Ωραία είναι τα λόγια περί της «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης, αρκεί να επιβεβαιώνονται και από τους αριθμούς. Και αυτή η επιβεβαίωση κάθε άλλο παρά είναι από τα βασικά στοιχεία του νέου προϋπολογισμού, για το 2017, που φέρνει η κυβέρνηση για ψήφιση στη Βουλή. Ενός προϋπολογισμού που ενδιαφέρεται ελάχιστα για την ζωή των πολιτών αυτής της χώρας, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η προσπάθεια να αποσπάσει τον έπαινο των ...θεσμών, όπως λέμε τώρα την τρόικα των δανειστών.

Ας σταθούμε σήμερα μόνο στην κοινή παραδοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ότι οι έμμεσοι φόροι είναι πλέον άδικοι. Διότι είναι πρωτίστως αυτοί που πλήττουν κυρίως τις οικονομικώς πλέον αδύναμες ομάδες του πληθυσμού. Τους ημερομίσθιους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ανέργους. Ε, αυτό ακριβώς κάνει και ο νέος προϋπολογισμός της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Οι έμμεσοι φόροι προβλέπεται να είναι, για το 2017, αυξημένοι κατά 1.481.000.000 που προσδοκάται να προσέλθουν από τον ΦΠΑ (769 εκατομμύρια) και από νέες επιβαρύνσεις στους φόρους κατανάλωσης (712 εκατομμύρια). Έχουμε ως δεδομένο ότι ο οικονομικώς ενεργός πληθυσμός της χώρας, συμφώνως προς τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής, είναι μόλις 4.586.636. Δηλαδή, υπολείπεται σημαντικώς του μη οικονομικώς ενεργού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμενοι και άνεργοι διότι και οι άνεργοι περιλαμβάνονται στους οικονομικώς ενεργούς- θα έχουν μια κατά κεφαλή επιβάρυνση, την ώρα ακριβώς που οι αποδοχές συρρικνώνονται όλο και περισσότερο, κατά 322 ευρώ.

Πρακτικώς αυτό σημαίνει ότι σε ένα ζευγάρι, όπου το ένα μέλος έχει την εξαιρετική τύχη να εργάζεται και το άλλο είναι άνεργο, η ελαχίστη επιβάρυνση, από την νέα αύξηση της έμμεσης φορολογίας, θα είναι 644 ευρώ. Χωρίς να υπολογιστούν οι επιπλέον επιβαρύνσεις από την αύξηση της άμεσης φορολογίας, ιδίως μέσω της ανόδου των εισφορών. Και ακόμη χειροτέρα θα είναι τα πράγματα για τα ζευγάρια ηλικιωμένων, που ζουν από τη μια και μοναδική σύνταξη, η οποία όλο και περισσότερο ισχνή καθίσταται από τις συνεχείς περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.

Αν όλα αυτά συνιστούν «αριστερή» πολιτική «κοινωνικής δικαιοσύνης», τότε, ή ζούμε απλώς στην εποχή όπου οι λέξεις έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, ή εγώ γράφω πραγματεία περί αστροφυσικής.

      Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr