Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

To τραγικό δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που τους φιλοξενεί αλλά ουσιαστικά δεν τους θέλει, αλλά το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί σχεδόν απαθής αφενός την μετατροπή της Ευρώπης σε φρούριο και αφετέρου την τεράστια ταλαιπωρία γυναικόπαιδων που ξέφυγαν από την κόλαση του πυρός, αλλά πνίγονται στις θάλασσες και τα ποτάμια, χωρίς κανείς να νοιάζεται αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαιώματα, σύμφωνα με το προσφυγικό δίκαιο. Είναι το λιγότερο εγκληματική η πολιτική του συνοριακού κλεισίματος από πολλές χώρες - μέλη της ΕΕ και αρκούντως προκλητικές οι συναντήσεις που στοχεύουν στην απόφαση για την τύχη των προσφύγων που παραπέμπει ευθέως στην επαναπροώθηση, μια λύση που πέρα από απάνθρωπη είναι και χωρίς νόημα.

Θα έλεγε κανείς πως οι ιθύνοντες δεν στερούνται μόνο ανθρωπισμού, αλλά παρασύρουν χιλιάδες ανθρώπους στην δίνη του δουλεμπορίου, χωρίς κανένα σχέδιο για στοιχειώδη περίθαλψή τους. Τι θα κάνουν λοιπόν, με όλες αυτές τις ατέλειωτες στρατιές των ανθρώπων στους οποίους οι ανώνυμοι πολίτες και όχι η επίσημη εξουσία σπεύδουν να συμπαρασταθούν; Θα τους στείλουν πίσω ή θα τους σπρώξουν στα δίκτυα της σωματεμπορίας, προκειμένου να εξασφαλιστεί περαιτέρω η βιομηχανία της κάθε λογής εκμετάλλευσης; Θα αφήσουν, λέτε χιλιάδες ανθρώπους να λιμοκτονήσουν στα συνοριακά περάσματα επειδή πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία η φυλετική καθαρότητα;

Όσες συναντήσεις κι αν γίνουν, όσες αποφάσεις κι αν ληφθούν, θα αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο που καταστρατηγείται εδώ και δεκαετίες μετά την υποτιθέμενη αναγνωρισμένη από τα κράτη ανθρωπιστική καταστροφή των δύο παγκοσμίων πολέμων. Σε κάθε περίπτωση σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η περιλάλητη λύση της επαναπροώθησης, καθώς με την μέθοδο αυτή τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η ζωή αθώων. Η τραγικότητα της κατάστασης αποκαλύπτεται από τις ύστατες εκκλήσεις των προσφύγων που δεν ζητούν φαγητό και ένδυση, αλλά τους δρόμους ανοιχτούς για να πορευθούν προς μια χώρα που θα τους διασφαλίσει εργασία και ειρηνική παραμονή.

Είναι, όμως, η Γερμανία η χώρα εκείνη που μπορεί να το εγγυηθεί αυτό; Είναι ασφαλής η χώρα αυτή όπου η ακροδεξιά, σύμφωνα και με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, έχει σηκώσει κεφάλι σε σχέση με το κόμμα της υποτιθέμενα «φιλικής» Μέρκελ, εκεί που οι νεοναζί αλωνίζουν από κρατίδιο σε κρατίδιο; Ή μήπως θα είναι ιδανικές οι συνθήκες στα κέντρα φιλοξενίας (ή κράτησης αν θέλετε), κέντρα τα οποία δεν αποδέχονται οι ντόπιοι πληθυσμοί;

Η τύχη των Σύρων, Ιρακινών και Αφγανών προσφύγων είναι άγνωστη, όπως άγνωστες είναι και οι προθέσεις των  κέντρων εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η καταστρατήγηση του διεθνούς προσφυγικού δικαίου, η λήψη παράνομων αποφάσεων που αντίκεινται στην αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών, είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να εκτοπίσουν χιλιάδες αθώους στο όνομα ακατονόμαστων επιχειρημάτων περί αδυναμίας υποδοχής μέχρι και πιθανών κινδύνων για την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών από την δήθεν «εισαγωγή τζιχαντιστών».

Η Ευρώπη μετατρέπεται λοιπόν, τάχιστα σε φρούριο και οι λαοί της εγκλωβίζονται - με το πρόσχημα της άρνησης υποδοχής προσφυγικών ροών - σε ένα τεράστιο γκέτο με αμφίβολες αξίες και ιδανικά, δεδομένης της ραγδαίας αύξησης των μισαλλόδοξων και ρατσιστικών ρητορειών. Η δε τύχη των προσφύγων είναι άμεσα συνυφασμένη με την τύχη των λαών της Ευρώπης. Η διαφορά είναι πως οι λαοί της τελευταίας αργούν να το συνειδητοποιήσουν μέσα στην επικρατούσα σύγχυση.

Μερικές δεκαετίες από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και στο προσκήνιο έρχεται και πάλι μια ακόμη ανθρωπιστική τραγωδία να συνταράξει τις ήδη τεταμένες σχέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το τραγικό ασφαλώς και δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες γυναικόπαιδα εγκλωβίζονται στις επιεικώς αποτυχημένες πολιτικές της «πολιτισμένης Δύσης».

Είναι η ίδια η καταστροφική πορεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού που εξολοθρεύει τις μάζες και επιτίθεται στην αλληλεγγύη των λαών. Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν οι ευρωπαίοι πολίτες δεν θα σπεύσουν μόνο να αποτρέψουν μια ακόμη ανθρωπιστική καταστροφή, αλλά θα καταγγείλουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την συμπεριφορά των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ολιγαρχιών.

Γιατί χθες ήταν οι εισαγόμενοι τζιχαντιστές, σήμερα  οι πρόσφυγες από την Συρία, αύριο οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί ή όποιοι άλλοι επιλεχθούν ως ύποπτοι ή αφορμή προκειμένου να κλείνουν σύνορα. Σε κάθε περίπτωση, θα υπάρχει πάντα μια αιτία για να επιδειχθεί η δέουσα απολυταρχική συμπεριφορά, όχι μιας, αλλά όλων των εξουσιών που καθορίζουν το μέλλον όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου. Και αυτό είναι το πιο τραγικό.