. Γιατί πολύ απλά, οι υποχρεώσεις των ασθενέστερων οικονομικά χωρών, είναι σε πλήρη αντιστοιχία με την κερδοσκοπία των ισχυρών και με δεδομένο ότι κάθε νέος δανεισμός σημαίνει μια ακόμη θηλιά στον λαιμό των πολιτών. Αυτά και άλλα πολλά, σε μια εποχή όπου ο δανεισμός στην Ελλάδα έχει επιφέρει οικονομική ασφυξία και κοινωνική αναταραχή.