Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τελικά πάντα το ίδιο γίνεται: Αστακός η πρωτεύουσα με την έλευση του εκάστοτε Αμερικανού προέδρου, κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες για τα δεινά που έχουν προκαλέσει οι Αμερικανοί παγκοσμίως και μια παρατεταμένη σιωπή για όλα τα υπόλοιπα θέματα, αφού τον λόγο τώρα έχει ο λίγο πριν την αποχώρησή του από τον Λευκό Οίκο πλανητάρχης Ομπάμα. Τα προβλήματα της καθημερινότητας μπαίνουν στην άκρη και η ανεργία μπορεί να περιμένει, καθώς οι συνδικαλιστές και οι εργατοπατέρες που φωνάζουν για αυτή, έχουν πολλή δουλειά να κάνουν, σύμφωνα με την παράδοση.

Η κατ΄ ευφημισμόν αριστερή κυβέρνηση ακολουθεί και αυτή τον μοναχικό της δρόμο, αφού τα μνημόνια καθορίζουν το μέλλον της χώρας. Και ενώ κανείς θα έλεγε, ότι όλα ακολουθούν μια μονότονη πορεία, έρχονται οι ειδήσεις από τις ΗΠΑ και οι δηλώσεις του νεοεκλεγέντος, Ντόναλντ Τραμπ, για την εκδίωξη χιλιάδων «παράνομων» Μεξικανών, να ταιριάξουν με το αντιπροσφυγικό κύμα διαμαρτυρίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, πρόσφυγες που τα ίδια τα ευρωπαϊκά κράτη μαζί με τις ΗΠΑ δημιούργησαν.

Το τοπίο μάλλον είναι θολό και σκοτεινό, καθώς με τα νέα αυτά δεδομένα γιγαντώνεται ο ρατσισμός σε όλη την υφήλιο. Ποιον ενδιαφέρει όμως, αυτό, όταν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η μείωση του χρέους ανάγεται σε πρώτης προτεραιότητας θέμα; Πώς και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να ευαισθητοποιηθεί ο μέσος Έλληνας για τον Μεξικανό πρόσφυγα, αφού ήδη έχει εκφράσει την δυσφορία του για την παρουσία Ιρακινών, Σύρων και Αφγανών προσφύγων; Τα προβλήματα πλέον ορίζονται τοπικά, η διεθνιστική στάση εκλείπει εδώ και χρόνια. Αυτός ή αυτοί που σκέπτονται πέρα από τα όρια της λεγόμενης «πατρίδας», όλοι εκείνοι που δυσφορούν για την ραγδαία αύξηση του εθνικισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, οι πολίτες του κόσμου που εξακολουθούν να μην πέφτουν στην παγίδα των λεονταρισμών της εκάστοτε εξουσίας, ανησυχούν βαθιά για την σημερινή κατάντια.

Η παρακμή βέβαια, δεν είναι τωρινή, ούτε αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Το θέμα είναι όμως, ότι αυτοί που δίδουν το γενικό πρόσταγμα είναι αφενός δυσδιάκριτοι, αλλά πάνω απ' όλα απροσδιόριστοι. Με δεδομένο ότι κανείς πλέον δεν ξέρει ποιον έχει απέναντί του, οι προβλέψεις για την τύχη του πλανήτη είναι λειψές. Έχουν προ πολλού εκλείψει και τα συνθήματα, όπως και  οι φωνές.  Έχουν καταλαγιάσει οι διαμαρτυρίες από πολλές κοινωνικές τάξεις, το ίδιο όπως έχουν αποκαλυφθεί και οι ηγέτες της ψευδοαριστεράς.

Δέστε πόση συζήτηση γίνεται από πάλαι ποτέ «αριστερούς» διαδηλωτές που τώρα βρίσκονται στους εξουσιαστικούς θύλακες, για το αν ο «φίλος» Μπάρακ μιλήσει ή δεν μιλήσει για το κούρεμα του χρέους, για το αν και κατά πόσο θα είναι στο πλευρό της Ελλάδας. Το ενδιαφέρον αυτών των «αριστερών» είναι ιδιαζόντως μεγάλο, η αγωνία τους αξιοπρόσεκτη. Αλλά και η δεξιά όμως, έχει την τιμητική της, αφού για πολλούς αποτελεί το ανάχωμα στα νέα μνημόνια! Φανταστείτε, λοιπόν, ζούμε εποχές, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ με την Χρυσή Αυγή υπεραμύνονται των δικαιωμάτων του πολίτη από την μέγγενη της Αριστεράς που καλοκάθισε στην εξουσία, ερωτοτροπώντας με τα μνημόνια! Εκεί φτάσαμε αγαπητοί αναγνώστες.

Όμως, το κατάντημα της Αριστεράς δεν έχει τελειωμό. Αλλά και οι παλληκαρισμοί της νεοδεξιάς έχουν γούστο. Ποιοι εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση; Μα αυτοί που επωφελούνται από το γενικευμένο αλαλούμ των ανύπαρκτων πλέον ιδεολογιών. Αυτοί που έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν από την παντελή έλλειψη επιχειρημάτων, για μια κοινωνία σε σήψη, μια κοινωνία που αν μη τι άλλο βλέπει ο καθένας, πώς και με ποιο τρόπο η πλειοψηφία της καταπίνει αμάσητη τροφή.

Γι' αυτό σας λέω, συνηθισμένες και οι διαμαρτυρίες κατά του Ομπάμα, το ίδιο όπως τραγικές είναι οι προσμονές από τις τυχόν ρήσεις του περί μείωσης του χρέους. Εκεί φτάσαμε: να κανονίζουν στις συνδιασκέψεις τι παζάρια θα γίνουν και πώς θα παρουσιαστούν σε έναν ήδη αποκοιμισμένο λαό. Και αν κάποιοι πιστεύετε πως δεν είναι όλοι έτσι, ακούστε προσεκτικά  τις δηλώσεις του «αριστερού» πρωθυπουργού μετά την συνάντηση με τον πλανητάρχη και έπειτα αφουγκραστείτε σε τι εποχή ζείτε.