Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Τα τελευταία χρόνια, λένε κάποιοι, η πολιτική που ασκείται από τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου είναι στην καλύτερη περίπτωση υποχωρητική και στην χειρότερη υποτακτική. Το υπογραμμίζουν μάλιστα αυτό, χωρίς κανέναν ενδοιασμό για την ασκούμενη πολιτική του παρελθόντος. Μάλιστα, ενίοτε το ωραιοποιούν, θέλοντας να μας κάνουν να πιστέψουμε πως μέχρι και τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, όλα ήταν ρόδινα και χαρωπά. Αστειότητες. Ούτε τότε, ούτε την δεκαετία του 90 υπήρχε ευημερία σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού.

Το ότι η μεσαία και η υψηλή εισοδηματικά τάξη πλούτισε σε βάρος όλων των υπολοίπων, το γεγονός ότι οι κατά τα άλλα «αχρείαστοι» αλλοδαποί ήταν αυτοί που δούλεψαν πυρετωδώς για τους Ολυμπιακούς, για να καμαρώνει ο Νεοέλληνας τα στάδια και τις υποδομές τους, δεν έχει για αυτούς και τόση σημασία, ούτε το γεγονός ότι συσσωρεύθηκαν τεράστια χρέη από τους αγώνες αυτούς. Φυσικά για όλους το κόστος συντήρησης των Ολυμπιακών έργων ήταν και είναι παντελώς αδιάφορο. Το ίδιο αδιάφορα αντιμετωπίζουν και την χρηματιστηριακή φούσκα της δεκαετίας του ΄90, κομπορρημονώντας παράλληλα ότι εκείνη την εποχή «οι πολίτες περνούσαν καλά».

Το αν καταληστεύθηκαν οι περιουσίες τους και  εκλάπησαν οφθαλμοφανώς τα χρήματα που επενδύθηκαν στο Χρηματιστήριο, ουδόλως τους απασχολεί. Το αν κάποιοι πλούτισαν στις πλάτες υπερφίαλων νοικοκυραίων, που από την μια στιγμή στην άλλη θεώρησαν ότι «έπιασαν την καλή», ουδόλως τους απασχολεί. Και για να πάμε ακόμη πιο πίσω: Το αν το 89 με την συγκυβέρνηση και την οικουμενική στο κατόπι, έγινε απόπειρα να αντιμετωπιστεί ένα τεράστιο σκάνδαλο της δεκαετίας του ΄80, με τους πρασινοφρουρούς στις δόξες τους και την δημοκρατία στο εκτελεστικό απόσπασμα από τις προοδευτικές τσιρίδες των όψιμων σοσιαλιστών, αυτό δεν το θυμάται πια κανείς.

Το κακό, όμως, με την ασκούμενη πολιτική των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα έχει παρελθόν και πάει ακόμη πιο πίσω, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και στην υποτιθέμενη διακυβέρνηση της χώρας από ένα τάχα δημοκρατικό κόμμα, όπως η Νέα Δημοκρατία. Και πάει λέγοντας, στην χούντα και βάλε. Η πολιτική λοιπόν, των κομμάτων εξουσίας που κορυφώνεται με τους παλληκαρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, έχει τόσο σκοτεινό παρελθόν, όσο και αμφίβολο μέλλον. Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπήρξε στην Ελλάδα πραγματικά ευημερία. Επίπλαστη, ναι.

Το πρόβλημα, όμως, εστιάζεται και στις χοντροκομμένες φορολογικές παρεμβάσεις, που ως δια μαγείας δεν έπληξαν ποτέ τους έχοντες και κατέχοντες. Και έρχονται σήμερα οι εταίροι, επιβάλλοντας σκληρή φορολογία στα χαμηλά οικονομικά στρώματα, να αλλάξουν το τοπίο, περικόπτοντας συντάξεις και εφαρμόζοντας λιτότητα, που το μόνο που πετυχαίνει, είναι να εξουδετερώνει και τις παραμικρές αντιστάσεις. Τα κόμματα, όμως, εκεί... τον χαβά τους, ότι τάχα τώρα κατέρρευσε η χώρα τα τελευταία χρόνια- πως οι προηγούμενες πολιτικές δεν την έφτασαν εδώ, παρά μόνο οι κακοί «εταίροι». Η κηδεμονία της χώρας, η αποδοχή σχεδόν απ' όλους της κοινοτικής βοήθειας, δείχνει την ανικανότητα των ελληνικών κομμάτων να προτείνουν διεξόδους από την παρατεταμένη κρίση. Αν εξαιρέσει κανείς το φωνασκούν ΚΚΕ, που δεν γνωρίζει ακριβώς τι να προτείνει, παρά μένει αγκυλωμένο στις ξεπερασμένες από την ίδια την ιστορία σταλινικές πρακτικές, αλλά και την Χρυσή Αυγή που συνεχίζει λόγω της ιστορικής εύνοιας να πλασάρεται ως αντισυστημικό κόμμα με άρωμα νεοναζισμού, όλοι οι υπόλοιποι αποδέχονται σιωπηλώς τις παρεμβάσεις των «κηδεμόνων» και ας οχλοβοούν περί αποδέσμευσης από τις υποσχέσεις για επαναλαμβανόμενη λιτότητα.

Η ασκούμενη αποτυχημένη πολιτική, λοιπόν και παρελθόν έχει και ένα κατά γενική ομολογία ίδιο και απαράλλακτο μέλλον. Όλοι θέλουν την Ευρώπη και κανείς δεν θέλει να πληρώσει. Φυσικά στο τέλος πληρώνουν πάντα αυτοί που δεν έχουν. Γιατί αυτοί βρίσκονται πάντα μέσα στα πλάνα των καινούργιων μέτρων και αλλαγών στο φορολογικό. Αυτοί και όχι άλλοι από την ασκούμενη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, από κόμματα εξουσίας που βόλευαν πάντα τα δικά τους παιδιά, για να ανακυκλώνεται η μιζέρια και να ξεγλιστρούν οι εκάστοτε κερδοσκόποι της κρίσης.