Είμαι περίεργος να μάθω πόσοι ακόμη πιστεύουν ότι «η Ελπίδα έρχεται», όπως ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν διεκδικούσε την εξουσία. Διότι αυτό που ήλθε, ήταν τελικώς ένα ...τυπογραφικό λάθος. Ένας αναγραμματισμός στα δυο πρώτα γράμματα της λέξης. Το έψιλον παραχώρησε τη θέση του στο λάμδα. Και η Ελπίδα έγινε ...λεπίδα. Με την οποία πετσοκόβονται δικαιώματα, μισθοί, συντάξεις, ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από τους προηγούμενους.

Τότε ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του ανέβαιναν στα τρακτέρ των αγροτών, υποστηρίζοντας όλα τα αιτήματά τους. Όπως έτρεχαν άλλωστε πίσω, αλλά συχνάκις και προπορευόμενοι, σε κάθε πορεία, διαδήλωση, κατάληψη, παντός διεκδικούντος. Προσφέροντας πολιτική κάλυψη «επί δικαίων και αδίκων».

Τώρα οι μεν αγρότες δεν θέλουν ούτε καν να συναντηθούν με τον πρωθυπουργό, ο δε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλης Αποστόλου ανακαλύπτει οψίμως ότι οι αγρότες που εξεγείρονται είναι «ακροδεξιοί». Και ας είναι οι ίδιοι εκείνοι τους οποίους έσπρωχναν τότε σε ξεσηκωμό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αγρότες δεν άλλαξαν. Άλλαξε, όμως, φορεσιά και σουσούμια το κόμμα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς». Πήρε τα χούγια της εξουσίας.

Τότε που η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Γιώργου Παπανδρέου ανακοίνωνε αύξηση του εισιτηρίου των αστικών συγκοινωνιών από 1,20 σε 1,40 ευρώ, ο Αλέξης Τσίπρας ξεσπάθωνε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, κατηγορώντας την κυβέρνηση για επίδειξη αναλγησίας έναντι των πενεστέρων:

«Κάποιοι εργαζόμενοι των 700 ευρώ θα χρειάζονται ένα μηνιάτικο για να πάνε στη δουλειά τους», τόνιζε και κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «διαλύει το δημόσιο σύστημα συγκοινωνιών».

Τώρα που ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων δεν ανήκει πια στη «γενιά των επτακοσίων ευρώ», αλλά βλέπει τα επτακόσια μόνο σε όνειρο, καθώς μιλάμε πια για γενιά των 480, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αυξάνει από μεθαύριο τα εισιτήρια (που τα είχαν μειώσει σε 1,20 οι ...νεοφιλελεύθεροι με τον Χρυσοχοΐδη) σε 1,40, χωρίς βεβαίως να την απασχολεί πόσο μέρος του νέου, μειωμένου εισοδήματός τους, θα χρειάζονται οι εργαζόμενοι για να κινηθούν.

Τώρα η ΕΛΠΙΔΑ έγινε ΛΕΠΙΔΑ. Αλλά όποιος παίζει με τις λεπίδες, πετσοκόβοντας τις ελπίδες, όποιος ακροβατεί επί ξηρού ακμής, κάποια στιγμή θα ανακαλύψει, οδυνηρώς, ότι έχει τραυματισθεί βαρύτατα και ο ίδιος.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr