Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να πείσουν ότι καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην βυθιστεί η Ευρώπη στην άβυσσο του εθνικισμού και του λαϊκισμού, ξεφεύγοντας μια για πάντα από τις αξίες και την ολοκλήρωση της ενοποίησης, που επί τόσα συναπτά έτη διαλαλούν. Οι επίτροποι της ΕΕ μάλιστα, έχουν ήδη νοιώσει την απειλή αυτή πάνω από τα κεφάλια τους και προσπαθούν να αποσείσουν σε πρώτη φάση τις ευθύνες τους.

Για παράδειγμα, ο δικός μας Δημήτρης Αβραμόπουλος, κατά την διάρκεια συνάντησης με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Μας ανησυχεί ιδιαίτερα η άνοδος του λαϊκισμού και του εθνικισμού στην Ευρώπη αυτόν τον καιρό. Είναι διαλυτικά τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρωπαϊκό εγχείρημα πρέπει να κρατηθεί ζωντανό πάση θυσία. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι πέρασαν 70 χρόνια σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας. Βεβαίως, πρέπει να βελτιωθούν πολλές λειτουργίες της ΕΕ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε όλους αυτούς να απειλούν ευθέως την Ευρώπη. Γιατί πράγματι, αυτήν την ώρα, αντιμετωπίζουμε ένα υπαρξιακό πρόβλημα. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το συνειδητοποιούν πάνω απ' όλα οι πολίτες της Ευρώπης και, βεβαίως, οι ηγεσίες όλων των χωρών».

Ετεροχρονισμένες δηλώσεις, που αν μη τι άλλο δείχνουν τον πανικό μετά από τόσα χρόνια «χαϊδέματος» όλων αυτών που απειλούν τώρα την Ευρώπη με την πλημμυρίδα του ακροδεξιού δόγματος στα χνάρια μιας ακόμη επιβολής δογμάτων, που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, λίγο πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και στην περίπτωσή μας, δεν είναι μόνο η ολιγωρία των ευρωπαϊκών -πάντα υποτιθέμενων δημοκρατικών κυβερνήσεων- αλλά η συνειδητή πολλές φορές επιλογή συμπόρευσης με ακραίες θέσεις της εθνικιστικής και λαϊκιστικής δεξιάς, που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια ως συγκοινωνούν δοχείο στην ξενοφοβία, τον ρατσισμό και την δημιουργία νεοναζιστικών μορφωμάτων. Και αυτό έγινε.

Την ανοιχτή πόρτα της ΕΕ για την εισροή αμέτρητων οπαδών αυτής ακριβώς της νεοακροδεξιάς που χρησιμοποίησαν ως ορμητήριο τα δεξιά και συντηρητικά κόμματα, προσπαθούν τώρα να κλείσουν εκείνοι που την άνοιξαν. Ο Δ. Αβραμόπουλος, για παράδειγμα, ως τέως βασικός διεκδικητής της αρχηγίας της ΝΔ, γνωρίζει πολύ καλά ως καλός διπλωμάτης που είναι, πώς και με ποιο τρόπο το κόμμα του άνοιξε τις πύλες στην ακροδεξιά. Η ιστορία είναι γνωστή από παλιά, από τότε που η ΝΔ χρησίμευε ως συγκοινωνούν δοχείο με την ακροδεξιά. Ως γνωρίζων, λοιπόν και τα τεκταινόμενα στην υπόλοιπη Ευρώπη, δε απαλλάσσεται των ευθυνών του που δεν παρενέβη πιο αποτελεσματικά στην προάσπιση των προσφύγων από την εθνικιστική λαίλαπα της ευρωπαϊκής δεξιάς, προτάσσοντας μια αρκούντως νέα μεταναστευτική πολιτική.

Η ιστορία είναι γνωστή από παλιά και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν η οδυνηρή κατάληξη της φοβικής πλέον Ευρώπης. Έχουν λοιπόν, όλοι τις ευθύνες τους. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση κατ' ουσίαν δεν εμποδίζεται μόνο εκ των έσω, αλλά και από τις συνθήκες στις εκτός Ευρώπης χώρες, για τις οποίες δεν φείδεται ευθυνών και η ίδια η Ευρώπη. Αν θέλουμε να το προεκτείνουμε αυτό, θα λέγαμε καλύτερα πως το όλο σύστημα εξουσίας και η πορεία του ιδιωτικού καπιταλισμού εξέθρεψε μέσα από τα αδιέξοδά του αυτόν ακριβώς τον επικίνδυνο εθνικισμό, που δεν απειλεί μόνο το κάθε κράτος ξεχωριστά αλλά την ΕΕ στο σύνολό της, κάτι που φοβίζει αρκούντως τα δεξιά ή τα δήθεν σοσιαλιστικά κόμματα, μηδέ εξαιρουμένης της ψευτοαριστεράς, μέρη της οποίας εμμένουν αφενός στο αιματηρό σταλινικό παρελθόν και άλλα αφετέρου αποπειρώνται να εξουσιάσουν καλυπτόμενα από  τον μανδύα της ευρωαριστεράς.

Έτσι έχει κάπως η κατάσταση και τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάντια της Ευρώπης περισσεύουν. Την Ευρώπη αυτή, βυθισμένη στον εθνικισμό και λαϊκισμό, δημιούργησαν τα προαναφερόμενα κόμματα - δεξιά, σοσιαλιστικά και αριστερά. Είναι αυτά που δεν φείδονται τώρα ανησυχιών για το μέλλον της. Είναι, όμως, εκείνα που έδειξαν τον δρόμο όχι με την ολιγωρία τους, αλλά με τις συνειδητές επιλογές τους. Τώρα απλά προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα στο όνομα της κατ' επίφασιν Δημοκρατίας, εξαπατώντας για μια ακόμη φορά τους πολίτες. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλύπτουν επιμελώς την υποκρισία τους.