Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είναι δύσκολο να απολογείσαι για έναν κόσμο που αν μη τι άλλο βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση, για πολίτες που δεν έχουν πλέον το σθένος και την δύναμη να αντισταθούν. Όσο εύκολο είναι να μιλά κανείς για το τέλος της φιλοσοφίας -κάτι που ούτως ή άλλως έχει τεθεί από παλιά- άλλο τόσο δύσκολο είναι να προβαίνει σε συμπεράσματα -ενίοτε βιαστικά- για μια ανθρωπότητα που βαδίζει σταθερά προς την αυτοκαταστροφή της. Θα μου πείτε μόνοι τους προχωρούν οι πολίτες ή δασκαλεύονται από τις κατά τόπους εξουσίες; Μάλλον το δεύτερο. Θα επιμείνω όμως: οι επικήδειοι για την σημερινή κατάντια μόνο μελαγχολία προκαλούν, ενίοτε μάλιστα και θλίψη.

Γιατί πέρασαν οι εποχές όπου τα επιχειρήματα είχαν την τιμητική τους, γιατί δεν υπάρχουν πια ούτε οι μάζες που αντιδρούν, ούτε τα κινήματα που ξεσηκώνουν με τα ευρηματικά  συνθήματά τους. Θα έλεγε κανείς πως μόνος του βολοδέρνει ο καθένας έτσι όπως αναπαύεται στις δάφνες του, που αν μη τι άλλο δεν προέρχονται από νικηφόρα αποτελέσματα.

Η κλειστότητα του χαρακτήρα, η απομόνωση όλων αυτών που κλείστηκαν κατ' εντολήν στο καβούκι τους αποκαλύπτει την γύμνια της Παιδείας αλλά πάνω απ' όλα την απεξάρτηση από την μόρφωση. Κάποτε μιλούσαν για νοήματα και ιδέες, φρεσκάριζαν τα λογοτεχνικά και φιλοσοφικά έργα με το να τα συζητούν και να μην τα ξεχνούν. Σήμερα το πιο εύκολο αναγάγεται σε ιδεολογία, στην φρικτή αυτή παραμόρφωση των αξιών και των πεποιθήσεων μιας άλλης εποχής.

Θα το πω ξανά: Είναι τόσο φτωχή και κάλπικη η σημερινή Αριστερά, τόσο αλλοπρόσαλλη η πολιτική της (δέστε τι γίνεται στην Ελλάδα) που αν κάποτε αποτελούσε υποτιθέμενα την αιχμή του δόρατος σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νέα μορφή εξουσίας, μπασταρδεμένη με άρωμα ακροδεξιάς, όταν και μόνο οι κήρυκές της μπαίνουν στην διαδικασία να συζητούν για πατριωτισμό και εθνική ενότητα.

Την απάντηση βέβαια, την έχουν έτοιμη, όταν τους τίθεται το θέμα πως η αριστερά κάποτε είχε άμεση σχέση με τον διεθνισμό: Τα μηνύματα του σήμερα είναι διαφορετικά, λένε, οι ανάγκες έχουν διαφοροποιηθεί. Ιδού το κατάντημα των γενναίων συντρόφων, που κάποτε γέμιζαν τις πλατείες και τα καταγώγια τραγουδώντας στίχους της Διεθνούς. Σήμερα βέβαια είναι οι ίδιοι που διεκδικούν και την επαναστατικότητα αλλά και την συστημική  σπέκουλα. Αλλοτριωμένοι στον εφιαλτικό τους κόσμο, παραδίδουν και μαθήματα επαναστατικής γυμναστικής στο όνομα της διατήρησης του διαφορετικού που οι ίδιοι έπνιξαν με τον νεοσυντηρητισμό τους.

Τι να πρωτοθαυμάσει λοιπόν, ο πολίτης; Τον απολυταρχισμό στην πράξη ή  την κοινωνία σε αποσύνθεση που ενίοτε πασπαλίζεται από χιουμοριστικές -πέρα από τραγικές- ρήσεις περί δημοκρατίας και διαφάνειας; Όσοι ακόμη έχουν διαφυλάξει καλά τα κρυμμένα μυστικά και δεν επιλέγουν την οδό του συμβιβασμού, έχουν να κερδίσουν στην πορεία παρά την γιγάντια σύγκρουση με δεξιό - κεντρώο - σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό και ακροδεξιό κατεστημένο. Η ικανοποίηση ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν η αξιοπρέπεια έμεινε αλώβητη και οι απόψεις σαν να μην έχασαν ποτέ την δύναμή τους, δεν είναι παρά η επιβράβευση του αγώνα όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Ήρθε λοιπόν, πια η εποχή της ωρίμανσης και της πνευματικής  καταστάλαξης. Κάποτε όλοι τους φάνταζαν διαφορετικοί και ιδιαίτεροι. Σήμερα αυτή η άτακτη υποχώρηση που προανέφερα έχει όνομα και σαφή παραπομπή: Η δεξιά δεν διαφέρει σε τίποτε από την αριστερά, τα μνημόνια είναι έτοιμοι να τα υπογράψουν όλοι στο όνομα της πατρίδας. Αυτή είναι η αριστερή τους παιδεία και κουλτούρα. Οδεύουν λοιπόν και με το παραπάνω προς την τελική παρακμή, προς το τελευταίο στάδιο ολοκλήρωσης του εφιαλτικού τους έργου.

Δεν είμαστε εμείς, όμως, που θα απολογηθούμε για αυτούς που απώλεσαν οριστικά την διεθνιστική τους καταβολή, αν υποτεθεί πως την είχαν και ποτέ. Και επειδή τα χρόνια περνούν και στην ζωή αυτή δεν ήρθαμε για να περνάμε την ώρα μας, θα κλείσω αυτό το απολογητικό σημείωμα με μία τελευταία επισήμανση: Το μέτρο στην σκέψη δεν αποτελεί και μέτρο της ζωής. Για κάποιους ο λαβύρινθος μόλις αρχίζει, για κάποιους άλλους χαρά είναι μόνο η επιφανειακή προσέγγιση των νοημάτων.

Τα στρατόπεδα, αγαπητοί αναγνώστες, υπήρχαν πάντα, για ποιο λόγο να εκλείψουν και στο όνομα ποιας κοινωνίας; Δεν ήμασταν ποτέ ίδιοι. Για τον λόγο αυτό, το στρατόπεδο που επιλέξαμε είναι πλήρως προστατευμένο. Και αφήστε τους να  καμώνονται πως βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι.