Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Είναι τελικά απλή υπόθεση η καταβολή των δανεικών και οι αξιώσεις των εταίρων που αναμένουν την άμεση ανταπόκριση των επαγγελματικών τάξεων στην Ελλάδα στην σκληρή προτεινόμενη φορολογία και την λιτότητα; Είναι ή όχι ένα παραλήρημα αποφάσεων για το μέλλον του ελληνικού λαού οι συνεχείς απαιτήσεις της τρόικας, με τις αλλεπάλληλες περικοπές και τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις στο όνομα της «σωτήριας» δανειοδότησης που πήρε την μορφή δωρεάς προς μια χώρα, που τελικά κανείς δεν σέβεται; «Είμαστε όλοι Έλληνες», βροντοφωνάζουν ακόμη οι διαδηλωτές στις άλλες προς πτώχευση χώρες, αλλά και σε εκείνες που υπάρχει πρόσκαιρη ευημερία. Και λέω πρόσκαιρη, γιατί η καταιγίδα για ολόκληρη την ευρωζώνη έχει ήδη αρχίσει.

Και σ' αυτή την κατάσταση δεν έχει μερτικό μόνο η Ελλάδα, παρά είναι θέμα και των υπόλοιπων χωρών, αλλά και της σταθερότητας του ίδιου του ευρώ. Βέβαια, αυτή η κατρακύλα έχει άμεση σχέση με την προ επταετίας κρίση στις ΗΠΑ και την συνεχιζόμενη επενδυτική επιδρομή των Κινέζων, που κατακτούν τις αγορές την μια μετά την άλλη. Η Ελλάδα βρέθηκε απλά στο μάτι του κυκλώνα, ως η χώρα που ζούσε από την διαφθορά και τα δανεικά. Μάλιστα, η «παράδοση» συνεχίζεται και τώρα, που οι δανειστές προσφέρουν πακέτα διάσωσης δια των ιδιωτικοποιήσεων και οι εγχώριοι τις κοιτούν ως «θείο δώρο».

Η εκάστοτε δανειακή δόση δεν πρόκειται να λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα που απασχολούν τον τόπο, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Υπάρχει, βέβαια, μια ανακούφιση στους κυβερνώντες που κατόρθωσαν να ξεφύγουν στο παρά πέντε πριν από μερικούς μήνες από τον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα στα πρόθυρα κατάρρευσης λόγω παντελούς έλλειψης ταμειακών αποθεμάτων, όμως αυτός ο πρόσκαιρος ενθουσιασμός δεν θα πρέπει να κρατήσει για πολύ. Οι λόγοι ποικίλουν και ο πιο βασικός έχει να κάνει με την πίστωση χρόνου που μας δίνεται από τους εταίρους, αλλά και τον κοινωνικοοικονομικό εναρμονισμό με τα νέα δεδομένα.

Γιατί ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές στην Ευρώπη για έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, αλλά και την ζώνη Σένγκεν με πρόσχημα το προσφυγικό. Και τα δεδομένα που ανέφερα έχουν αλλάξει κατά πολύ, καθώς οι πολίτες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την σκληρή λιτότητα. Όταν μία στις τρεις επιχειρήσεις έχει βάλει λουκέτο, όταν ένας στους τρεις είναι άνεργος, όταν εργασία σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση ημιαπασχόληση, όταν ο τζίρος έχει πέσει κατακόρυφα και ορισμένοι κλάδοι κάνουν λόγο για πτώση μέχρι και 80%, τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά και ο καθένας αναζητά τρόπους για να εγκαταλείψει το πλοίο.

Οι προσδοκίες για ανάπτυξη εντός του 2016, όπως και η κατά γράμμα εφαρμογή των μέτρων της τρόικας δεν είναι παρά ουτοπία, για τον απλό λόγο, ότι υπάρχει συνάμα και κοινωνική αντίσταση, ένας παράγοντας, που ναι μεν λαμβάνεται υπόψιν από τα οικονομικά επιτελεία, χωρίς, όμως, να μπορούν να προβλεφθούν οι διαστάσεις της. Αυτές, λοιπόν, οι παράμετροι, θα πρέπει να προσεχθούν όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και τους δανειστές, που έχουν προ πολλού επιβάλλει τις απαιτήσεις τους. Είναι απλή υπόθεση, όμως, ο δανεισμός; Κατά πόσο δεσμεύτηκαν και εντός ποιου διαστήματος οι κυβερνώντες; Μπορεί να πανηγυρίζει ο κος Τσίπρας, που η χώρα είναι ακόμη στην ευρωζώνη. Μπορεί και η αντιπολίτευση στην πλειοψηφία της να ψηφίζει Ευρώπη. Μπορεί όλοι τους, με λίγα λόγια, να ποντάρουν στα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις που θέλουν τους πολίτες υπέρμαχους του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Η ουσία, όμως, είναι, ότι στο τέλος ο απολογισμός αναφορικά με το δανεισμό, θα είναι από την μια κάποια πρόσκαιρα οφέλη ή θετικά σημάδια για το μέλλον, από την άλλη, όμως, επιπρόσθετη ζημιά στα εισοδήματα των νοικοκυριών.

Αυτό θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να προσεχθεί περισσότερο από όσους τώρα πανηγυρίζουν, πέρα από οτιδήποτε άλλο. Και πολύ περισσότερο θα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων της τωρινής κυβέρνησης, αλλά και των επόμενων που θα ακολουθήσουν, να πείσουν τον ελληνικό λαό με πράξεις, που  στην καλύτερη περίπτωση δεν θα τον βγάζουν στον δρόμο της ανάπτυξης. Σε αντίθετη περίπτωση, τα όποια δάνεια ή τυχόν κούρεμα χρέους, θα πέσουν στο κενό, αφού οι πολίτες μη γνωρίζοντας το αύριο, θα βγάλουν το τελευταίο τους χαρτί απέναντι σε μια εμβρόντητη Πολιτεία, που δεν θα έχει τίποτε να αντιπροτείνει στις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις.