Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Tα μέτωπα που έχει ανοίξει η κυβέρνηση είναι πολλά και διέξοδος στην αντιπαράθεση για το ασφαλιστικό δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οι αγρότες έκαναν την διαμαρτυρία τους, εισέπραξαν αφειδώς τα περί «συμμετοχής ακροδεξιών» στις διαμαρτυρίες, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις καταφέρονταν κατά του ΣΥΡΙΖΑ και την υποτιθέμενη υποστήριξή του στους «κουκουλοφόρους», με λίγα λόγια βρήκε και αυτή η κυβέρνηση την «πραγματική αιτία» των κινητοποιήσεων, μετερχόμενη πρακτικές που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις, όταν θέλουν να σπιλώσουν κάποιο κίνημα. Χθες οι κουκουλοφόροι, σήμερα οι ακροδεξιοί, αύριο οι προβοκάτορες και αργότερα δεν ξέρω ποιοι άλλοι.

Το θέμα είναι πάντως, πως οι εξουσίες καταφέρνουν πάντα να συκοφαντούν ένα ολόκληρο κίνημα χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα τους όποιους ακραίους κύκλους. Αυτού του είδους η τακτική εφαρμοζόταν και στο παρελθόν από τις «σοσιαλιστικές» ή δεξιές κυβερνήσεις. Να μην κλείνουν, λοιπόν, τους δρόμους οι αγρότες, να μην διαδηλώνουν οι επαγγελματίες, να μην διαμαρτύρονται οι μαθητές, να μην αντιδρούν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, καθώς αυτοί του δημοσίου είχαν ανέκαθεν επιλεκτική μεταχείριση, γιατί αποτελούσαν την μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων. Όπως, λοιπόν και άλλοτε, έτσι και τώρα, οι δικαιολογίες βρέθηκαν και οι υπαίτιοι κατονομάστηκαν χωρίς αιδώ. Με λίγα λόγια, μια ακόμη κυβέρνηση αποπειράται να εφαρμόσει την μνημονιακή πολιτική, αφενός ξεχνώντας παντελώς τι πρέσβευε ως αντιπολίτευση και αφετέρου με το τι μέτρα προτείνει.

Πρόκειται απλά για ένα ακόμη πονηρό παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, που αντί να τους γυρίσουν την πλάτη, το αποδέχονται στην πλειοψηφία τους. Το ζητούμενο είναι μάλιστα, το τι θα γίνει αν συνεχίσει αυτή η ανοχή, αν οι πολίτες εξακολουθούν να μην παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και εξαρτώνται από κόμματα - οπερέτες. Η προπαγάνδα της εξουσίας ήταν πάντοτε η ίδια. Πάντα για αυτή υπήρχαν οι «εγκάθετοι και προβοκάτορες», πάντα οι «συνήθεις ύποπτοι» και οι υποκινητές έκνομων πράξεων. Τις παρανομίες, όμως, της εκάστοτε εξουσίας, ουδείς από αυτούς παραδέχθηκε. Κανένας δεν μπήκε στον κόπο, όχι απλώς να κάνει αυτοκριτική, αλλά να προβεί στον στοιχειώδη έλεγχο.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα για έκτη συνεχή χρονιά στενάζει υπό το βάρος της κρίσης, το γεγονός ότι στρατιές ανέργων με ποικίλα προσόντα είναι εκτός εργασίας και το μοτίβο του φίλου, συγγενή και «κολλητού» που καλύπτει τις θέσεις εργασίας με μηδαμινά προσόντα, εξακολουθεί να μονοπωλεί την εργασιακή επικαιρότητα στην χώρα μας, ουδείς αμφισβήτησε. Η νοσηρή κατάσταση, εν ολίγοις, συνεχίζεται χωρίς διακοπή, αρκεί να εξυπηρετούνται τα «δικά μας παιδιά» στις αντίστοιχες θέσεις και όλοι οι υπόλοιποι ας αναζητήσουν την τύχη τους εκτός χώρας, κάτι που συνοδεύεται, βέβαια και από τα απαραίτητα μοιρολόγια περί των χαμένων «μυαλών» που μεταναστεύουν στο εξωτερικό και η χώρα γίνεται πιο φτωχή.

Αλλά αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν να τα αποδίδουμε όλα στην εκάστοτε εξουσία, αφού οι πολίτες είναι αυτοί που ανέχονται το ντροπιαστικό παιχνίδι σε βάρος τους; Πώς να μην διαιωνίζεται η εν λόγω νοσηρή κατάσταση, όταν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που επενδύουν στην ψευδολογία και την εξαπάτηση των κομμάτων; Αυτά τα ίδια τα κόμματα είναι που πάντα παραπλανούν τους διαμαρτυρόμενους, που καναλιζάρουν τις διαδηλώσεις, που βάζουν φρένο στον γενικό ξεσηκωμό. Έχουν λόγο τα κόμματα να ανησυχούν, όταν οι αντιδράσεις ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Έχουν ρόλο να φρενάρουν όλους όσοι μπορεί να αμφισβητήσουν την ταυτότητα και τον ρόλο τους.

Για τον λόγο αυτό και μόνο, εργατοπατέρες θα υπάρχουν εσαεί, όπως και επαγγελματίες της ποδηγέτησης των εκάστοτε διαμαρτυριών. Επόμενο, λοιπόν, είναι να μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα για ακροδεξιούς, προκειμένου να φοβίσει και να αποπροσανατολίσει τους διαδηλωτές, όπως φυσικό ήταν, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να στρέφονται σε μόνιμη βάση κατά των όποιων «κουκουλοφόρων» σήμερα, αναρχικών χθες και αυτόνομων κάποτε. Επόμενο είναι επίσης, το ΚΚΕ, που ενδιαφέρεται πρωτίστως να καπελώνει τις εκάστοτε πορείες διαμαρτυρίας, να αναφέρεται σε «προβοκάτορες», την προσφιλή του τακτική εδώ και δεκαετίες. Και τέλος, απόρροια όλης αυτής της κομματικής νοσηρότητας, είναι να βγαίνει η ακροδεξιά και να προβάλλεται ως «αντισυστημική». Εκεί φτάσαμε αγαπητοί, εκεί καταντήσαμε.

Αλλά μην τρέφετε αυταπάτες: όλα τα κόμματα σε ένα συμφωνούν, να μην υπάρχουν γνήσιες διαμαρτυρίες για την ίδια την φύση της Δημοκρατίας. Όλα να περιορίζονται σε συντεχνιακά αιτήματα, κάτι που τα κόμματα ελέγχουν εύκολα. Αναλογιστείτε, λοιπόν, απλά, τι θα συνέβαινε αν κάποια μέρα ο κόσμος έπαυε να ψάχνει κομματικά λημέρια. Αν από ένα σημείο και μετά, απογύμνωνε τον ρόλο των κομμάτων, κάνοντας το μεγάλο και αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός. Αναλογιστείτε την ημέρα, όπου οι πολίτες θα αυτοοργανωθούν και θα αλλάξουν ειρηνικά τους θεσμούς. Την μέρα όπου τα κομματικά λάβαρα θα μπουν μια και καλή στα σεντούκια.  Αναλογιστείτε το και προσπαθήστε να μορφοποιήσετε την επόμενη μέρα. Θα βρεθείτε προ εκπλήξεων.