Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της συνεχιζόμενης συντηρητικής νοοτροπίας, να συμβαδίσει με την υπόλοιπη Ευρώπη, από τα κινήματα διαμαρτυρίας μέχρι την διάταξη των κομμάτων και των ψηφοφόρων. Δεν είναι τόσο το ότι οι περικοπές και η λιτότητα δημιούργησαν νέες πληγές στην ήδη πληγείσα εμπορική αγορά, όσο το ότι το πνευματικό επίπεδο έπεσε κατακόρυφα και έπιασε πάτο.

Τώρα πλέον ψάχνεις με τα κιάλια να βρεις ανθρώπους με στοιχειώδη παιδεία, ενώ το αντίθετο συναντάς καθημερινά, ολοένα και περισσότερους αμαθείς, ημιμορφωμένους στην καλύτερη περίπτωση. Τα social media στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί σε τόπο αστείρευτου κουτσομπολιού και εμφάνισης τού κάθε τυχάρπαστο, που και τι δεν κάνει, για να ξεφύγει από την μετριότητά του. Από κοντά, βέβαια και τα ΜΜΕ του ελέους, που με την κρίση έχουν γίνει τρισχειρότερα, αποπειρώνται να χαμηλώσουν ακόμη περισσότερο το πνευματικό επίπεδο, μετατρέποντας τους θεατές σε πιόνια των τρισάθλιων διαφημίσεων.

Ναι, μπορεί οι διαφημίσεις αυτές να μην είναι απόλυτα ο μικρόκοσμος της Ελλάδας, δεν παύουν, όμως, να αποτελούν το κριτήριο για να λανσαριστεί η επόμενη συνταγή εξασφαλισμένης επιτυχίας. Και πράγματι, επιτυχημένοι θεωρούνται σήμερα εκείνοι που δεν έχουν να πουν τίποτε, που δεν διατηρούν το παραμικρό απόθεμα υγιούς σκέψης. Στην πολιτική, από την άλλη, τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια, αφού οι αστέρες συνεχίζουν να αυτοκαθορίζονται και το βήμα της Βουλής σείεται από τους λόγους της ντροπής. Το δε εξοργιστικό είναι ότι οι πολίτες το ανέχονται αυτό, καθώς εκείνοι είναι που βάζουν στην Βουλή όλους αυτούς τους τυχάρπαστους.

Η Ελλάδα λοιπόν, αδυνατεί να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη και ασθμαίνει υπό το βάρος της αμορφωσιάς. Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά και ακραία, δεν έχετε παρά να κάνετε μια βόλτα στα βραδινά στέκια, όπου το φαγητό έχει αναδειχθεί σε ύψιστη ανάγκη και το ποτό σε πρώτου είδους διαφυγή. Την ίδια στιγμή, βέβαια, χιλιάδες είναι οι απείρου κάλλους φωτογραφίες κοινώς selfie που κάνουν τον καθένα να επαίρεται για τις ικανότητές του, μετατρέποντας την ανωνυμία σε κόμπλεξ και την διακριτικότητα σε σοβαρό μειονέκτημα. Η Ελλάδα δυστυχώς, έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε χώρα εύκολη προς ποδηγέτηση. Εξού και η έλλειψη διαμαρτυρίας για την συνεχή λιτότητα, εξού και η απουσία νοημάτων σε μια κοινωνία υπό διάλυση.

Σ' αυτό το περίπλοκο πάζλ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν όλοι όσοι εκμεταλλεύονται αυτά ακριβώς τα σοβαρά κενά. Στην στιγμή λοιπόν, κινητοποιούν όλους τους ειδικούς, για να καναλιζάρουν την γενικευμένη αμορφωσιά, που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Ποια η σημασία, πλέον, ενός καλού βιβλίου σήμερα, όταν το εφήμερο υποτάσσει την δίψα για γνώση; Ποιος ο ρόλος μιας καλής γραφής, όταν οι ειδήμονες του είδους δηλώνουν ρητώς πως έχουν ειπωθεί όλα, αποτρέποντας το νέο συγγραφέα από την απόπειρά του;

Στην Ελλάδα του 2016 δεν λείπει μόνο η μόρφωση, αλλά και η αποδοχή του διαφορετικού. Και όλα αυτά μετά από αγώνες δεκαετιών, που, όμως, παρέμειναν σε περιορισμένο βεληνεκές. Ποιοι χαίρονται λοιπόν, που η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει να επιδείξει κάτι το σημαντικό, πέραν από μεμονωμένες προσπάθειες που τελικά πέφτουν στο κενό; Αυτοί που πάντα επωφελούνταν από τον λαό σε ύπνωση. Να μιλήσει κανείς άραγε, για την διαφθορά; Αστείο πράμα. Χωρίς αυτή δεν κινείται τίποτε στην χώρα των μαζικών ελλείψεων. Μήπως για την ανοχή στα τερτίπια του «διπλανού» ή την ανύπαρκτη δικαίωση, όταν καταφεύγει κανείς στα δικαστήρια για κρατικές ατασθαλίες και αδικήματα; Ουδαμώς.

Όλοι λίγο πολύ ξέρουν σε ποια χώρα ζουν, αλλά ως εκ θαύματος τους αρέσει. Όλοι καμώνονται για το «πάθος» και τον «αυθορμητισμό» του λαού τούτου. Όλοι χαίρονται που γελούν ολημερίς και μιλούν στα κινητά χωρίς να βλέπουν καν τον διπλανό τους. Μας ενοχλεί άραγε, αυτή η εικόνα; Τι κάνουμε, για να την αλλάξουμε; Απολύτως τίποτα.

Κάτι ο ένας επώνυμος που χώρισε με το «μοντέλο», κάτι το τι φορούσε η τάδε βουλευτής και προκαλούσε τις πονηρές ματιές των άλλων, με αυτά και με άλλα πολλά γίνεται το καθημερινό παιχνίδι από το απόγευμα και μετά. Γιατί πριν το πρωί και μέχρι το μεσημέρι- έχουν φροντίσει άλλοι στην εργασία για τους μισθούς του ελέους, κάνοντας τον καθένα ολημερίς «μάρτυρα» που ξεσπά τα νεύρα του το βράδυ απολαμβάνοντας τα σήριαλ της ντροπής. Ένας ελεγχόμενος κόσμος που δεν ψάχνει να βρει πραγματικά διέξοδο.