Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τι άλλο κάνει η τωρινή κυβέρνηση από το να αναπαράγει στερεότυπες πολιτικές των προηγούμενων ετών, αυτή την φορά στο όνομα του «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς;» Τι το διαφορετικό βλέπουμε να συμβαίνει, όταν τα μέτρα λιτότητας δεν παύουν να βυθίζουν στην απελπισία τους πολίτες;

Ας κάτσουμε να αναλογιστούμε τα περιθώρια άσκησης κοινωνικής πολιτικής από αυτή την κυβέρνηση και ας υπολογίσουμε πόσος καιρός θα χρειαστεί ακόμη για να ανανήψει η οικονομία. Μόνο αυτό, όμως, είναι το ζητούμενο; Μόνο η επίπλαστη ευημερία των αριθμών προέχει από το συμφέρον των πολιτών; Ασφαλώς και όχι. Απλά τα στοιχήματα εξακολουθούν να πέφτουν και οι αριθμοί είναι αυτοί που έχουν και πάλι την τιμητική τους.

Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να μιλά για κάποιο όριο στην αφαίμαξη του πληθυσμού, την ίδια στιγμή, όμως, προβαίνει σε νέες περικοπές στο όνομα, του «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς». Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα πλέον για την παρατεταμένη λιτότητα, ακριβώς όπως συνέβαινε και επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο δεν είναι, όμως, κατά πόσο υπάρχουν όρια αντοχής, αλλά πώς θα υλοποιηθούν αναίμακτα οι μνημονιακές πολιτικές.

Αφήνοντας κατά μέρος τις δήθεν «ηχηρές φωνές» της αντιπολίτευσης, αδιαφορώντας για τις αντιμνημονιακές τσιρίδες των κομμάτων εκ δεξιών, κέντρου και αριστερών, αυτό που διαπιστώνουμε δεν είναι παρά μια ευκαιριακή άσκηση πολιτικής και μία προσχηματική απαξίωση της λαϊκής δυσαρέσκειας από όλες τις πτέρυγες. Γιατί σίγουρα τους πολίτες κοροϊδεύουν, όταν μιλούν οι μεν για μελλοντική οικονομική ανάνηψη και οι δε καταστροφολογούν για πολλούς και διάφορους λόγους. Όταν οι μεν της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης διαλαλούν πως έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι, αλλά λύσεις δεν υπάρχουν, ενώ οι δε της συντηρητικής δογματικής αριστεράς φωνασκούν ασυστόλως, προτείνοντας γενικά και αόριστα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την καταφυγή σε άλλους άγνωστους χρηματοδότες, συν τις αμίμητες εξακολουθητικά προτάσεις των δεξιών, κεντρώων και σοσιαλιστών.

Η Ελλάδα ούτως ή άλλως θα χρειαστεί εκ νέου χρήματα. Ο πρωθυπουργός παρουσίασε περίπου ως επιτυχία το ότι θα πέσουν χρήματα στην Ελλάδα για κάποια ακόμη χρόνια, παραλείποντας φυσικά αφενός πώς θα εξοφληθεί αυτό το δάνειο και αφετέρου πώς και με ποιο τρόπο θα αναζητηθούν οι εισπράξεις από την τσέπη των πολιτών.

Κοινώς, κούφια λόγια και υποσχέσεις εις το διηνεκές από τον ΣΥΡΙΖΑ και αστήρικτη επιχειρηματολογία από την παραδοσιακή Αριστερά, που θέλει να καρπωθεί από την όποια κυβερνητική αοριστία. Για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τι να πει κανείς; Ότι αναγεννιούνται από τις στάχτες τους ή πελαγοδρομούν από τις ουτοπικές τους αλχημείες; Ας το κρίνετε.

Όλα τα κόμματα λοιπόν, όχι απλά δεν στέκονται στο ύψος τους, αλλά φαντάζουν επαίτες και ερασιτέχνες στην εξαπάτηση, γιατί πολύ απλά οι μέθοδοί τους έχουν ξεφτίσει. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι τι κάνουν τα κόμματα, αλλά πώς και με ποιο τρόπο οι πολίτες θα ξεφύγουν από αυτή τη νέα παγίδα. Θα πρέπει και αυτοί από την μεριά τους, να αναζητήσουν νέες μεθόδους και τρόπους αποφυγής μιας ακόμη τραγωδίας. Γιατί και λιτότητα θα εφαρμοστεί και νέες περικοπές θα γίνουν. Αυτό θα πρέπει να το χωνέψουν, το ίδιο όπως και το ότι για τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρξει κανενός είδους ανάπτυξη. Και ας λένε οι κυβερνώντες τα αντίθετα. Και ας διαλαλούν πως έχουν έτοιμες τις λύσεις, κάτι που έκαναν κατά κόρον οι προκάτοχοί τους και το αποτέλεσμα ήταν νέα σκληρότερα μνημόνια.

Το μάθημα ο λαός πρέπει να το πάρει μια και καλή. Οι δε προφάσεις περί του «δεν ήξερα δεν γνώριζα» επιβάλλεται να εκλείψουν για το καλό τους και μόνο. Γιατί σήμερα δεν ισχύει το επιχείρημα αυτό, πολύ δε περισσότερο, όταν ακούγεται από τα στόματα πολιτών που υπηρετούν κομματικούς στρατούς. Ως στρατιώτες του κοινοβουλευτισμού έχουν λάβει τις απαραίτητες οδηγίες αποφυγής της τυχαίας εμπλοκής. Και πάνω απ' όλα, έχουν εμπεδώσει ότι τίποτε δεν γίνεται στην τύχη. Τα άλλα όλα είναι απλά φήμες και διαδόσεις.