Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα η ελληνική οικονομία, με την κυβέρνηση να μεταφράζει όπως θέλει τους ρυθμούς ανάπτυξης και την αντιπολίτευση να ζητά πώς και πώς εκλογές γιατί έτσι είθισται στην Ελλάδα από το 2009 και μετά. Σε μια κοινωνία που δεν έχει ανάγκη δηλώσεις του τύπου «είμαστε  όλοι στο ίδιο κλαρί», ούτε τσιτάτα αναφερόμενα σε ελπιδοφόρα πορεία προς το μέλλον, σε πολίτες που αν μη τι άλλο έχουν τερματίσει από όλες τις απόψεις και δεν βλέπουν πώς θα μπορούσαν να βγουν από το τούνελ της κρίσης, παρηγοριές του τύπου «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε» και παραινέσεις για ακόμη μεγαλύτερη υπομονή, όχι απλά δεν πιάνουν τόπο, αλλά εκριζώνουν και την ύστατη ελπίδα που υπάρχει στις τάξεις τους ότι δήθεν κάτι μπορεί να αλλάξει τελικά.

Δεν υπάρχει πλέον ούτε η εμπιστοσύνη, ούτε η ανοχή από την πλευρά των πολιτών. Καθημερινά βέβαια, πυρπολούνται με θεωρίες περί ανάκαμψης και πλεονάσματος, που προκύπτει αν είναι αληθές από τις συνεχείς στερήσεις και περικοπές. Η κυβέρνηση δεν πέτυχε τους στόχους της ούτε προβλέπεται να ανατρέψει την εις βάρος των πολιτών κατάσταση,  που αυτή και οι προηγούμενες δημιούργησαν. Οι κινήσεις σε κυβερνητικό πεδίο γίνονται στα τυφλά και όλοι όσοι έχουν να πουν κάτι αντίθετο, απλά το λεν για να ομορφύνει το τοπίο. Μέσα σε όλα αυτά το προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού προβλέπει, μεταξύ άλλων, και  την χορήγηση ποσού 670 εκατ. ευρώ για την καταβολή του Εισοδήματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης στα οικονομικά αδύναμα νοικοκυριά.

Το Εισόδημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης θα επεκταθεί, σύμφωνα με τον νέο προϋπολογισμό, από την 1.1.2017 σε όλους τους νομούς της χώρας και θα καλύψει συνολικά 267.000 αδύναμα νοικοκυριά. Τα νοικοκυριά αυτά όμως, είναι πολύ περισσότερα. Η φτώχεια έχει χτυπήσει την πόρτα σε πολλές ακόμη χιλιάδες πολιτών, που αν μη τι άλλο δεν φαίνονται για πολλούς και διάφορους λόγους. Είναι τουλάχιστον πολλαπλάσιος ο αριθμός των πολιτών που στενάζουν υπό το βάρος της κρίσης, έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια. Τίθεται λοιπόν, θέμα αξιοπιστίας των στοιχείων για την φτώχεια, καθώς μόνο αυτά θα μπορούσαν να  δώσουν μια σφαιρική εικόνα της επικρατούσας κατάστασης.

Όταν σύμφωνα με στοιχεία του ξένου τύπου, τουλάχιστον ένας στους πέντε Έλληνες ζει εδώ και χρόνια κάτω από τα όρια της φτώχειας, είναι μάλλον μικρός ο αριθμός των 267.000 αδύνατων νοικοκυριών. Χρειάζεται λοιπόν, μια μεγαλύτερη κοινωνική πολιτική, αλλά πάνω απ' όλα παύση των περικοπών σε όλα τα επίπεδα. Αντ' αυτού, οι μειώσεις στις συντάξεις όχι απλά συνεχίζονται, αλλά αυξάνονται ανεξέλεγκτα. Θα πει κανείς βέβαια, η ΝΔ θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση αν ερχόταν στην εξουσία; Με τίποτε. Εξάλλου, τα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν σαφή. Απλά με αυτό τον τρόπο γίνεται παιχνίδι και τα δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία.

Ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα, λοιπόν, τα μέτρα για την ελληνική οικονομία και ιδιαζόντως απεχθείς οι νέες περικοπές που όχι αναπτυξιακό πεδίο δεν παραχωρούν, αλλά ούτε καν πλεονασματικό απόθεμα, γιατί πολύ απλά το ένα δεν συγχρονίζεται με το άλλο όταν η υπερφορολόγηση έχει νεκρώσει τις αγορές και τζίρος δεν υπάρχει παρά μόνον έσοδα από συνεχείς φόρους.

Εν ολίγοις, τι ανάπτυξη να περιμένεις όταν απομυζάς και το τελευταίο ευρώ από τους πολίτες; Και τι να σου κάνουν οι βοήθειες προς τα αδύναμα νοικοκυριά, όταν έχει γεμίσει ο τόπος άνεργους και υποαπασχολούμενους; Το τούνελ της κρίσης είναι μακρύ, όπως μακρύ είναι και το χέρι του συστήματος. Συμπερασματικά: όλο ζητούν να εισπράξουν και όλο υπόσχονται καλύτερες μέρες μετά την φοροεπιδρομή. Και το πιο αστείο είναι ότι μιλούν ακόμη για διάσωση της οικονομίας, για προσέγγιση των στόχων, για ανακατάληψη του χαμένου εδάφους όταν οι δρόμοι γεμίζουν από επαίτες και άστεγους. Όταν μας ανακοινώνουν ότι είμαστε όλοι στο ίδιο κλαρί, που δυστυχώς κάποιοι φρόντισαν από νωρίς να πριονίσουν.