Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι τόσο ότι ο Τραμπ σαν άτομο κατέκτησε το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ, ούτε ότι η Χίλαρυ έμεινε εκτός παιχνιδιού. Το νέο είναι ότι εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ επευφημούν το εκκολαπτόμενο πολλά δεινά υποσχόμενο σε θεωρητική βάση (θα εξηγήσω το γιατί) μοντέλο εξουσίας, που εμπεριέχει από διακρίσεις λόγω χρώματος και καταγωγής, μέχρι απαγόρευση των αμβλώσεων και εξάλειψη της διαφορετικότητας εν γένει. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ούτε για τους Αμερικανούς που επέλεξαν τον Τραμπ, ούτε, όμως και για τους Ευρωπαίους που έδωσαν φωνή στη Λεπέν και έκλεισαν τις πόρτες στην προσφυγιά.

Παντού στον πλανήτη αυτή την στιγμή παρατηρείται μια γιγάντωση του εθνικισμού και του τοπικισμού στην επιεικέστερη των περιπτώσεων, αντάμα με μια πρωτοφανή αδιαφορία των μαζών απέναντι στα διεθνή τεκταινόμενα. Γιατί υπάρχει και ο επικίνδυνος επεκτατισμός του Πούτιν στην Ρωσία, όπως και η οικονομικο-στρατιωτική επέλαση των Κινέζων, που κατακτούν με γοργούς ρυθμούς ολόκληρες  περιοχές του πλανήτη.  

Θα έλεγε κανείς, πως μάλλον εξελίσσεται μια παγκόσμια συνομωσία κατά των ατομικών ελευθεριών και μια εσκεμμένη πρόκληση των φανατικών μουσουλμάνων, με ό,τι αυτό επιφέρει στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Τι περισσότερο βέβαια, θα προκαλέσει ο «Ντόναλντ» μετά τον «Μπάρακ» και τον «Τζωρτζ», όπως θα έλεγαν οι νεόκοποι Αμερικανοί ψηφοφόροι, που εμπιστεύονται την ενότητά τους στα χέρια αυτού που την διακηρύττει, αλλά που θα την καταπιεί όπως και όλα τα προεκλογικά του τσιτάτα;

Μπίζνες είναι η πολιτική και όχι κάποια κατά γράμμα εφαρμογή διατάξεων. Το θλιβερό δεν είναι παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί οικειοποιούνται τον ρατσισμό και τις διακρίσεις, την μισαλλοδοξία και την εχθρότητα για τον άλλο. Και το τονίζω παρά το γεγονός ότι ο Τραμπ θα πάρει πίσω όλα αυτά που διακήρυξε προεκλογικά, γιατί έτσι γίνεται όταν κάποιος κατακτά τον στόχο του στην πολιτική. Θα πρέπει λοιπόν, να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας σε αυτά που πίστεψαν οι ψηφοφόροι του και όχι στο πόσο επικίνδυνος θα αποδειχθεί.

Οι κοινωνίες έχουν κάνει θεαματική στροφή, αυτό είναι το ζητούμενο και δη συντηρητική. Και αυτό ξεκινά από το Ιράκ, την Συρία και τον θρίαμβο των φανατικών μουσουλμάνων και τελειώνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στρατιές νεοφασιστών παρελαύνουν την ίδια στιγμή στην Ευρώπη και εκατομμύρια πολίτες της αρνούνται να δεχθούν πως οι πρόσφυγες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και Αφρικής είναι δημιούργημα της άθλιας πολιτικής των κυβερνήσεών τους.

Κλείνουν την πόρτα σε αυτούς που δεν επέλεξαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, αλλά που το έκαναν λόγω των βομβών και του θανάτου. Το έγκλημα λοιπόν, είναι διπλό και δικαιολογία δεν υπάρχει. Το αν εκατομμύρια άλλοι πολίτες στις ΗΠΑ έγιναν ξαφνικά υπερασπιστές του αμερικανικού εφιάλτη (αντί ονείρου) αυτό θα πρέπει να το μελετήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Αν η φαιδρότητα και το μίσος για τον άλλο έγιναν για πολλούς πρωταρχικές αξίες, αυτό δεν χρήζει ψυχανάλυσης αλλά ιστορικής πραγματείας. Σε τελική ανάλυση, οι πολίτες αποφασίζουν να φέρουν στην εξουσία τον κάθε τυχάρπαστο που μοστράρει την αναγκαία υποκουλτούρα αξία της σημερινής εποχής.

Οι ευθύνες ανήκουν λοιπόν, στους λαούς. Μην ψάχνουμε για άλλοθι τύπου «πλύσης εγκεφάλου από τα Μedia» ή «ευτελισμού της πολιτικής», γιατί αυτό συμβαίνει δεκαετίες τώρα. Με λίγα λόγια, οι πολίτες από ένα σημείο και μετά προτιμούν να απωλέσουν τις ατομικές τους ελευθερίες ακόμη και αν το σημερινό παγκόσμιο σύστημα εξουσίας είναι διάτρητο. Από ένα σημείο και μετά, αυτοί που χρεώνονται τις ήττες είναι οι λαοί με τις επιλογές τους.

Και όχι μόνο γιατί σπεύδουν να συμμετέχουν σε ντοπαρισμένες εκλογές σόου, αλλά γιατί διατηρούν στην επικαιρότητα τα «κατάλληλα» πρότυπα. Τελικά η εξουσία είναι μικρογραφία των πολιτών ή δημιούργημα των αποπροσανατολισμένων ψηφοφόρων; Μάλλον και τα δύο. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Γιατί τα πρότυπα που διατηρούνται για καιρό σε επίπεδα ευτέλειας σημαίνει ότι είναι επιθυμητά για πολλούς επειδή ακριβώς η φωνή των άλλων δεν ακούγεται για πολλούς και διάφορους λόγους.