Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν το φιλοσοφήσει κανείς, η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φευγαλέα στιγμή γεμάτη πόθους, επιθυμίες και πάθη. Αν θα ήθελε, όμως, κάποιος να προσδιορίσει τι σημαίνει αυτή η στιγμή στην αιωνιότητα, θε έπρεπε να λάβει υπόψιν του την ιστορία, κατά την οποία οι λαοί αγωνίστηκαν για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία. Οι περίοδοι δεσποτισμών και ολοκληρωτισμών είναι  μεν αναλογικά περισσότερες, όμως σε καμία στιγμή οι λαοί δεν σταμάτησαν να επιθυμούν να ζήσουν εν ειρήνη. Αυτήν ακριβώς την ειρηνική συνύπαρξη αμφισβητούν οι εξουσίες των κρατών, γιατί πολύ απλά για να διατηρηθεί το κάθε δεσποτικό καθεστώς, δεν θα πρέπει να μιλά κανείς.

Οι υποτιθέμενες ελευθερίες που προσφέρονται ως δώρα - bonus στους πολίτες που κάθονται ήσυχοι, αντικαθίστανται συνεχώς από τις επαναλαμβανόμενες στιγμές καταστολής ιδεών και απόψεων. Έτσι, στην σημερινή κοινωνία, το να διακηρύττει κάποιος ή κάποια πως το καθεστώς είναι το λιγότερο εκβιαστικό, δεν περιθωριοποιείται μόνο από την μάζα, κατ' εντολήν των εκάστοτε εν ολιγαρχία κυβερνώντων, αλλά καταδικάζεται στο όνομα της δήθεν προσφοράς ελευθεριών και υποτιθέμενης απόρριψής τους από αγανακτισμένους πολίτες που τελούν, λέει, υπό το καθεστώς «ακραίων ιδεών». Οι εξουσίες που έχουν συμφέρον από την διασπορά ψευδολογιών, οδηγούν τοιουτοτρόπως τις κοινωνίες σε αδιέξοδο.

Μόνο οι εξουσίες είναι αυτές που στηριζόμενες στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά, πασχίζουν να εξαλείψουν τις οάσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Αυτό δεν το κάνουν παρά κατ' εντολήν των διεθνών κονσόρτσιουμ και οικονομικών ομίλων, που σχεδιάζουν επισταμένως πώς θα πορευθούν στο μέλλον οι κοινωνίες. Δεν είναι συνωμοσιολογία όλα αυτά, εκτός και αν οι συναντήσεις κορυφής γίνονται για το θεαθήναι και οι συζητήσεις κεκλεισμένων των θυρών έχουν τυπικό χαρακτήρα.

Αλλά θα το πω και πάλι: οι πολίτες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την δύναμή τους, που απορρέει αφενός από την συντριπτική υπεροχή τους σε αριθμό και αφετέρου από την ισχυρή θέλησή τους για πραγματική ελευθερία. Το ότι δεν το έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, έχει να κάνει με την αδυναμία αμφισβήτησης των θεσμών και την έλλειψη πρωτοβουλίας λόγω του ερμητικού κλεισίματος στον ιδιωτικό τους χώρο. Η αναγωγή δε αυτού ακριβώς του μοντέλου ζωής σε ιδανικό, δυσκολεύει κατά πολύ τα πράγματα, καθώς η αθρόα κατανάλωση προϊόντων και η θριαμβολογία περί της αλάνθαστης τεχνολογίας, περιορίζουν σημαντικά το πεδίο αυτοέκφρασης, που υποτάσσεται άρον - άρον στην μοναδική αλήθεια του σημερινού κόσμου.

Όπως έλεγε κάποτε κάποιος φιλόσοφος: «ο σημερινός κόσμος είναι ο μόνος πραγματικός», φράζοντας έτσι τον δρόμο για την όποια κοινωνική φαντασίωση. Η δυνατότητα αμφισβήτησης ανάγεται σε δήθεν άλλες εποχές επειδή τάχα τότε υπήρχαν σοβαρά προβλήματα διαβίωσης. Ενώ τώρα, σύμφωνα με τους κραταιούς ισχυρισμούς, τα προβλήματα αυτά έχουν λυθεί! Ναι, όπως ακριβώς επιλύθηκε το περιβαλλοντικό πρόβλημα ή οι κάθε είδους θρησκευτικοί  φανατισμοί.

Συνομωσιολογικά δεν είναι λοιπόν, παρά τα διεθνή φόρα και οι συναντήσεις που αποφασίζουν τον περαιτέρω κοινωνικό εγκλεισμό. Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν οι λαοί, το μέλλον θα είναι πιο ξεκάθαρο. Κατά τον αυτό τρόπο και οι ενέργειές τους θα είναι ταυτόσημες με την πραγματική κοινωνική πρόοδο. Αν σκεφθεί κανείς για μια στιγμή την ζωή, θα συμπεράνει πως δεν είναι παρά ένας συνεχής αγώνας για την ελευθερία. Αν πάρει την ζωή στα χέρια του, θα εκπληρώσει κατά το μέγιστον την αποστολή του σε τούτο τον κόσμο. Γιατί μάλλον γεννηθήκαμε για να βαδίζουμε μπροστά, αμφισβητώντας κάθε φορά τις θεσπισμένες νόρμες όχι για την αμφισβήτηση και μόνο, αλλά για να καλυτερεύσουμε τις συνθήκες ζωής. Αυτή ακριβώς η αμφισβήτηση μπορεί να λάβει χώρα μόνο σε μια άμεση Δημοκρατία, που δεν υπάρχει. Στον αντίποδα, υπάρχει μόνο εκείνη η μειοψηφία που κρίνει ελέω του λαού ποιοι νόμοι θα πρέπει να ισχύουν και ποιοι όχι, φοβούμενη κάθε φορά μη τυχόν και οι πολίτες ανακαλύψουν την δύναμή τους.